"Σκέψεις περί ισορροπίας κι αντίληψης", Φ. Γέμτου

Όταν ένας άνθρωπος βλέπει στον εαυτό του τον ήρωα, μικρά φαντασμένα ολογράμματα ζωής αναδύονται σε κάθε οπτική γωνία. Υπάρχει μια λεπτή απόκλιση μεταξύ του ανθρώπου που κοιτάζει, καθαρά, ευθεία κι εκείνου που κοιτάζει, τεθλασμένα, από πάνω προς τα κάτω. Η ευρεία αντιληπτική δυνατότητα ενυπάρχει σε εκείνο το άτομο και μόνο που βιώνει τη θνητότητα του χωρίς μεγαλομανίες, χωρίς ηττοπάθειες και δε διστάζει να χρησιμοποιήσει την ικανότητά του για σύνθεση κι όχι για αυτοεπιβεβαίωση.
Αυτή η εγωκεντρική διάθεση των ανθρώπων να νιώσουμε αναντικατάστατοι και σπουδαίοι με συγκινεί ως ένα βαθμό, γιατί αντιλαμβάνομαι την ανασφάλεια του χάους που μας περιβάλλει υπαρξιακά και κοινωνικά, ωστόσο είναι αστείο και γραφικό και, ναι, πονάει αρκετά, να παρακολουθείς όρθια εξελιγμένα όντα με τέσσερα άκρα, κεφάλι, καρδιά και μυαλό που έχουν ανάγκη από μπροστάρηδες με φωτοστέφανα ή που χρίζονται οι ίδιοι ικανότεροι όλων . Και, ναι,  τα θαύματα, αν το καλοσκεφτείς, που στήριξαν θρησκείες και θρησκείες δεν είναι τίποτε άλλο από μια άνιση κατανομή δικαιοσύνης υπέρ του σωσμένου, αλλά κατά όλων των βαθιά χαμένων που δεν τους δόθηκε "χάρη" και που ξεχάστηκαν στη σκιά του ίδιου του θαύματος. Κι ας φάνταζε καταρχήν το θαύμα ως έκλαμψη δικαίου. Η ανισορροπία στον τρόπο που κοιτάς τον κόσμο, θέλω να πω, κι η μεγάλη ανασφάλεια να γραπωθείς από κάτι, οδηγεί συνήθως σε ρήξεις με την πραγματικότητα της νηφάλιας παρατήρησης  αυτού που διατρέχει το νοητικό , οπτικό και πνευματικό σου πεδίο.

Άλλο παραμυθιάζομαι κι άλλο μπαίνω συνειδητά σε ένα παραμύθι.
Το συναίσθημα είναι μεγάλη υπόθεση, ασίγαστη έκρηξη, ανυπέρβλητη εμπειρία, κακός σύμβουλος.

"Έξω απ' αυτόν τον κόσμο" της Φ. Γέμτου

-Σε έχω ερωτευτεί.

- Κι εγώ.

fani's way: "Το γράμμα", Φ. Γέμτου

fani's way: "Το γράμμα", Φ. Γέμτου:    Κλείνουν τα μάτια μου. Κυρίως αυτό που κοιτάει προς τα πάνω. Νύσταξαν, είναι φανερό. Ε, δεν είναι και περίεργο. Εδώ το μικρό δάχτυλο του...

"Σουρεαλισμός" της Φ. Γέμτου

Να σου χτυπούν την πόρτα μέσα στα μεσάνυχτα,

φαντάσματα για να σου πουν αντίo.

Να ξημερώνει η μέρα στα χαλάσματα

κι  η νύχτα να ‘χει χτίσει το αστείο.

Να σε κοιτούν στα μάτια  χρόνια μελιστάλαχτα

και να κοιμούνται με άλλους στο γραφείο.

Να ‘χει η ανάσα σου γεμίσει μεροκάματα

για να αναπνεύσεις μια για πάντα στο φορείο.

Να σου ζητούνε απ’ το σώμα σου αποκόμματα,

τα σώματα που αρπάχτηκαν  να μείνουν.

Να σε ξεσκίζουν τα σκυλιά  στα χώματα,

τα πόδια σου να πάρουν, να ξεφύγουν.

Να σε κοιμίζουν μ’όνειρα και χρώματα

και το πρωί θεό  τη στύση τους να ορίζουν.

Να ‘χεις ξυπνήσει  σε ένα σπίτι με στερεώματα

κι όλα τ’ αστέρια από πάνω σου να τρίζουν.

Η κονσέρβα

μέσα  στα τρένα

δεν έληξε ποτέ

δεν είναι εκεί το θέμα.

Στα χαμένα

μιαν ασημένια

με λίγα γένια

ξεψύχησε.

Silent Night

Silent night,

Broken night.
All is fallen,
When you take your flight
I found some hate for you,
just for show.
You found some love for me,
thinking I'd go.
Don't keep me from crying to sleep
Sleep in heavenly peace.

Silent night,
Moonlit night.
Nothing's changed.
Nothing is right.
I should be stronger then,
weeping alone.
You should be weaker then,
sending me home.
I can't stop you fighting to sleep.
Sleep in heavenly peace.

"Η Διαθήκη" της Φ. Γέμτου

   Τη βρήκαν στη μπανιέρα. Μέσα σε ζεστό νερό. Και δίπλα της να επιπλέουν μιαν Ανάγκη για συναντήσεις, λυπημένη, μια μικρή ασπρόμαυρη Αθωότητα με ρόδινα χείλια κι ένα Χέρι σφιχτά κλεισμένο, θα μπορούσε να 'ναι το δικό της, αλλά πόσα χέρια να ανήκουν σε ένα σώμα. Όσο κι αν προσπάθησαν να το ανοίξουν, δεν μπόρεσαν. Μονάχα στο τέλος, όταν πια την έβγαλαν απ' το νερό και το νερό είχε κρυώσει- σημαντική λεπτομέρεια για εκείνες τις ψυχές που γεννήθηκαν πιο ζεστές από άλλες- η Αθωότητα, έτσι μικρή που ήταν, τρύπωσε μες στη χούφτα  και δεν ξαναφάνηκε ποτέ. 

   Την έθαψαν λίγο έξω από το σπίτι. Σε ένα λιβάδι με παπαρούνες. Εκείνη και το Χέρι. Το Χέρι και την Αθωότητα. Και θα μπορούσα να μη σας αναφέρω τίποτα από αυτά. Όμως, ειλικρινά, δεν ξέρω τι να κάνω με εκείνη την Ανάγκη για συναντήσεις, τη λυπημένη, που έμεινε χωρίς προειδοποίηση, χωρίς καν οίκτο, στο νερό να επιπλέει, το παγωμένο, σε μιαν έρημη μπανιέρα, λίγο πιο μέσα από ένα λιβάδι με παπαρούνες, μπολιασμένο με ένα σώμα που άφησε μοναδική διαθήκη στον κόσμο, τη λυπημένη εκδοχή των ονείρων. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω μ' αυτό το κληροδότημα.

Οικονομική Προσφορά για το live ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ, θέλοντας να τιμήσουν τους φίλους της σελίδας στο facebook, κάνουν στα μέλη της μια ιδιαίτερη προσφορά.

Για το live της Δευτέρας 15 Δεκεμβρίου ΔΕΚΑ από εσάς, αγοράζοντας  ΕΝΑ  εισιτήριο παίρνετε δώρο  ΑΛΛΟ ΕΝΑ! Το μόνο που χρειάζεται από εσάς, είναι να έχετε κάνει like στη σελίδα και κατόπιν να γράψετε στο inbox της σελίδας το όνομά σας με την αιτιολογία ΕΝΑ ΓΙΑ ΔΥΟ. Oι δέκα πρώτοι θα ενημερωθούν άμεσα μέσω facebook για την κατοχύρωση δύο εισιτηρίων στην τιμή του ενός για το live της Δευτέρας 15/12. 

ΕΝΑ ΓΙΑ ΔΥΟ: με ένα εισιτήριο δώρο άλλο ένα (στο εισιτήριο του δώρου δεν εμπεριέχεται η προσφορά ποτού, μόνο η είσοδος).

Μια φιλική προσφορά για τα μέλη της σελίδας μας και μόνο.

Διεύθυνση σελίδας: https://www.facebook.com/

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

«Λάθος μας πληροφόρησαν. Λάθος πορευτήκαμε. Ο έρωτας δε χρειάζεται δεκανίκια χρυσόσκονης και πέπλα μυστηρίου. Μεγαλώσαμε και ανακαλύψαμε, παντελώς μόνοι μας, πως θέλει αλήθεια. Την πιο ήρεμη κι αληθινή αλήθεια.»

Μέσα από ένα ιδιαίτερο πάντρεμα τραγουδιών τζαζ, ροκ και μουσικού θεάτρου, ελληνικών και ξένων, τρεις γυναίκες προσεγγίζουν στιγμιότυπα κι εκδοχές έρωτα που έπαψαν να υποστηρίζονται από το μαγικό «ραβδάκι» του. Υπενθυμίζοντας την αθωότητα του ερωτικού δοσίματος ως αφετηρία, η ιδέα του έρωτα γίνεται αντικείμενο παρατήρησης, ειρωνείας, ανατροπής και τέλος διαφορετικής οπτικής στην πορεία μιας ενήλικης ζωής που δεν σταμάτησε ποτέ να αιφνιδιάζεται και να επαναπροσδιορίζεται.

Ένα πρωτότυπο live θεατρικής κοπής που απευθύνεται σε όλους εκείνους που παρατηρούν τη ζωή τους μέσα στα χρόνια να αποκτά δυνατότητες καλειδοσκοπίου.

Κείμενα, δραματουργική σύνθεση, ιδέα: Φανή Γέμτου

Μουσική διδασκαλία: Έλλη Δαδήρα

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Φανή Γέμτου, Έλλη Δαδήρα, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου
Πιάνο, Μπάσο: Γιάννης Αναστασόπουλος
Κιθάρα: Νίκος Σκλάβος

Ντραμς: Χρήστος Παπαδόπουλος

Στη μουσική σκηνή του πολυχώρου "Χυτήριο" (Ιερά Οδός 44, Γκάζι, τηλ. επικοινωνίας 210 3412313)

Μετά την επιτυχημένη πορεία των πρώτων εμφανίσεων τις Δευτέρες του Νοεμβρίου, παρατείνονται οι παραστάσεις για Δεκέμβριο και Ιανουάριο.

Πρόγραμμα παραστάσεων:
Δευτέρες 1/12, 15/12, 22/12 και 5/1 (ώρα έναρξης 10:30 μ.μ.)

Τρίτη 23/12 μεταμεσονύχτια με extra χριστουγεννιάτικη εκδοχή (ώρα έναρξης 12:00 π.μ.)


Είσοδος: 10 ευρώ (με μπύρα ή κρασί) - Για προπώληση εισιτηρίων στο www.viva.gr

Φωτογραφία: Γιώργος Ψυχογιός
Γραφιστικά: Ιουστίνη Γιαννακοπούλου

"Η Γυναίκα της Ευτυχίας", Φ. Γέμτου

   Θα μείνω στην αγκαλιά σου, γιατί εκεί έξω νιώθω να σφίγγω το σαγόνι μου. Τις προάλλες κρατούσα τόσο δυνατά την τσάντα μου, που μούδιασε το χέρι μου κι ύστερα, χωρίς να το καταλάβω, αυτό το μούδιασμα ανέβηκε στην καρδιά. Κάπως έτσι πεθαίνουν οι άνθρωποι. Μια μέρα μεσημέρι. Στο κέντρο της Αθήνας. Λόγω ανεξοικείωτης αγωνίας. Λιποθύμησα στη μέση του δρόμου. Και σκέφτομαι, πως, αν έμενα στην αγκαλιά σου, θα ήμουν ευτυχισμένη. Στ' αλήθεια ευτυχισμένη. Όχι φιλολογικά. Ευτυχισμένη, γιατί θα ανάσαινα ολόκληρη κι ο αυχένας μου δε θα χτιζόταν σε κάθε άμυνα από μικρά ψυχρά επώδυνα μπετόν. Αν δημιουργώ, αν δημιουργώ έστω και κάτι μικρό ή κάτι ανέλπιστα μεγάλο, είναι γιατί έχω ανάγκη αυτή την ευτυχία της ελευθερίας. Υπάρχει ένας κόσμος που ο αέρας είναι πυκνός και δικός σου, υπάρχει ένας κόσμος παράλληλος ακριβώς δίπλα στο χέρι που σφίγγω, στο σαγόνι που μουδιάζω, που απλώς απελευθερώνει την αναπνοή και την ανάγει σε λειτούργημα. Στην αγκαλιά σου θέλω να μείνω. Αλλά δεν ξέρω. Αν υπάρχει, υπήρξε κάποτε ή απλώς τη δημιούργησα. Μικρή ή ανέλπιστα μεγάλη.

   Ένα κοριτσάκι κλαίει απαρηγόρητο στα σκαλιά του κήπου με ένα σπασμένο τακούνι στο πόδι. Βρέχει. Έπαιζε και γλίστρησε στο μέλλον. Μπουκωμένο μερέντα.
  Με ένα σπασμένο τακούνι μπήκα στο μετρό. Βαλαντωμένη στο κλάμα. Μουτζουρωμένη από τη μάσκαρα. Δάκρυα και σταγόνες. Σε περίμενα ώρες, χρόνια. Στα σκοτάδια. Μετά έφυγα, ενώ ροχάλιζες. Έξω έβρεχε. Είπες μέσα στο σαδιστικό ύπνο σου "πού πας;" "άντε και γαμήσου". Βγήκα έξω. Έβρεχε. Αιωρήθηκα ανάμεσα στα ρυάκια. Έτρεξες να με προλάβεις. "άντε και γαμήσου". Το τακούνι σπάει. Μια θλιμμένη κουτσή μουτζούρα στο μετρό. Επιστροφή. 

   Θέλω να μείνω στην αγκαλιά σου, γιατί εκεί έξω νιώθω να σφίγγω το σαγόνι μου.

Δεν μπορώ, όμως, να μείνω ούτε εκεί. Είναι, ξέρεις, σκληρό να αγαπάς και να μην αγαπιέσαι. Πίνω το τσάι μου. Μουδιάζω συχνά. Αλλά δεν μπορώ να μείνω ούτε εκεί πια. Γιατί το εκεί δεν έχει τόπο πια κι ο χρόνος ακυρώθηκε. Στηρίχτηκα πολύ στην καλοσύνη των ανθρώπων. Κι αυτό επιτρέπει μια κάποια απόρριψη, αν το καλοσκεφτείς, ούτως ή άλλως.

Η Φανή Γέμτου γράφει γιατί επιστρέφει πάντα στις Ομπρέλες του Χερβούργου

Η Φανή Γέμτου γράφει γιατί επιστρέφει πάντα στις Ομπρέλες του Χερβούργου

"Η πόρτα προς τα μέσα" της Φ. Γέμτου

   

   Θα δεις που θα 'ρθει μια μέρα που θα κοπεί η φωτογραφία στα δύο κι ο κόσμος τότε σα δυο κομμάτια καθρέφτη θα αιωρείται στο σύμπαν εις τον αιώνα τον άπαντα. Και ύστερα θα γεννηθεί κάπου αλλού, μακριά, στο άγνωστο πουθενά, μια άλλη σταθερά. Δεν ξέρω πώς ή γιατί. Ούτε γνωρίζω πόσες παράλληλες σταθερές λειτουργούν αυθαίρετα για πλάκα την ώρα που γράφω αυτά τα λόγια. 

   Εκεί στις ρωγμές, στα ημιτόνια, αναγνωρίζω το γαλάζιο σου μάτι στις κλειδαρότρυπες. Γνωριστήκαμε την ώρα του ύπνου, γι΄αυτό σε ξεχνώ τις στιγμές που πίνω τον καφέ μου ή περνάω το φανάρι. Στη σειρήνα του ασθενοφόρου αφουγκράζομαι λίγο από το βλέμμα σου μέσα στην αιωρούμενη κλειδαρότρυπα κι ύστερα η μνήμη καταρρέει . Σεντόνι το λένε. Σεντόνι της μνήμης. Όλα τα σεντόνια της μνήμης γεννήθηκαν από μια τέτοια αιτία, μη νομίζεις. Απ' την ανικανότητα να ταυτίσει κανείς την αίσθηση του ενστίκτου με την πραγματικότητα. Κι όλοι οι τρελοί δεν είναι τίποτε άλλο από χάρτινα καραβάκια αφημένα στο ποτάμι του γαλανού σου βλέμματος. 

   Οι καταρράκτες μάς περιμένουν σιωπηλά, να το θυμάσαι. Δεν απέχουν παρά μόνο μερικά εκατοστά από το δεξί σου πόδι. Ή το αριστερό. Δεν έχεις παρά να ανοίξεις την πόρτα του υπνοδωματίου σου, καθώς βγαίνεις, προς τα μέσα - εκείνοι που επιμένουν να ανοίγουν τις πόρτες του δικού τους σπιτιού πάντα  προς τα έξω, ποτέ δε θα σε καταλάβουν, μην προσπαθείς άδικα- κι ένας όγκος νερού θα συνθλίψει τη σπονδυλική σου στήλη. Να πέφτεις στο κενό με τη ροή που δε λυπάται τίποτα κι όλη σου η ύπαρξη να συμπυκνώνεται στο στομάχι σου. Για την ακρίβεια στο κέντρο του στομαχιού σου. Τόσο νερό πάνω από το κεφάλι σου, δεν μοιάζει, αλλά έχει το βάρος πολυκατοικίας. Κι όσο πέφτεις μέσα στην ανεξέλεγκτη υγρή ποσότητα, τόσο το βάρος γίνεται από πολυκατοικία, ουρανοξύστης, από ουρανοξύστης, ουρανοξύστες, πόλη, χώρα, ήπειρος, πλανήτης, σύμπαν, χάος, τίποτα. Κι ύστερα όλα αυτά μαζί, ταυτόχρονα. Δε μοιάζει αλλά το πιο βαρύ από όλα εν τέλει είναι το τίποτα. Να το θυμάσαι.

   Να είσαι προσεκτικός τα βράδια. Όταν σε συναντώ, μην παραλείπεις να με φιλάς και να με παίρνεις αγκαλιά. Για να 'χω να θυμάμαι,  ασυναίσθητα, σε ώρες καταιγίδας, τη μυρωδιά του λαιμού σου και το γλυκό σου στόμα. Κάπως έτσι νιώθουν ασφαλείς οι άνθρωποι. Και πλήρεις.

"Εκείνα που μας όρισαν" της Φ. Γέμτου

Αποφθέγματα μικρών αντρών σε μεγεθυντικά βαζάκια.

Κάποτε μέτραγα μυρμηγκιά στην επιστροφή τους πριν πέσει η νύχτα.

Τώρα ξέρω πως δεν καταφέρνουνε να φτάσουνε πολλά, εκεί, στο μαύρο κενό του χώματος. Δεν προλαβαίνουν, γιατί περπατάς κι ας ακούγεται ασύμβατο μ' αυτό που λέμε. Κανείς δε φτάνει στην τρύπα του. Παραμορφώθηκαν τα σύνορα με τόσες παρεμβάσεις κι όλα λίγο πολύ με τρύπες μοιάζουν. 

Μιλάς πολύ. Ώρες ώρες πιστεύω πως έχεις μια αλήθεια μέσα σου που σπάζει κόκαλα. Μικρή με όριζε η ενέργεια των ματιών, καθόλου τα λόγια. Τα λόγια συχνά στέκονταν αντίθετα από τα μάτια. Έτσι ξεκίνησε η κοσμοθεωρία μου. Εκείνο που είμαστε στ' αλήθεια, σπάνια εκφράζουμε. Αργότερα άλλαξα γνώμη. Γιατί το να κοιτάς πίσω από τη δύναμη ενός βλέμματος είναι μάλλον υπόθεση καταστροφής για 'κείνους που κοιτούν αυτούς που αποφασίζουν στο τέλος με τα λόγια τους. Κι ας είχαν άλλες βλέψεις, πιο τρυφερές και πιο γενναίες. Τα λόγια υπήρξαν η επιλογή τους κι εμείς απλώς πνιγήκαμε στο βάθος ενός κύματος. 

Μιλάς πολύ. Ώρες ώρες πιστεύω πως έχεις μια αλήθεια μέσα σου που σπάζει κόκαλα. Σε σένα τα λόγια μιλούν πιο πολύ απ΄τα μάτια. Να μιαν άλλη εκδοχή. Τα μάτια σου μοιάζουν θολά. Έπρεπε να το καταλάβω, αλλά είχα αποφασίσει χρόνια να ακούω τα λόγια κι όχι τα μάτια. Είπα, τα λόγια είναι η επιλογή, στο τέλος όλων. Κι εσύ μιλάς πολύ. Μπερδεύτηκα στη δίνη της ευγλωττίας σου κι άφησα τα αφτιά να κάνουν τη δουλειά τους. 

Αποφθέγματα μικρών ανδρών σε μεγεθυντικά βαζάκια. Όταν τ' ανοίξεις κάποτε - γιατί ανοίγουν, θες δε θες, είναι θέμα επιβίωσης- μην εκπλαγείς που τόσα τίποτα όρισαν τη ζωή σου.

                                                                                                              Φ.Γ.

"Τέλος αθωότητας, ελήφθη." της Φ. Γέμτου

Μικρό ζούσε μέσα στην εξάρτηση. Κι η εξάρτηση ήταν δεδομένη. Αναμενόμενη. Εξάρτηση από αγκαλιά. Εξάρτηση από θηλή. Εξάρτηση από γάλα. Εξάρτηση από κλάμα. Από γέλιο. Από ύπνο. Μεγαλώνοντας, του πήραν τη βολή του. Βίαια. Μόνο και μόνο γιατί μεγάλωσε, χωρίς ούτε καν να το ζητήσει. Έπρεπε τώρα να πει μέσα του, να πείσει τον εαυτό του, πως δεν εξαρτάται από τίποτα. Του πήραν την αγκαλιά. Τη θηλή. Το γάλα. Το κλάμα. Το γέλιο. Του πήραν τον ύπνο. Κι ήταν φυσιολογικό. Δεδομένο. Αναμενόμενο.
Ακόμα δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πως δεν αντιλήφθηκε νωρίτερα τους κανόνες του παιχνιδιού. Έξυπνο ήταν. Κι είναι που τώρα αναγκάζεται να κρατάει σφιγμένη την μεγάλη πια καρδούλα του για να υποδύεται, πως αγαπάει λιγότερο όλα εκείνα που ανακάλυψε σκληρά, πως θα πεθάνουν μια μέρα. Γιατί η εξάρτηση- απενοχοποιημένα  την είχε μέσα του, όχι όπως οι μεγάλοι- παραμένει ριζωμένη στο κέντρο του στομαχιού του. Γεννήθηκε απ' αυτήν, δεν φταίει.
Έτσι πάνε και πάνε τόσα μικρά στο δρόμο προς τα τείχη.
Κι αν κάποιος εξωγήινος κοιτάξει μιαν αυγή από πάνω, θα δει έναν ολόκληρο πλανήτη στην επιφάνειά του να κατοικείται από ανθρώπους. Αυτό βλέπω κι εγώ. Δεδομένο. Αναμενόμενο. Αν κάποιος εξωγήινος κοιτάξει μιαν αυγή από πάνω, θα δει έναν ολόκληρο πλανήτη να κατοικείται από ανθρώπους. Στην επιφάνειά του. Γιατί ακριβώς από κάτω από τον καθένα τους-δε φαίνεται, η εξακρίβωση είναι μόνο για εκείνα τα μάτια που ξέφυγαν της συνήθειας- υπάρχουν θαμμένες οι ρίζες της εξάρτησης που ένα μεθυσμένο βράδυ έσκαψαν βαθιά στο χώμα.
Την επόμενη μέρα ξύπνησαν ήδη μεγάλοι.

Ξεχνώντας, όσο καλύτερα μπόρεσε να προσποιηθεί ο καθένας, για χάρη της επιβίωσης.

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ, μια θεατρική συναυλία

MΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ

Μέσα από ένα ιδιαίτερο πάντρεμα τραγουδιών τζαζ, ροκ και μουσικού θεάτρου, ελληνικών και ξένων, τρεις γυναίκες προσεγγίζουν στιγμιότυπα κι εκδοχές έρωτα που έπαψαν να υποστηρίζονται από το μαγικό «ραβδάκι» του. Υπενθυμίζοντας την αθωότητα του ερωτικού δοσίματος ως αφετηρία, η ιδέα του έρωτα γίνεται αντικείμενο παρατήρησης, ειρωνείας, ανατροπής και τέλος διαφορετικής οπτικής στην πορεία μιας ενήλικης ζωής που δε σταμάτησε ποτέ να αιφνιδιάζεται.

Μια θεατρική συναυλία για τα μεγάλα συναισθήματα και τις μικρές δυνατότητες.

Κείμενα, δραματουργική σύνθεση, ιδέα: Φανή Γέμτου

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά):Φανή Γέμτου, Έλλη Δαδήρα, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου

Πιάνο, Μπάσο: Γιάννης Αναστασόπουλος
Ηλεκτρική Κιθάρα, Σαξόφωνο: Ορέστης Ζυρίνης
Ντραμς: Xρήστος Παπαδόπουλος

Σε διαδικασία προβών και ανεύρεσης μουσικής σκηνής.

(ΕΝ)THROUGH THE EYES OF THE BIG GIRLS

"We were wrongly informed. Wrongly moved on. Love does not need crutches of glitter and mystery veils. We grew up and found out entirely on our own that love needs truth. The calmest and truest truth. "

A theatrical concert about big feelings and small opportunities.

Performers: Fani Gemtou, Elli Dadira, Marouska Panagiotopoulou

Musicians: Giannis Anastasopoulos, Orestis Zyrinis, Christos Papadopoulos

Work in progress.

Εκείνο το αιχμηρό κάτι

Εκείνο το αιχμηρό κάτι που ξύνει,
που τρυπάει βαθιά,
που πιάνει ένα κομματάκι έντερο και το στρίβει,
που σε ορίζει πριν καν υποψιαστείς οτι ορίστηκες,
εκείνο το αιχμηρό κάτι
που ξυπνάει τα από καιρό κοιμώμενα,
που δε σε ρώτησε ποτέ κι ας το ρωτάς εσύ με ξεχασμένη περιοδικότητα
κι ας το κυοφορείς σε μια ξεχωριστή μεμβράνη
δίπλα με εκείνα που συνήθως σε σκοτώνουν-
συγκυριακός θάνατος σαν υαλοκαθαριστήρας σε χαλάζι
ή και το αντίστροφο.
Εκείνο το αιχμηρό ο,τιδήποτε , θέλω να πω,
το φιλοξενώ τρεις μέρες τώρα στο κρεβάτι μου.
Το κέρδος πως το ονόμασα.
Το κέρδος πως τίποτα δεν πλανάται πια
στον κόσμο του αέναου φόβου.
Κι ο μόνος τρόπος για να μάθεις να ζεις
είναι να αποδέχεσαι το γεγονός χωρίς να το θρηνείς ή να το αποθεώνεις.
Το γεγονός καθ΄εαυτό. Ολόκληρη κοσμοθεωρία.
Το μάτι μου κοιτάει μπροστά.
Και το τιμόνι είναι στα χέρια μου.
                                                         Φ.Γ

Τόσες οπτικές και μια ανημπόρια

Υπάρχεις με αυτή τη αίσθηση του αδιαχώρητου.

Το αγρίμι χτυπάει στους τοίχους κι η ώρα περνάει.

Ο πύραυλος εκτοξεύεται προς τη σελήνη. Ξανά και ξανά.

Τα ανίψια σου μεγαλώνουν με την ταχύτητα νεράιδας. Εκεί που ήταν η κοιλιά, τώρα είναι το γόνατο, σε λίγο τα μαλλιά θα φτάνουν στο φεγγάρι κι ίσως μια μέρα, μια νύχτα, σε μια αλλόκοτη μετάβαση μακριά από το χρόνο που μας έδεσε πριν γεννηθούμε,   ο πύραυλος να προσκεφαλωθεί στα μαλλιά σου, Ελισάβετ, κι ο ουρανός να σε καλωσορίσει για βασίλισσα. Κι ο Πέτρος να βρέχει από πάνω για να γλιστρήσουν οι μικροί αστροναύτες στις χοντρές μακριές σου τρίχες. 

Γιατί ο κόσμος δεν είναι τίποτε άλλο από μια ερμηνεία τη φορά.

Γι' αυτό έχει νόημα η τέχνη. 

Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε τόσα ανεξήγητα με μια μονάχα οπτική;

Και πώς αλλιώς, ναι πώς αλλιώς, να εξασκηθείς για τον αληθινό θάνατο εάν δε χορτάσεις από μεγάλες δόσεις αιωνιότητας;

Άνοιξα το στόμα μου. 

Το αγρίμι εκτοξεύθηκε στον ουρανό.

Το φεγγάρι παραμέρισε με αυτή την ψευδαίσθηση του αδιαχώρητου στο σύμπαν.

Κι εκεί στη θέση του  μια τρύπα.

Ένας μικρός στρογγυλός αταξινόμητος χρόνος. Ένα μικρό στρογγυλό κενό μέσα στο μαύρο.

 Δυο γέροι του μάπετ σόου σε μορφή κύκλου-ποιος ξέρει;- ή ο καλά κρυμμένος κύκλωπας που ποτέ δεν εντοπίστηκε, παρά μονάχα από τους πιο παρατηρητικούς. 

 Ή ένας ακόμα αποθηκευτικός χώρος για το πολύ της γης που δε χωράει.

Κάθε πρωί ξυπνάω κουρασμένη με ένα φανταστικό φτυάρι στα χέρια και μια απογοήτευση που δε μπόρεσα.

                                                                                     Φ.Γ.

«Η πολιτιστική δημιουργία είναι διαβατήριο ελευθερίας» συνέντευξη με τη Φανή Γέμτου| Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Λάρισας

«Η πολιτιστική δημιουργία είναι διαβατήριο ελευθερίας» | Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Λάρισας

Σκέψεις πάνω στην πολιτική του σήμερα

   Όπου και να κοιτάξεις γύρω σου, βλέπεις κι έναν υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο. Κι ενώ στην αρχή φαντάζει γραφικό μέσα σε μια συγχυσμένη Ελλάδα, εκ των υστέρων μπορεί να αντιληφθεί κανείς την αιτία. Σαν τον άνθρωπο που κάνει δίαιτα και μετά πέφτει με τα μούτρα στο ψυγείο, γιατί δεν μπόρεσε ποτέ στ' αλήθεια να κάνει βίωμα του την υγιεινή διατροφή. Γιατί η αποστασιοποίηση και η αποχή από την πολιτική ζωή λόγω της αρρωστημένης, μικροπολιτικής  και απομυθοποιημένης πορείας της όλα αυτά τα χρόνια, οδηγεί ολοφάνερα σε ένα "γιατί όχι κι εγώ;", βάζοντας τον καθημερινό άνθρωπο σε διαδικασία προσέγγισης των κοινών. Κι ενώ το τελευταίο είναι καθ' όλα καλό κι αποδεκτό, παρατηρείται το φαινόμενο μιας μαζικής υποψηφιότητας χωρίς αυτοκριτική κι αυτογνωσία. Γιατί οποιαδήποτε μορφή κορεσμού φέρνει πάντα ένα ξέσπασμα, που συνήθως οδηγεί τα πράγματα στην απέναντι όχθη. H ισορροπία είναι αποτέλεσμα πολλών ανισόρροπων ζυμώσεων και βάσει αυτού-σκέφτομαι- είναι μια εξέλιξη η σημερινή αναγκαιότητα.
   Ωστόσο, είμαστε όλοι εδώ. Μέσα σε μια Ελλάδα που συνήθισε να γεννάει και να δέχεται διαφθορά.  Μέσα σε μια Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της και μετά κατηγορεί το σύμπαν που δεν συνέτρεξε. Μέσα σε μια Ελλάδα που χρειάζεται ουσιαστικά βήματα για να έρθει σε ισορροπία, όχι μόνο οικονομική, αλλά και υπαρξιακή. Είμαστε όλοι μέσα σε μια αέναη παρωχημένη πολιτική διαδικασία που έχει εισβάλλει στα γονίδια μας και δεν ξέρουμε πώς να απεμπλακούμε από αυτή.
   Η Ελλάδα δεν πρόκειται να φτιάξει από τα μεγάλα λόγια κι από παντός επιστητού σωτήρες. Το είδαμε, το ζήσαμε. Ούτε μια σχέση της μιας νύχτας δε φτιάχνεται έτσι. Ας ορίσει ο καθένας ένα κομμάτι που γνωρίζει και μπορεί να προσφέρει με μέθοδο κι εντιμότητα, ας αποφασίσει να ΜΗ βάλει νερό στο κρασί του στα δύσκολα, ας εστιάσει στα έργα κι όχι στις επιδείξεις "έργων" κι ας γίνει έτσι μια μικρή αρχή στην ωριμότητα. Είναι σημαντικό να αναδεικνύουμε ανθρώπους που  δεν κάνουν φασαρία, αλλά κάνουν δουλειά. Κι είναι θέμα εξέλιξης να αντιληφθούμε κάποτε σε συλλογικό επίπεδο πως κι οι εκλογές δεν είναι ντέρμπι με ξύλο, αλλά μια ακόμα αθόρυβη διαδικασία της κοινωνίας μας που επιζητά συνεργασίες και τοποθετεί κάποιους ανθρώπους σε θέσεις, έτσι ώστε να κάνουν τη δουλειά τους προς όφελος του συνόλου κι όχι για εξυπηρέτηση κάποιων συμφερόντων.
   Θέλει γενναιότητα από όλους μας. Να πάμε κόντρα σε ένα σύστημα που όσο και να το πολεμάμε, έχει γίνει βίωμά μας, ζώντας το από μέσα.  Σαν το παιδί που ξέρει τα αρνητικά του πατέρα του, μια ζωή τα πολεμάει, αλλά στις κοινωνικές του συναναστροφές ανακαλύπτει με έκπληξη πως δεν μπορεί παρά να μοιάζει στα σημεία με εκείνον που πολεμά. Δεν χρειάζεται να κρίνουμε τα πάντα ανελλιπώς με την ευκολία εκείνου που δε συμμετέχει. Ας κρίνουμε τους εαυτούς μας αθόρυβα κι ας αποκτάμε γνώμη αργά και σταθερά χωρίς εμπάθεια για 'κείνο που θα μας κάνει καλύτερους από τον εαυτό μας κι όχι αναγκαστικά από τους άλλους.
   Προσωπικά μεγάλωσα σε μια γενιά που η πολιτική έμοιαζε πάντα με κακοστημένο αστείο. Τα αποτελέσματα αυτού βιώνουμε. Αντί να τα αφήσουμε, ωστόσο, στην τύχη τους, ας δούμε και την εκδοχή να κάνουμε κάτι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ακόμα και στα δύσκολα. Κυρίως στα δύσκολα. Εκεί ακριβώς που όλα σε οδηγούν να μοιάσεις με 'κείνο που πολεμάς.

Mad Girl’s Love Song

Mad Girl’s Love Song by Sylvia Plath

I shut my eyes and all the world drops dead;
I lift my lids and all is born again.
(I think I made you up inside my head.)

The stars go waltzing out in blue and red,
And arbitrary blackness gallops in:
I shut my eyes and all the world drops dead.

I dreamed that you bewitched me into bed
And sung me moon-struck, kissed me quite insane.
(I think I made you up inside my head.)

God topples from the sky, hell's fires fade:
Exit seraphim and Satan's men:
I shut my eyes and all the world drops dead.

I fancied you'd return the way you said,
But I grow old and I forget your name.
(I think I made you up inside my head.)

I should have loved a thunderbird instead;
At least when spring comes they roar back again.
I shut my eyes and all the world drops dead.
(I think I made you up inside my head.)

Περί θανάτου και χρόνου

    Eίναι τόσοι πολλοί αγαπημένοι, κοντινοί ή πιο μακρινοί, που έχουν φύγει, που αυτό το "ποτέ ξανά" δε μοιάζει πια με ανυπόφορη κατάσταση,αλλά με ολόκληρο παράλληλο σύμπαν, που κατοικείται από τις δικές μας απώλειες. Εκείνοι που έφυγαν κι εμείς. Κι ύστερα αλλαγή ρόλων: εμείς που φύγαμε κι εκείνοι.

   Η ζωή είναι σα γρατσουνιά. Δεν το ξέραμε. Δεν μας το 'πε ποτέ κανείς. Και μας πήρε μια ζωή, έχοντας την αίσθηση βαθιά μέσα μας πως έχει ρίζες. Μια γρατσουνιά είναι μπροστά στην αιωνιότητα. Κι εμείς βαλτώνουμε σε τραύματα αίματος. Αυτή είναι η ροή. Κι ύστερα μου 'ρχονται ξανά και ξανά τα λόγια του Herman Hesse στο Λύκο της Στέπας "Παίρνετε πολύ στα σοβαρά το γερό-Γκαίτε, νεαρέ μου φίλε. Δεν πρέπει να παίρνετε στα σοβαρά τους γέρους ανθρώπους που είναι κιόλας πεθαμένοι. Τους αδικείτε. Σ' εμάς τους Αθάνατους δεν αρέσει να παίρνονται τα πράγματα στα σοβαρά. Μας αρέσουν τα αστεία. Η σοβαρότητα, νεαρέ μου φίλε, είναι ένα ατύχημα, ένα σύμπτωμα του χρόνου. Συμβαίνει, μπορώ να πω εμπιστευτικά, όταν δίνει κανείς μεγάλη αξία στο χρόνο. Γιαυτό επιθυμούσα να φτάσω τα εκατό. Στην αιωνιότητα όμως δεν υπάρχει χρόνος. Η αιωνιότητα δεν είναι παρά μόνο μια στιγμή-αρκετή όμως για ένα αστείο."
   Αυτό το "ποτέ ξανά" είναι το πιο πληγωτικό κομμάτι που λειτουργεί στη φύση μας. Πάλεψα χρόνια με αυτό σε όλους τους τομείς: στις σχέσεις, στο θάνατο, στις βίαιες ανατροπές. Είναι ό,τι πιο σκληρό μπορώ να φανταστώ. Πολεμάς με ένα αγρίμι. Κι ίσως, λέω ίσως, ύστερα από τόση πάλη έρχεται κάποια στιγμή που κατανοείς πως η ήττα αυτή πρέπει να γίνει αποδεκτή. Χωρίς άλλη μάχη. Γιατί σ' αυτόν τον αγώνα το μέσο δεν είναι η μάχη. Προφανώς θέλει άλλο σύστημα προσέγγισης, γιατί αυτό σε πετάει έξω. Γιατί τα πράγματα ολοκληρώνονται στη στιγμή τους. Και μόνο. Και σ' αυτό δε χωράνε εξηγήσεις. Κι ενώ εσύ προχωράς γραμμικά με συνειρμό και όραμα, ο κόσμος έχει ήδη ολοκληρωθεί στις αποσπασματικές στιγμές του και πάλι ξαναγεννιέται. Κι εσύ σα χαμένος κόβεις βόλτες ανάμεσα σε θρησκείες που μιλούν για την αιωνιότητά σου που τόσο πολύ πόθησες. Μιλούν για το ενιαίο, ενώ η ροή είναι γεμάτη αποσπάσματα. Κόβεις βόλτες ανάμεσα σε θρησκείες που  έγιναν από σένα για σένα. Ξεχνώντας πως "η αιωνιότητα δεν είναι παρά μόνο μια στιγμή-αρκετή όμως για ένα αστείο." 

Μια ακόμα σκέψη

   Λοιπόν, άκου τι πιστεύω. Ζούμε σε μια εποχή που μάθαμε για τα καλά τι πάει να πει κορεσμός, διάβρωση, αποσάθρωση, κατάχρηση, ασυδοσία. Και τώρα βρισκόμαστε-όπως κι άλλες φορές σε στιγμές καίριες- σε εκείνο το σκαλοπατάκι που ή βουτάς στον γκρεμό ή παίρνεις φόρα με την πιο αληθινή ολόδική σου ανάσα και κάνεις ένα αποφασιστικό σάλτο για να υπερασπιστείς αυτό που είσαι στο κέντρο σου πέρα από το φόβο ή την κατηγόρια του γκρεμού.
   Το θέατρο πάντα με βοηθάει στη σκέψη μου τέτοιες στιγμές. Γιατί στο θέατρο μπορείς να παρακολουθήσεις από πολύ κοντά-ούσα μέρος της διαδικασίας- με ποιους τρόπους και κάτω από ποιες συνθήκες ένα σύνολο μπορεί να κάνει θαύματα, να μιλήσει για αλήθειες, να λειτουργήσει από κοινού, να μεγαλουργήσει ή να συμβιβαστεί με την ιδέα μιας ακόμα παράστασης που δεν έχει διάθεση να γεννήσει κόσμους παρά μονάχα ψέμματα,  να καμωθεί τέχνη, να αναμασήσει ευκολίες και να αναπαράγει αντιλήψεις χωρίς όραμα. Το θέατρο είναι μια πολιτική διαδικασία. Όχι με την έννοια του πολιτικού θεάτρου που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλά με την έννοια του αυτοπροσδιορισμού του. Ένα σύνολο ανθρώπων απόλυτα εκτεθειμένων στον πυρήνα τους που μέσα από την προσωπική τους ελευθερία συνθέτουν ένα παζλ παράλληλων δράσεων-θέσεων με στόχο τη διερεύνηση του είδους μας και του φαινομένου της ζωής. Έννοιες όπως δικαιοσύνη, ελευθερία, εμπιστοσύνη, ασφάλεια, αλληλεγγύη είναι βασικά στοιχεία της θεατρικής φύσης και διαπραγμάτευσης. Όταν μια θεατρική διαδικασία χωλαίνει σε αυτά και στο στόχο, αυτό που παρακολουθούμε είναι ακαθόριστες προθέσεις με ασύμβατες παραμέτρους.
    Όπως ακριβώς και στη ζωή. Τίποτα δεν μπορεί στ' αλήθεια να ανθίσει, αν ο στόχος είναι μικρόψυχος ή διαστρεβλωμένος. Η αλήθεια είναι πως έχουμε συνηθίσει να ζούμε με αυτό το επίπεδο κομμάτι που δε ριζώνει μέσα μας κι έχουμε μάθει μέχρι και να θαυμάζουμε τις καλύτερες εκδοχές αυτού. Αυτό σίγουρα δεν είναι μόνο στοιχείο της εποχής μας, γιατί πάντα το πιο εύκολο είναι πιο εύπεπτο κι ο άνθρωπος, είναι γεγονός, δύσκολα βουτάει στις μεγάλες θάλασσες. Όταν, όμως, ξεμυτίσει από κάποια απρόσμενη γωνιά, ένα τέτοιο παράδειγμα πυρηνικής έκφρασης, τότε όλοι- ή ίσως αρκετοί- με διαφορά χρόνου αντιλαμβάνονται τη διαφορά. Και τότε λες: "Ναι, όντως, τώρα κάτι συμβαίνει στ' αλήθεια."
Αν κάτι για μένα ορίζεται ως επανάσταση, δεν είναι τίποτα άλλο από αυτή την αθόρυβη βουτιά προς τα μέσα που δημιουργεί ικανά σύνολα και δυνατά οράματα.

"Δυο γυναίκες"

-με κοίταξε απλώς. με κοίταξε με εκείνα τα υγρά μάτια... και μου είπε με παντρεύεσαι

-δυσκολεύομαι να πιστέψω πως γίνονται έτσι οι προτάσεις

-και πώς  γίνονται κατά τη γνώμη σου

-μετά από πολύ κόπο σε ένα όνειρο ενός φανταστικού κόσμου

-πολύ δύσκολα τα σκέφτεσαι

-όχι εγώ. εκείνα. όλα εκείνα σκέφτονται δύσκολα για μένα

-δε σου 'χει τύχει

-ναι δε μου 'χει τύχει

-εμένα με κοίταξε απλώς με εκείνα τα υγρά μάτια και μου είπε, θέλω ένα παιδί από σένα

-κι εμένα μου το ζήτησε κάποτε, τότε, κάποτε, σε ένα γράμμα ή ύστερα από ένα καλό γαμήσι

-είναι ο άντρας της ζωής μου

-κι εμένα

-δε σου ανήκει.πια

-ούτε εσένα

-ναι αλλά με κάποιον τρόπο είναι δικός μου

-με κάποιον τρόπο είναι και δικός μου, μόνο που δε χρειάζεται να το μοιραστώ μαζί σου. ούτε με εκείνον

-είναι κάπως άρρωστο αυτό δε βρίσκεις

-θα μπορούσες να το πεις κι έτσι. ύστερα από πολλή σκέψη κατέληξα πως η ερμηνεία της ζωής είναι καθαρά προσωπική σκέψη. ούτε ξέρεις ούτε θα μάθεις ποτέ πώς λειτουργεί η καρδιά και το βλέμμα μου

-ναι αλλά υπάρχουν και κάποια αντικειμενικά πράγματα αναμφισβήτητα, όπως π.χ. πως κοιμάται   μαζί μου κάθε βράδυ και μου λέει σαγαπώ

-έχεις δικιο, αυτό κανείς δεν πρόκειται να στο στερήσει παρά μόνον εκείνος ή Εκείνος. όμως ποτέ στ’ αλήθεια δε θα μάθεις τη μικρή τρύπα της καρδιάς του ή τα συρτάρακια που ανοιγοκλείνουν μέσα του σε στιγμές ευάλωτες.

-ούτε κι εσύ

-μα εγώ γλυκιά μου, ακριβώς σ’ αυτό το κενό αιωρούμαι. έχω έρθει στον κόσμο γι’ αυτόν και μόνο το λόγο. για να οσφραίνομαι τις ρωγμές

-με φοβίζεις

-δε διεκδικώ τίποτα, παρά μόνο τον κόσμο της ανάμνησης που δεν είναι ψεύτικος, γιατί κάποτε υπήρξε κι ό,τι υπήρξε δεν πεθαίνει

-είσαι άρρωστη. και τι καταφέρνεις μ’αυτό

-τίποτα. ηρεμώ  απλώς στην παραλία για να μη χαθώ στη θάλασσα

-είσαι δειλή

-με νίκησες ούτως ή άλλως. δε τίθεται τέτοιο θέμα. ούτως ή άλλως

-δυσκολεύομαι να πιστέψω  πως δε διεκδικείς τίποτα

-γιατί

-τόσος κόπος για  ένα όνειρο ενός φανταστικού κόσμου

                                                                               Φ.Γ.

"Τo απόγευμα που συμβιβαστήκαμε"

Α= ΚΟΡΗ

Β=ΜΑΝΑ

Γ=AΝΤΡΑΣ

Β: Το έθαψες μέσα σου.Τελείωσε. Σούπα;

Α: Το στρίμωξα με ό,τι βρήκα κι έκλεισα την πόρτα.

Β: Το κλειδί;

Γ: Ποιο κλειδί;

Β: Κλείδωσες;

Α:Νομίζω.

Β: To σκρίνιο;

Α: Δεν έχει ρόδες το σκρίνιο.

Β: Έπρεπε να το σύρεις. Μπροστά από την πόρτα. Έχεις δύναμη.

Α: Θα μας άκουγαν από τους ορόφους.

Β: Αλάτι;

Α: Θα χτυπούσαν με το σκουπόξυλο το ταβάνι πάλι.

Γ: Πάλι;

Β: Ωραία η σούπα;

Γ: Τι εννοείς πάλι;

Β: To έθαψες μέσα σου. Τελείωσε τώρα. Είχε κοκαλώσει και χρειάστηκε να κλοτσήσεις με το πόδι, όταν χτύπησε το κουδούνι. Συμβαίνουν αυτά.

Γ: Άνοιξες την πόρτα κι ήμουν εγώ. Περιμένατε κανέναν άλλον;

Α: Περίμενα τον ταχυδρόμο.

Γ: (στην Α) Μεταφέρεις συχνά το σκρίνιο στο πάτωμα;

Α: Άνοιξα την πόρτα κι ήσουν εσύ. Συμβαίνουν αυτά.

Β: Οι ταχυδρόμοι δε δουλεύουν τα απογεύματα. Θα μπορούσες να είχες κλειδώσει καλύτερα.

Α: Θα μπορούσα να έχω λίγο νερό;

Γ: Αυτή η πόρτα πού οδηγεί;

Α: (στον Γ) Ποιος είσαι;

Β: (στον Γ) Σπίτι είναι. Όλες οι πόρτες κάπου οδηγούν.

Γ: Κάποτε άνοιξα μια πόρτα και βγήκα στο φεγγάρι. Ποτέ δεν ξέρεις.

Α: Κάποτε άνοιξα μια πόρτα που δεν έκλεινε.

Β: Κάποτε θα ψάχνεις για πόρτες και θα πιάνεις τοίχο.

Α: Έχεις ένα φάκελο στην τσέπη σου.

Γ: Ένα γράμμα για σένα. Ο Θεός σου εύχεται τα καλύτερα.

Α: Οι ταχυδρόμοι δε δουλεύουν τα απογεύματα. 

Γ: Κάποιοι κάνουν κι υπερωρίες. 

Β: Ο κύριος έφερε το γράμμα σου. Ο κύριος είναι ταχυδρόμος.

Α: ...Ταχυδρόμος; Και ποιο είναι το πιο συνηθισμένο πράγμα που μεταφέρατε ποτέ σε γράμμα;

Γ:  Το πιο συνηθισμένο... Σκρίνια σε σχήματα καρδιάς. Μια ζωή. Ναι. Είμαι συνηθισμένος στα σκρίνια.

Β: Απελπιστικά κουραστικό. Δεν επαναστατήσατε ποτέ; Με τέτοιο βάρος.

Γ: Θα ήταν κουτό. Πόσοι παρθένοι  έχουνε απομείνει σε αυτή τη γη?

Α: Και το δικό σας σκρίνιο;

Γ: Ενσωματωμένο στους τοίχους. Χαμαιλέων.

Α: Και το σκουπόξυλο;

Γ: Όταν χτυπάει, εγώ φτιάχνω φραπέ. Εκμεταλλεύομαι τη δόνηση.

Α: Κι όσοι αυτοκτόνησαν για το μεγάλο τους έρωτα;

Γ: Πέταξαν τα σκρίνια τους στον αέρα και σκότωσαν κι όλους εκείνους που βρέθηκαν άδικα από κάτω.

Α: Το έθαψα μέσα μου. Είχε κοκαλώσει και χρειάστηκε να το κλοτσήσω με το πόδι, να το γδάρω με τα νύχια, να το σκίσω με τα δόντια, να το μασήσω και να το καταπιώ.

B: Πρέπει να παντρευτείς. Κατάπιε το κλειδί ή ρίξτο στον υπόνομο.

Α: Το γράμμα μου είναι λεπτό σα σελιδοδείκτης.

Γ: Έτσι είναι, αν έτσι θέλετε.

Α: Το στρίμωξα με ό,τι βρήκα κι έκλεισα την πόρτα. 

Β: Σούπα;

Α: Έχετε ένα εξόγκωμα στο κεφάλι.

Γ: Βρέθηκα άδικα από κάτω. Είμαι συνηθισμένος στα σκρίνια που δε σύρθηκαν στην ώρα τους.  Κι εσείς, αλήθεια, (στην Β) είσαστε ένα σκρίνιο από μόνη σας.

Β: Με τρώει το σαράκι.

                                                                            Φ.Γ

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Καρυδάκη

Η ΛΑΡΙΣΑΙΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΙΑΝΟ, ΤΟ ΘΕΣΣΑΛΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ

Φ.Γέμτου: Κεφάλαιο της ζωής μου το Θεσσαλικό

     

«Νιώθω ότι ανήκω και εδώ, είναι η πατρίδα μου και εδώ, έχω πολύ αγαπημένους ανθρώπους εδώ, συγγενείς, φίλους. Είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου η Λάρισα και το Θεσσαλικό θέατρο γιατί μου έχει δώσει την ευκαιρία να δημιουργήσω ουσιαστικά. Και τον Κώστα τον Τσιάνο τον αγαπάω, εκτός από την εκτίμηση που τρέφω γι’ αυτόν, τον έχω αγαπήσει μέσα στα χρόνια. Το Θεσσαλικό είναι ένα κεφάλαιο της καρδιάς μου».

Η Φανή Γέμτου είναι παλιά μας γνώριμη. Όχι μόνο γιατί κατάγεται από τη Λάρισα, είναι κόρη του Λαρισαίου τ. πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Πέτρου Γέμτου, αλλά και γιατί παίζει στο Θεσσαλικό θέατρο φέτος για πέμπτη φορά. Απόφοιτη του Θεάτρου Τέχνης, της Θεατρολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακό στο μιούζικαλ στο Λονδίνο, με σεμινάρια σε Λονδίνο και Δανία, υποστηρίζει ότι είναι εγκεφαλικός τύπος αλλά εμείς πιστεύουμε πως είναι βαθιά συναισθηματική. Γιατί επέλεξε το δρόμο της καρδιάς της που είναι το θέατρο και το τραγούδι. Μόνο που θέλει να το κάνει με γνώση και έρευνα. Και μέσα από μια ομάδα. Η κουβέντα μας ξεκίνησε από την «Οικογένεια Τοτ» και το ρόλο της, τη Μαρίσκα.

Πώς πάει λοιπόν;
Καλά. Προσπαθούμε με πολύ κέφι. Είναι μια δουλειά που αγαπάμε πάρα πολύ και ο κόσμος την έχει αγκαλιάσει. Πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο έργο, διαφορετικό απ” όσα έχει ανεβάσει τα τελευταία χρόνια το Θεσσαλικό Θέατρο, βαθιά πολιτικό και λαϊκό. Είναι ουσιαστικά μια ιστορία εύληπτη που ο καθένας μπορεί να παρακολουθήσει κι απ' την άλλη έχει πολλά επίπεδα, δημιουργεί πολλούς προβληματισμούς και σκέψεις. Είναι από τις παραστάσεις που τη συζητάς για καιρό αφού τη δεις. Πραγματεύεται ουσιαστικά τις ανθρώπινες σχέσεις, πώς επιβάλλεται το ένα άτομο στο άλλο και πόσο εισβάλει στον ελεύθερο χώρο του. Γι’ αυτό και είναι  βαθιά πολιτικό, δεν είναι μικροπολιτικό. Αναφέρεται στις  σχέσεις των ανθρώπων σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν αναγκαστικά επιβολές. Αλλά δεν πρέπει να υπάρχουν και όρια; Μέχρι ποιου σημείου μπορεί να επιβληθεί ο δυνατός στον αδύναμο;

Παίζεις έναν περίεργο ρόλο. Ποια είσαι τελικά Μαρίσκα Τοτ;
Υποδύομαι τη Μαρίσκα, τη μάνα του Γιάννος που λείπει στον πόλεμο και γι’ αυτόν γίνεται όλη η… φασαρία. Έρχεται ο ταγματάρχης του για να τον φιλοξενήσουμε στο ήσυχο χωριό μας επειδή έχουν σπάσει τα νεύρα του από τις συνεχείς επιδρομές των εχθρών κι αυτός επιβάλλεται στις αθώες ζωές μας. Αυτό είναι και το μεγαλείο του έργου. Παρουσιάζει το άγονο έδαφος στο οποίο πατάει η εξουσία. Ξεκινάει σε μια κοινωνία στην απόλυτη αθωότητά της. Κι εκεί εισβάλει η εξωτερική δύναμη με επιπτώσεις που έχουν να κάνουν με το χαρακτήρα του καθένα. Άλλος τσαλακώνεται, άλλος συντάσσεται απολύτως, άλλος παραπέει, άλλος αντιστέκεται. Η Μαρίσκα αντιμετωπίζει ένα τεράστιο δίλημμα. Αφορά στην επιβίωση του γιου της, όχι για να τον βολέψει αλλά αν θα πεθάνει ή θα ζήσει και στα όριά της. Τι μπορεί να ανεχτεί για να σώσει τη ζωή του παιδιού της; Το πρόβλημα είναι ότι ο ταγματάρχης δεν είναι ξεκάθαρα κακός, ξεκάθαρα παράλογος. Έχει μια ιδιαιτερότητα στη συμπεριφορά του αλλά είναι και ταγματάρχης, υπερασπίζεται την πατρίδα κι επιπλέον απ' αυτόν εξαρτάται η ζωή του παιδιού της. Αυτό ακριβώς είναι επικίνδυνο και στη ζωή. Οι ύπουλες επιβολές. Αυτό που φαίνεται άλλο και είναι άλλο. Ο όχι ξεκάθαρος εχθρός. Και πώς να σταθείς απέναντί του; Αυτό δε μας συμβαίνει και τώρα; Το κακό μας που γίνεται για το… καλό μας. Η Μαρίσκα ως φύση προσπαθεί να ισορροπήσει τα πράγματα.

Σ” ένα πρώτο επίπεδο φαίνεται συμβιβασμένη.
Ναι, αλλά δεν είναι. Πιστεύω ότι ζει σ' ένα τεράστιο δίλημμα και όταν αντιμετωπίζεις τέτοια διλήμματα δε μπορείς να είσαι κάθετη. Αν ήμουν στη θέση της δεν ξέρω τι θα 'κανα. Πιστεύω ότι θα ήμουν πιο κοντά στο Λουί Τοτ που αντιδρά με βάση την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πράγμα που η Μαρίσκα το χάνει, όχι συνειδητά αλλά κάτω από την πίεση του διλήμματος.

Γιατί το δίλημμα το “χει μόνο η μάνα και όχι ο πατέρας;
Το “χει και ο πατέρας. Τον νοιάζει κι αυτόν και υποχωρεί και ανέχεται αλλά όχι στο βαθμό της μάνας. Το μητρικό ένστικτο είναι μεγάλη υπόθεση. Δεν έχει, ωστόσο, αυτό να κάνει μόνο με τις μητέρες. Νομίζω πως έχει να κάνει γενικότερα με τις μεγάλες αγάπες.

Το Θεσσαλικό Θέατρο είναι μεγάλο κεφάλαιο της ζωής σου. Είναι η πέμπτη σου συνεργασία.
Σωστά μετράς. Ήμουν στους «Πέρσες» του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Στ. Τσακίρη, στο «Παιχνίδι του έρωτα και της τύχης» του Μαριβό σε σκηνοθεσία Ευ. Γαβρηιλίδη, στη «Διαθήκη» του Μ. Ποντίκα και στους «Αγαπητικούς της βοσκοπούλας» σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου και τώρα στην «Οικογένεια Τοτ». Η μια δουλειά καλύτερη από την άλλη. Το Θεσσαλικό το αγαπάω πολύ, τη Λάρισα την αγαπάω πολύ…

Σε τραβάει το αίμα, γι’ αυτό.
(γελάει) Έτσι ακριβώς. Νιώθω ότι ανήκω και εδώ, είναι η πατρίδα μου και εδώ, έχω πολύ αγαπημένους ανθρώπους εδώ, συγγενείς, φίλους. Είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου η Λάρισα και το Θεσσαλικό θέατρο γιατί μου έχει δώσει την ευκαιρία να δημιουργήσω ουσιαστικά. Και τον Κώστα τον Τσιάνο τον αγαπάω, εκτός από την εκτίμηση που τρέφω γι’ αυτόν, τον έχω αγαπήσει μέσα στα χρόνια. Το Θεσσαλικό είναι ένα κεφάλαιο της καρδιάς μου.

Και η μουσική είναι ένα κεφάλαιο της καρδιάς σου.
Αλήθεια είναι αυτό. Το τραγούδι δεν ήτανε, προέκυψε. Μικρή έκανα πιάνο αλλά μόνο για τρία τέσσερα χρόνια. Μετά το άφησα. Ώσπου γύρω στα είκοσι, σ” ένα ταξίδι στο Λονδίνο είδα τους «Άθλιους» του Ουγκό σε μιούζικαλ. Ερωτεύτηκα. Ζήλεψα τρελά, δε μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια και είπα (παρόλο που εγώ δεν τραγουδούσα ούτε στο μπάνιο, στη σχολή το απέφευγα, τραγουδούσα μόνο όταν ήμουν υποχρεωμένη, είμαι πολύ συνεσταλμένος άνθρωπος) θέλω να το κάνω κι εγώ. Άρχισα κλασικό τραγούδι και μετά έκανα μεταπτυχιακό στο Λονδίνο στο μιούζικαλ και μέχρι σήμερα κάνω μαθήματα και τοποθέτηση φωνής. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ το πάντρεμα της υποκριτικής με το τραγούδι.

Γι’ αυτό κάνεις μουσικές παραστάσεις.
Ναι, με τραβάει πολύ το είδος. Και στην Ελλάδα δεν το 'χουμε δουλέψει πολύ. Δεν έχουμε μουσικό θέατρο. Τα τελευταία χρόνια γίνονται κάποια πράγματα. Είναι κάτι που αγαπώ πολύ, που θέλω να το κάνω αν βοηθήσουν και οι συνθήκες. Προσωπικά μ' αρέσει πολύ να ερευνώ τα πράγματα, μ' αρέσει  η πειραματική πλευρά της δουλειάς μας και πάντα επιθυμούσα να βρω  ανθρώπους να το μοιραστώ όλο αυτό και να το πάμε παρακάτω…

Είσαι ομαδικός τύπος.
Ναι πιστεύω στις ομάδες. Μόνο μέσα σ” αυτές μπορώ να λειτουργήσω. Είμαι του συνόλου. Μ” αρέσουν οι ομάδες, μ” αρέσουν οι φιλίες, οι παρέες, οι οικογένειες.

Μια τέτοια περίπτωση ήταν το «Αυτή κι αυτή»;
Ακριβώς. Είχαμε ιδρύσει μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία μουσικού θεάτρου με την Ελένη Καρακάση και κάναμε μια μουσική κωμωδία με τραγούδια τόσο από την αγγλική και αμερικάνικη όσο και από την εγχώρια μουσική θεατρική σκηνή, αλλά και με πρωτότυπα τραγούδια γραμμένα ειδικά για την παράσταση που συνόδευαν την ιστορία σε όλα τα στάδιά της, ερμηνευμένα ζωντανά επί σκηνής. Την ιστορία δυο γυναικών που συναντιούνται τυχαία σ” ένα παγκάκι και ανακαλύπτουν πως έχουν τον ίδιο άντρα! Κι όλα αυτά ακροβατούν μέσα σε ένα pop art περιβάλλον ανάμεσα στο γκροτέσκο και το ρεαλιστικό. Όπου οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη. Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτή τη δουλειά. Είναι αυτό που αγαπώ να κάνω. Δημιουργήσαμε κάτι απ” την αρχή.

Αυτή είναι η αγαπημένη σου δουλειά ή η Βιρτζίνια Γουλφ που έπαιξες όταν ακόμη ήσουν στο δεύτερο έτος της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης;
Πολλές είναι οι αγαπημένες μου δουλειές πια, καθεμιά για διαφορετικό λόγο αλλά αυτή που αναφέρεις με σημάδεψε. Και γιατί ήμουν ακόμη στη σχολή, και γιατί αγαπώ πολύ αυτό το έργο και για την τιμή που μου έκανε ο δάσκαλός μου Μίμης Κουγιουμτζής να με επιλέξει. Η αδρεναλίνη στα ύψη.

Είχες αδυναμία στον Κουγιουμτζή.
Ναι, γιατί ήταν ο δάσκαλος στη σχολή που κατάφερε να σπάσει τις άμυνές μου, μ” έκανε να ξεπεράσω αυτά που νόμιζα όριά μου. Με βοήθησε να απαλλαγώ από το περίβλημά μου και να βρω την ουσία μου, να κοιτάξω μέσα μου. Αυτό είναι ανεκτίμητο.

Πώς και επέλεξες το Θέατρο Τέχνης;
Είχα δει τη Γέρμα με τη Ρένη Πιττακή. Δεν έδωσα πουθενά αλλού, μόνο στο Τέχνης. Πάλι ένιωσα πως εκεί ανήκω.

Από μικρή ήθελες να γίνεις ηθοποιός;
Ναι, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έλεγα ή αστροναύτης ή ηθοποιός.

Είναι συναφή επαγγέλματα (γέλια)
Μην το συζητάς… στην Ελλάδα το να” σαι ηθοποιός είναι σα να πετάς στο διάστημα.

Τελείωσες και θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έκανες μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Εσύ, μια κόρη πρύτανη, δε σκέφτηκες ποτέ την ακαδημαϊκή καριέρα; Όχι τίποτε άλλο, για να γλιτώσεις την ταλαιπωρία.
Πού ξέρω; Δεν το σκέφτηκα ποτέ έτσι. Νομίζω πως όλα τα πράγματα έχουν την ταλαιπωρία τους. Οπότε για να μπορέσεις να αντέξεις, είναι σοφότερο να διαλέξεις να κάνεις αυτό που αγαπάς. Κι εγώ θέλω να κάνω θέατρο και να τραγουδάω. Αυτό αγαπάω. Αυτό θέλει η καρδούλα μου. Απλώς ταυτόχρονα μου είναι απαραίτητο η τέχνη να γίνεται επιστήμη. Μου αρέσει η μέθοδος. Δε θεωρώ  σημαντικό να λειτουργείς αποκλειστικά και μόνο με το ένστικτο. Είναι πολύ βασικό, αλλά πρέπει να συνδυάζεται με τη γνώση και την έρευνα. Έτσι αντιλαμβάνομαι τη δουλειά μου.

"Είναι αρρώστια τα τραγούδια" τις Δευτέρες του Φεβρουαρίου

φωτο Μιχάλης Κόντος

φωτο Φώτης Νατσιούλης

Ο Φεβρουάριος ξεκινάει με ένα ακόμα δυνατό live. Ύστερα από ένα μήνα πετυχημένων μουσικών εμφανίσεων στο Stathmos Music Bar του αγαπημένου φίλου Πάνου Καραισκου, στη Λάρισα , ο Πασχάλης Τσαρούχας και η Φανή Γέμτου ανανεώνουν το ραντεβού τους στο γνωστό στέκι για να ερμηνεύσουν ελληνικά τραγούδια που σημάδεψαν τις τελευταίες δεκαετίες και τις ζωές μας.

Στα πλήκτρα ο Θέμης Σαμαντζής.
Στην κιθάρα ο Τάκης Κατσαβάκης.

φωτο Φώτης Νατσιούλης

Στο μπουζούκι ο Βαγγέλης Τσιαπλές.

Τις Δευτέρες του Φεβρουαρίου σας περιμένουμε να τραγουδήσουμε μαζί αγαπημένα τραγούδια.

Ώρα έναρξης: 10:30 μ.μ

Stathmos Larisis -Σταθμός Λαρίσης
ΦΑΡΣΑΛΩΝ 22, 2410 626253

φωτο Φώτης Νατσιούλης

"Ένας άνθρωπος άλλου κόσμου"

-Δεν θα υπάρξει ούτε μια στιγμή αληθινής επαφής, έτσι δεν είναι;
-Μια στιγμή, ναι.
-Μια μέρα όμως; Μια χρονική ενότητα για χόρταση;
- Η ζωή δεν είναι για χόρταση.
-Και τότε τι είναι;
- Για γελοία ανάθεση ουσίας στα ανούσια.
-Κι όμως, δεν μπορεί, θα υπάρχουν και ουσιαστικά.
-Υπάρχουν...Μέχρι κι αυτά με τη σειρά τους να γίνουν ανούσια.
-Μοιάζετε πεσιμίστρια.
-Ρεαλισμός λέγεται.
-Όχι όχι, πιστεύω πως ερμηνεύετε τη ζωή με τα δικά σας μάτια. Ρεαλισμός είναι κι η δική μου ελπίδα για αληθινή επαφή.
-Ρεαλισμός είναι και η ατέρμονη ανάγκη της φύσης μας για μια κάποια ουσία.
-Εγώ πιστεύω πως θα συμβεί. Μια μέρα. Δεν μπορεί.
-Σου έχει συμβεί;
-Ναι.
-Και;
-Τι και;
- Γιατί δεν είσαι ευχαριστημένος;
-Γιατί...δεν μου φτάνει...είναι λίγο...ήταν λίγο...πέρασε...και τώρα οι στιγμές δεν έχουν βάρος.
-Αύριο μπορεί να πεθάνεις, το ξέρεις;
-Nαι.
-Τι θα έκανες για μια στιγμή αληθινής επαφής;
-Τι θα μπορούσα να κάνω;
-Τι θα έκανες;
-Μα δεν μπορώ να κάνω κάτι. Οι φανουρόπιτες είναι άλλης κοσμοθεωρίας.
-Αφήνεσαι στην τύχη.
-Δεν ξέρω τι σημαίνει διεκδικώ, πέρα από το να χτίζομαι, να πλάθομαι για να είμαι ολόκληρος κι αληθινός από μόνος μου. Δεν ξέρω πως επιδιώκεις την έλξη, την επαφή. Δε θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω πως δημιουργείς μια συνθήκη επικοινωνίας πέρα από την κατάθεση και μόνο της προσωπικής σου μοναδικής αλήθειας που δημιουργεί από μόνη της πεδίο έλξης ή άπωσης.
-Πότε πήγες για τελευταία φορά να ψωνίσεις λεμόνια;
- Δε θυμάμαι.
-Την επόμενη φορά, αφού τα δεις και τα ζουλήξεις, φρόντισε να θυμάσαι τη σιγουριά με την οποία άπλωσες το χέρι σου για να τα βάλεις στη σακούλα.
-Το ψάρι δεν τρώγεται χωρίς λεμόνι.
-Το αυτονόητο της καρδιάς μας λειτουργεί πάντα πολύ δυνατά στη διαδικασία μας.
-Κι όμως για μένα είναι αυτονόητη η ανάγκη για αληθινή επαφή.
-Όταν απλώνεις το χέρι, τι ζητάς;
-Να καταλάβω εκείνο που με ελκύει.
-Δε θα 'πρεπε. Απλώς άρπαξέ το και βάλτο στη σακούλα.
-Κάτι τέτοιο είναι άξιο μπουνιάς ή μεγάλου έρωτα.
-Κάτι τέτοιο είναι θέμα διεκδίκησης.
-Το καταλαβαίνω. Ωστόσο πιστεύω βαθιά στην ελευθερία του κάθε ανθρώπου και στο όριο του όχι του.
-Θέλει μαγκιά να μπορείς να τα ανατρέψεις αυτά με γοητεία.
-Θέλει. Γιατί παίρνεις το ρίσκο να γίνεις ή ερωτεύσιμος ή ανυπόφορα ενοχλητικός.
-Παίρνεις το ρίσκο να επιβιώσεις ή να μένεις ανεξοικείωτος.
-Παραμένω ένας άνθρωπος άλλου κόσμου.
-Καιρός να γίνεις ένας από μας.

"Είναι αρρώστια τα τραγούδια"- μουσικά live με τον Πασχάλη Τσαρούχα και τη Φανή Γέμτου

Photo Mike Kontos

Ο Πασχάλης Τσαρούχας κι η Φανή Γέμτου ενώνουν τις δυνάμεις τους μουσικά για μια σειρά εμφανίσεων με τίτλο «Είναι αρρώστια τα τραγούδια» στο Σταθμός Music Bar (Φαρσάλων 22, Λάρισα, τηλ. κρατήσεων 241 062 6253), ερμηνεύοντας τραγούδια Ελλήνων συνθετών που σημάδεψαν τις τελευταίες δεκαετίες. 

Μαζί τους οι μουσικοί: Θέμης Σαμαντζής (πιάνο) , Τάκης Κατσαβάκης (κιθάρα), Βαγγέλης Τσιαπλές (μπουζούκι).

Από τη Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013 και για αρκετές Δευτέρες του 2014 δίνουμε, λοιπόν, ραντεβού μαζί σας στο ζεστό χώρο του αγαπημένου φίλου Πάνου Καραισκου, να τραγουδήσουμε μαζί τραγούδια που αγαπάμε και αγαπήσαμε μέσα στα χρόνια.