Λοιπόν, άκου τι πιστεύω. Ζούμε σε μια εποχή που μάθαμε για τα καλά τι πάει να πει κορεσμός, διάβρωση, αποσάθρωση, κατάχρηση, ασυδοσία. Και τώρα βρισκόμαστε-όπως κι άλλες φορές σε στιγμές καίριες- σε εκείνο το σκαλοπατάκι που ή βουτάς στον γκρεμό ή παίρνεις φόρα με την πιο αληθινή ολόδική σου ανάσα και κάνεις ένα αποφασιστικό σάλτο για να υπερασπιστείς αυτό που είσαι στο κέντρο σου πέρα από το φόβο ή την κατηγόρια του γκρεμού.
Το θέατρο πάντα με βοηθάει στη σκέψη μου τέτοιες στιγμές. Γιατί στο θέατρο μπορείς να παρακολουθήσεις από πολύ κοντά-ούσα μέρος της διαδικασίας- με ποιους τρόπους και κάτω από ποιες συνθήκες ένα σύνολο μπορεί να κάνει θαύματα, να μιλήσει για αλήθειες, να λειτουργήσει από κοινού, να μεγαλουργήσει ή να συμβιβαστεί με την ιδέα μιας ακόμα παράστασης που δεν έχει διάθεση να γεννήσει κόσμους παρά μονάχα ψέμματα, να καμωθεί τέχνη, να αναμασήσει ευκολίες και να αναπαράγει αντιλήψεις χωρίς όραμα. Το θέατρο είναι μια πολιτική διαδικασία. Όχι με την έννοια του πολιτικού θεάτρου που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλά με την έννοια του αυτοπροσδιορισμού του. Ένα σύνολο ανθρώπων απόλυτα εκτεθειμένων στον πυρήνα τους που μέσα από την προσωπική τους ελευθερία συνθέτουν ένα παζλ παράλληλων δράσεων-θέσεων με στόχο τη διερεύνηση του είδους μας και του φαινομένου της ζωής. Έννοιες όπως δικαιοσύνη, ελευθερία, εμπιστοσύνη, ασφάλεια, αλληλεγγύη είναι βασικά στοιχεία της θεατρικής φύσης και διαπραγμάτευσης. Όταν μια θεατρική διαδικασία χωλαίνει σε αυτά και στο στόχο, αυτό που παρακολουθούμε είναι ακαθόριστες προθέσεις με ασύμβατες παραμέτρους.
Όπως ακριβώς και στη ζωή. Τίποτα δεν μπορεί στ' αλήθεια να ανθίσει, αν ο στόχος είναι μικρόψυχος ή διαστρεβλωμένος. Η αλήθεια είναι πως έχουμε συνηθίσει να ζούμε με αυτό το επίπεδο κομμάτι που δε ριζώνει μέσα μας κι έχουμε μάθει μέχρι και να θαυμάζουμε τις καλύτερες εκδοχές αυτού. Αυτό σίγουρα δεν είναι μόνο στοιχείο της εποχής μας, γιατί πάντα το πιο εύκολο είναι πιο εύπεπτο κι ο άνθρωπος, είναι γεγονός, δύσκολα βουτάει στις μεγάλες θάλασσες. Όταν, όμως, ξεμυτίσει από κάποια απρόσμενη γωνιά, ένα τέτοιο παράδειγμα πυρηνικής έκφρασης, τότε όλοι- ή ίσως αρκετοί- με διαφορά χρόνου αντιλαμβάνονται τη διαφορά. Και τότε λες: "Ναι, όντως, τώρα κάτι συμβαίνει στ' αλήθεια."
Αν κάτι για μένα ορίζεται ως επανάσταση, δεν είναι τίποτα άλλο από αυτή την αθόρυβη βουτιά προς τα μέσα που δημιουργεί ικανά σύνολα και δυνατά οράματα.
Το θέατρο πάντα με βοηθάει στη σκέψη μου τέτοιες στιγμές. Γιατί στο θέατρο μπορείς να παρακολουθήσεις από πολύ κοντά-ούσα μέρος της διαδικασίας- με ποιους τρόπους και κάτω από ποιες συνθήκες ένα σύνολο μπορεί να κάνει θαύματα, να μιλήσει για αλήθειες, να λειτουργήσει από κοινού, να μεγαλουργήσει ή να συμβιβαστεί με την ιδέα μιας ακόμα παράστασης που δεν έχει διάθεση να γεννήσει κόσμους παρά μονάχα ψέμματα, να καμωθεί τέχνη, να αναμασήσει ευκολίες και να αναπαράγει αντιλήψεις χωρίς όραμα. Το θέατρο είναι μια πολιτική διαδικασία. Όχι με την έννοια του πολιτικού θεάτρου που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλά με την έννοια του αυτοπροσδιορισμού του. Ένα σύνολο ανθρώπων απόλυτα εκτεθειμένων στον πυρήνα τους που μέσα από την προσωπική τους ελευθερία συνθέτουν ένα παζλ παράλληλων δράσεων-θέσεων με στόχο τη διερεύνηση του είδους μας και του φαινομένου της ζωής. Έννοιες όπως δικαιοσύνη, ελευθερία, εμπιστοσύνη, ασφάλεια, αλληλεγγύη είναι βασικά στοιχεία της θεατρικής φύσης και διαπραγμάτευσης. Όταν μια θεατρική διαδικασία χωλαίνει σε αυτά και στο στόχο, αυτό που παρακολουθούμε είναι ακαθόριστες προθέσεις με ασύμβατες παραμέτρους.
Όπως ακριβώς και στη ζωή. Τίποτα δεν μπορεί στ' αλήθεια να ανθίσει, αν ο στόχος είναι μικρόψυχος ή διαστρεβλωμένος. Η αλήθεια είναι πως έχουμε συνηθίσει να ζούμε με αυτό το επίπεδο κομμάτι που δε ριζώνει μέσα μας κι έχουμε μάθει μέχρι και να θαυμάζουμε τις καλύτερες εκδοχές αυτού. Αυτό σίγουρα δεν είναι μόνο στοιχείο της εποχής μας, γιατί πάντα το πιο εύκολο είναι πιο εύπεπτο κι ο άνθρωπος, είναι γεγονός, δύσκολα βουτάει στις μεγάλες θάλασσες. Όταν, όμως, ξεμυτίσει από κάποια απρόσμενη γωνιά, ένα τέτοιο παράδειγμα πυρηνικής έκφρασης, τότε όλοι- ή ίσως αρκετοί- με διαφορά χρόνου αντιλαμβάνονται τη διαφορά. Και τότε λες: "Ναι, όντως, τώρα κάτι συμβαίνει στ' αλήθεια."
Αν κάτι για μένα ορίζεται ως επανάσταση, δεν είναι τίποτα άλλο από αυτή την αθόρυβη βουτιά προς τα μέσα που δημιουργεί ικανά σύνολα και δυνατά οράματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου