"Μια μικρή χριστουγεννιάτικη τραγωδία" της Φ. Γέμτου

Κατάλαβε οτι η διαφορά είναι στα σύμπαντα.

Γύρω από το τζάκι να κάθονται όλοι μαζί οι καλεσμένοι. Γύρω από ένα κομμάτι πατώματος. Κάτω από ένα ταβάνι. Και να 'ναι Χριστούγεννα, που υποτίθεται πως ενώνουν τους ανθρώπους με εκείνο το γιορτινό "αγάπησα και ξέρω πως αξίζει". Για μια στιγμή κατάλαβε οτι η ασυνεννοησία δεν είναι στις διαφορετικές απόψεις, στα άνισα συναισθήματα, στους φόβους, στις δειλίες, στον κακό συγχρονισμό, στα διαφορετικά βιώματα. Για μια στιγμή- και μόνο για μία- συναισθάνθηκε πως γύρω της οι καλεσμένοι είχαν διαφορετικά χρώματα και έπιναν το κρασί τους μεταξύ αιωρήσεων και ρωγμών. Είδε τη θεία της να αιωρείται καταπράσινη με την πεποίθηση πως κάθεται στην πολυθρόνα και τον γείτονα από το απέναντι κτίριο να πατάει στις ρωγμές του χρόνου με την πεποίθηση πως πατάει στα όρια των ξύλινων σανίδων. Είδε τον έρωτα των παιδικών της χρόνων να αιωρείται άυλος κι αυτό παίρνει πολλή ανάλυση, γιατί εκείνος έχει πεθάνει χρόνια τώρα. Τον έβλεπαν άραγε κι οι άλλοι ή έστω ένας; Έστω ένας. Για 'κείνη την πεφωτισμένη στιγμή αναρωτήθηκε, αν ποτέ οι λέξεις είχαν κοινό νόημα για κανέναν. Αν οι ήχοι που βγαίνουν από τα στόματα, φτάνουν με την ίδια δύναμη και ουσία, που εκτοξεύθηκαν, στους παραλήπτες. Ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να μετρήσει αυτή τη λεπτή δυνατότητα αληθινής επικοινωνίας με έναν μετρητή. Ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να αποδείξει αν οι άνθρωποι επικοινωνούν αληθινά ή φαντασιώνονται πως κάποτε επικοινώνησαν. Μικρή άσπριζε ή πρασίνιζε κι εκείνη και το 'ξερε. Σε κάτι μεμονωμένες στιγμές σαν αυτή που ένιωθε, πως η καρέκλα, το πάτωμα, ο αέρας δεν ήταν αυτό που φαινόταν, αλλά κάτι άλλο. Κάτι παράλληλο. Κάτι απροσπέλαστα παράλληλο. Δε θα το μάθει ποτέ. Εκτός από κάτι στιγμές σαν την αποψινή που φωτογραφίζουν μια μαύρη τρύπα με πολλές εξόδους.

Κατάλαβε πως η διαφορά είναι στα σύμπαντα. Καθόλου στη συσχέτιση.

Κι όμως το βράδυ, μεθυσμένη, ονειρεύτηκε πως επικοινώνησε.

Αυτή η ελπίδα μοιάζει να πληγώνει πότε πότε. Αυτή η ανομολόγητη πίστη σε γραμμές που τέμνονται ή εφάπτονται.

Λίγο πριν κοιμηθεί, μουρμούρισε, "οι τολμηροί". "Αυτοί μπορούν να ξεγελάσουν τα όρια. Τρελαίνουν τη σύμβαση και υπάρχουν ολόκληροι, παντού, ταυτόχρονα, γνωρίζοντας".

Μπορεί και να μην είναι έτσι.

Ποιος νοιάζεται.

Μεθυσμένη ήταν, δικαίωμά της.

..."Πιες λίγο νερό, να συνέλθεις"...

Αιώρηση καλεσμένων...

Διάχυση κρασιού στα μόρια του αέρα...

Εκπνοή. Εισπνοή. Εκπνοή. Εισπνοή.

Κατάλαβε πως η διαφορά είναι στην αναπνοή.

Στην αναπνοή.

..."Ακόμα κι αν δεν επικοινωνήσουμε ποτέ...

...εγώ θα λατρεύω... πάντα...

τον τρόπο που αναπνέεις"...

Κατάλαβε πως η διαφορά είναι στην αναπνοή.

Καθόλου στα σύμπαντα...

Και κάπως έτσι λύνονται ή μπερδεύονται τα θέματα.

Πασχάλης Τσαρούχας- Φανή Γέμτου live στο Σταθμός Music Bar στη Λάρισα

   Ο Πασχάλης Τσαρούχας και η Φανή Γέμτου ερμηνεύουν σε μια μοναδική μουσική συνάντηση με τίτλο "ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ", τραγούδια Ελλήνων συνθετών που σημάδεψαν τις τελευταίες δεκαετίες.


ΔΕΥΤΕΡΑ 30 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013

ΣΤΑΘΜΟΣ MUSIC BAR ΛΑΡΙΣΑ

ΕΝΑΡΞΗ: 22:00

Τηλ. Κρατήσεων 2410 626253

Sad love song

Sad love song by Nichita Stãnescu

Only my life will die for me, in truth,

sometime.

Only the grass knows the taste of the earth.

In truth, only my blood misses

my heart when it leaves.

The air is tall, you are tall,

my sadness is tall.

There comes a time when horses die.

There comes a time when machines grow old.

There comes a time when cold rains fall,

and every woman wears your head-

and clothes.

There also comes a huge white bird

and lays the moon in the sky.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΤ- ΘΕΣΣΑΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ 2013/14

Φώτο Βασίλης Αγγλόπουλος

Το αριστουργηματικό έργο του Iστβάν Ορκένυ «Οικογένεια Τότ» θα παρουσιάσει το «Θεσσαλικό Θέατρο» το φετινό Χειμώνα.

Ο Ορκένυ (1912-1979) είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς της Ουγγαρίας. Το έργο αρχικά εκδόθηκε σαν νουβέλλα το 1964 και μετά την μεγάλη απήχηση που είχε, ο Ορκένυ το διασκεύασε σε σενάριο για τον κινηματογράφο και σε θεατρικό έργο για να γνωρίσει θριαμβευτική επιτυχία σε όλη την Ευρώπη και να αποσπάσει πολλά βραβεία.

Ο συγγραφέας στην «Οικογένεια Τότ» ασκεί οξεία κοινωνική κριτική και υπερασπίζεται με θέρμη την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Μέσα από ξεκαρδιστικά γεγονότα που αγγίζουν τον παραλογισμό, αναλύει με ιδιοφυή, αλλά και σπαρταριστό τρόπο, την σχέση της εξουσίας με τον ανυπεράσπιστο άνθρωπο και μέχρι που μπορούν να φτάσουν τα όρια αντοχής του καταπιεζόμενου πολίτη.

Στην Ελλάδα, το έργο παίχτηκε για πρώτη φορά το 1970 από τον Μίμη Φωτόπουλο, την Ελεάνα Απέργη και τον Διονύσιο Παγουλάτο και υμνήθηκε από την κριτική. Μετά τη χούντα το έπαιξαν για 2 χρόνια ο Χρήστος και ο Λάμπρος Τσάγκας με την Σοφία Ολυμπίου και το Χανιώτικο θεατρικό εργαστήρι που ίδρυσε η Ελπίδα Μπραουδάκη με τον Διονύση Μανουσάκη.

Στην παράσταση του «Θεσσαλικού Θεάτρου» η απόδοση στα Ελληνικά είναι της Ελπίδας Μπραουδάκη και του Κώστα Τσιάνου, που είναι και ο σκηνοθέτης του έργου.

Τους ρόλους θα ερμηνεύσει ένας εντυπωσιακός θίασος που βρίσκεται σε στάδιο εντατικών προβών:   Πασχάλης Τσαρούχας, Χάρης Σώζος, Φανή Γέμτου, Βασίλης Γιαβρής, Ασπασία Κοκόση, Ζωή Μουκούλη, Χάρης Φλέουρας και ο Χρήστος Χαλβατζάρας.

Πρεμιέρα: Σάββατο 21 Δεκεμβρίου  Ώρα: 9 μ.μ

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΟΡΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 
ΚΥΡΙΑΚΗ: 22/12 - ώρα: 7.15 μ.μ

ΔΕΥΤΕΡΑ: 23/12 & ΤΡΙΤΗ: 24/12- ΑΡΓΙΕΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ: 25/12 (Ανήμερα Χριστουγέννων) - ώρα: 9 μ.μ
ΠΕΜΠΤΗ: 26/12 – ώρα: 6 μ.μ & ώρα: 9 μ.μ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: 27/12 – ώρα: 9 μ.μ (Δήμος Λαρισαίων)
ΣΑΒΒΑΤΟ: 28/12 – ώρα: 6 μ.μ & 9 μ.μ.
ΔΕΥΤΕΡΑ: 30/12 & ΤΡΙΤΗ: 31/12 – ΑΡΓΙΕΣ
ΙΣΧΥΟΥΝ ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΤΟΥ Ο. Γ Α
Κρατήσεις θέσεων και πληροφορίες στο τηλ: 2410-533417
Πρωϊ: 10 π.μ – 1 μ.μ & απόγευμα: 6 μ.μ – 9 μ.μ

Φώτο Βασίλης Αγγλόπουλος

TO ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ

Μια μουσικοχορευτική θεατρική παράσταση για παιδιά. Η ποιητική διαδρομή μιας σημαντικής ημέρας στη ζωή ενός αγοριού ιδωμένη μέσα από τα "μάτια" της Καρδιάς του και του Μυαλού του.

 Μια παράσταση με πολλές συγκινητικές, αστείες και έντονες στιγμές, όπως αρμόζουν στην αληθινή ζωή.

Η περιπέτεια του μικρού Γιώργου την ημέρα των γενεθλίων του δεν είναι το ωραιότερο δώρο που θα μπορούσε να "πάρει" κανείς. Ή μήπως είναι; Όλοι μοιάζει να τον έχουν ξεχάσει. Μέσα σε ένα πρωινό μαθαίνει να πολεμάει για ό,τι ονειρεύεται  κι αγαπάει. Μέσα σε ένα σκοτεινό βρεγμένο κήπο μαθαίνει πως ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας. Μέσα σε ένα βροχερό απόγευμα μαθαίνει να ζει αληθινά.

Σχεδιασμός αφίσας: Ιουστίνη Γιαννακοπούλου
Σκίτσο: Υρώ Γέμτου

Ένα ποιητικό μιούζικαλ με φορμαλιστικά στοιχεία για παιδιά , που πραγματεύεται την πορεία του ανθρώπου προς τη συνειδητοποίηση της ζωής μέσα από μια ανατρεπτική μυθοπλαστική ματιά. Γιατί σε αυτό το έργο δεν πρωταγωνιστεί ο Γιωργάκης, αλλά η Καρδιά του και το Μυαλό του. Μέσα από τα στάδια της αμφιβολίας, της ανασφάλειας, της αμφισβήτησης, του ξαφνιάσματος, της ανάγκης για διαφορετικότητα, της αγάπης, της μαγείας, του έρωτα, του παιχνιδιού, της βαθιάς συναίσθησης εκείνου που τελειώνει ή ξαναρχίζει μεμιάς,   οι δυο πρωταγωνιστές μας βιώνουν τη δική τους περιπέτεια που λέγεται ζωή.

ΔΗΠΕΘΕ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ 2013

Κείμενο, Σκηνοθεσία, Βίντεο: Φανή Γέμτου
Σκηνικά: Γεωργία Μπούρδα
Κοστούμια: Βάλια Συριοπούλου
Μουσική: Δημήτρης Παναρετάκης
Χορογραφίες: Δημήτρης Δανιηλίδης

Παίζουν οι ηθοποιοί: Χρυστάλλα Σκόρδου, Αλέξανδρος Βάρθης

Πρεμιέρα για τα σχολεία: ΔΕΥΤΕΡΑ 4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ   Ώρα έναρξης: 10 π.μ.

Πρεμιέρα για το κοινό:  ΣΑΒΒΑΤΟ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  Ώρα έναρξης:  8 μ.μ.

Το Παιχνίδι της Καρδιάς και του Μυαλού
κάθε πρωί στη σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.
για τα σχολεία της περιοχής μας
και για το κοινό, το Σάββατο 9 και 16 Νοεμβρίου
και το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στις 8 το βράδυ
Για κρατήσεις θέσεων μπορείτε να καλείτε στο τηλ.25310-37770

Μια διαχρονική φήμη

   Βάζει μπρος- πρώτη φορά σε νταλίκα- πρέπει να μοιάζει νταλικέρης, δεν πρέπει και πάλι να γίνει ο περίγελος του κόσμου, ούτε- όμως- ο κόσμος περίγελός του....είναι τόσο μπερδεμένο.... βάζει μπρος.... ξεριζώνει  την κόκκινη, στρογγυλή, ολόδική του  μύτη,  το απόλυτα όμορφο, ολόδικό του ανάγλυφο δάκρυ, το λευκό, αγνό, ολόδικό του πρόσωπο, πρέπει να μοιάζει άντρας, να πειστεί ότι είναι άντρας, γιατί οι άντρες είναι πολλοί, του είπαν,  ενώ εκείνος  μόνος.

   Μια φορά κι έναν καιρό σκλήρυνε απότομα ο κόσμος κι αυτό το λένε ωριμότητα. Εδώ στη γη.

Οι Δευτέρες του Οκτώβρη μας

 
    Δύο Δευτέρες (21/10 και 28/10) απέμειναν, πριν τελειώσουν τα live μας στον πολυχώρο "Χυτήριο" (Ιερά Οδός 44, Κεραμεικός). 
   
Η πορεία: Μαζί με την Ελένη Καρακάση και τον Παναγιώτη Παπαγεωργίου ξεκινήσαμε μια σειρά μουσικών εμφανίσεων από την άνοιξη του 2012 με αφετηρία τη μουσική σκηνή του πολυχώρου "Αγγέλων Βήμα", συνεχίσαμε το χειμώνα στη μουσική σκηνή "Κόμης", ενώ το καλοκαίρι φιλοξενηθήκαμε για μία μουσική εμφάνιση στο Μελτέμι Ραφήνας. Μια άλλη ευχάριστη πρόσκληση: στο Πολιτιστικό Κέντρο Μπενετάτου του Π. Ψυχικού. Καθώς και στο αγαπημένο στέκι χρόνων: στο διαχρονικό "Εν Δελφοίς". Πριν ένα μήνα περίπου παρουσιάσαμε τη δουλειά μας- σε συνεργασία με το Θεσσαλικό θέατρο- στο Θέατρο του Μύλου, στη Λάρισα.

Κι αν τραγουδάμε, είναι για 'κείνα που δε λέγονται: μια μουσική δουλειά με θεατρική διάθεση και αμεσότητα. Με τραγούδια ερμηνευμένα σα μικρές εξομολογήσεις για όλα εκείνα που δεν μπορούν να ειπωθούν στην καθημερινότητα λόγω συνθηκών, συστολής ή κεκτημένης ταχύτητας. Με τραγούδια αγαπημένων ελλήνων συνθετών (Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Λοΐζος, Μούτσης, Ξαρχάκος, Πλέσσας, Κραουνάκης, Αττίκ κ.α.) που χωρίς αυτά θα είχαμε πει τα μισά.

   Οι Δευτέρες του Οκτώβρη μας φτάνουν σιγά σιγά στο τέλος τους. 
Πριν γίνουν παρελθόν, ελάτε να τραγουδήσουμε μαζί εκείνα που αγαπήσαμε βαθιά και χρειάστηκε μια μελωδία για να τα κάνει τραγούδι.

Ερμηνεύουν: Ελένη Καρακάση (φωνή), Παναγιώτης Παπαγεωργίου (πιάνο, φωνή), Φανή Γέμτου (φωνή)

Κείμενα, Επιμέλεια Προγράμματος: Φανή Γέμτου
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου
Ημέρες παραστάσεων: Όλες οι Δευτέρες του Οκτωβρίου (7, 14, 21, 28/10)
Ώρα έναρξης: 9:15 μ.μ.
Τιμή εισιτηρίου: 6 ευρώ
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210-3412313

  

Όταν ένας άντρας "αγοράζει" μια γυναίκα

Δεν είναι μόνο η επιλογή ενός γυναικείου κρέατος σε έναν οίκο ανοχής. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Κι ίσως ίσως πιο έντιμο, με την έννοια του οτι υπάρχει συγκατάθεση και μια αποδοχή των δυο πλευρών.
Θα μου πείτε, δεν υπάρχει στα παρακάτω γεγονότα; Ναι υπάρχει. Λίγο ή πολύ. Αλλά με σοκάρει περισσότερο να βλέπω την παράδοση της γυναικείας αξιοπρέπειας στη διάθεση του εκάστοτε αρσενικού "εγώ" σε συνθήκες ζωής παρά σε συνθήκες ξεκάθαρης οικονομικής συμφωνίας/ συναλλαγής.
Κάποια καθημερινά γεγονότα ανά περίπτωση σε μικροσκόπιο:
- Tρώει κέρατο και δε ρωτάει, φοράει, όμως, μαργαριτάρια αληθινά και κρατάει πάντα τσάντα Guzzi. Όταν είναι μαζί του σε παρέες τη μειώνει, κάθε φορά που εκείνη προσπαθεί να εκφράσει μια γνώμη που από καιρό αλλοιώθηκε ούτως ή άλλως. Ή της λέει να σωπάσει. Με λόγια ή με εξωλεκτική ανεπαίσθητη βία. Μετράει συνήθως τα γραμμάρια που πήρε στην περιφέρεια της με το βλέμμα του, ενώ εκείνος επιτρέπεται να έχει κοιλιά.  Κοιμούνται, ωστόσο,  κάθε βράδυ ήσυχα κάτω από την ίδια στέγη.
-Έχει ή δεν έχει υποψίες, εκείνος πηδάει αγοράκια, μαζί της όμως έχει κάνει μια νοικοκυρεμένη οικογένεια. Έχουν σημαντικό όνομα στην κοινωνία κι ας παθαίνει εκείνη πότε πότε υστερίες χωρίς να ξέρει γιατί. Είναι και θα είναι το μπιμπελό Του στην τραπεζαρία Του.
- Είναι σκεπτόμενη. Κι εκείνος είναι κατά τα άλλα μεγάλος ιδεολόγος. Τη συναντάει πότε πότε μόνο με τη μορφή πλαστικής κούκλας. Κάθε άλλη επαφή είναι μάλλον περιττή. Δεν ξέρω.
- Είναι ταλαντούχα, αξιόλογη με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Είναι ταλαντούχος, αξιόλογος και σαδιστής Βασιλιάς. Αρκεί.
-Τον έχει ανάγκη σε μια ευάλωτη φάση της ζωής της. Εκείνος της προσφέρει μέσα από το επάγγελμά του ασφάλεια. Εκείνη τον θαυμάζει για εκείνο που το επάγγελμα δυνητικά προσφέρει. Εκείνος στην πραγματικότητα φτύνει πάνω σε εκείνο που το επάγγελμα δυνητικά προσφέρει. Το ψέμα σε αυτή την περίπτωση, όπως και στις δύο πρώτες, θα έπρεπε να γιορτάζεται ως έννοια κάθε βράδυ με τυμπανοκρουσίες.
- Την μαθαίνει από τότε που την είδε για πρώτη φορά στο μαιευτήριο να μην πιστεύει στον εαυτό της. Μια μικρογραφία της μαμάς που εκείνος παντρεύτηκε. Ή της μαμάς από την οποία μεγάλωσε. Για μια  γυναίκα καραδοκούν μεγαλύτεροι κίνδυνοι, της εμφυσά, κι εννοεί πως πρέπει να έχει προστάτη, αφέντη, οδηγητή. Κι έτσι κάπως τα δέντρα φυτρώνουν και πορεύονται.
- Αποφασίζει να πετύχει, δίνοντας τον εαυτό της σε αυτόν που της τον ζητά επανειλημμένως, εστιάζοντας μονίμως στη ρωγμή του στήθους της. Εκείνος έχει πάρει ό,τι κινείται. Εκείνη αποφασίζει να γίνει ό,τι κινείται. Στην καλύτερη των περιπτώσεων (καλύτερο για την ποιότητα του χαρακτήρα, χειρότερο για την επούλωση) να είναι ρομαντική και χαζή ταυτόχρονα, νομίζοντας πως την ερωτεύτηκε. Α, να θυμίσω οτι η σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία είναι αδίκημα, αλλά τι είπα τώρα. Ας γελάσω τρανταχτά. Καταλήγοντας, να υπενθυμίσω πως εκείνος έχει πάντα μια γυναίκα που ή θα είναι με ηρεμιστικά ή στην κατάσταση της πρώτης περίπτωσης. Όπως και να χει, όταν πετυχαίνεις είναι καλό....

Θα μου πείτε, δεν ισχύουν αντίστοιχα γεγονότα από γυναίκες προς άντρες? Σαφώς και οι γυναίκες δεν είναι στο σύνολό τους αθώες παιδούλες, αλλά αυτό το σύμπτωμα της επιβολής του αντρικού "εγώ" σε γυναικεία χώρα είναι άξιο παρατήρησης και άξιο μεγάλου θυμού και οίκτου.
Οι ευθύνες και οι αποφάσεις απένατι στα γεγονότα, ωστόσο, είναι πάντα υπόθεση δύο πλευρών.
Ελπίζω και εύχομαι μια μέρα τα φύλα να γίνουν στ' αλήθεια ισότιμα στις συνειδήσεις όλων.

Αύγουστος 2013

Αυτός ο Αύγουστος μου έμαθε μερικά πραγματάκια. 

   Καταρχήν μου θύμισε πως είναι να χαλαρώνεις και να μην έχεις αυτή την παγωμένα μουδιασμένη αίσθηση άγχους στο στομάχι. Ξαφνικά σταμάτησα να έχω καθημερινούς πονοκεφάλους κι άρχισα να θυμάμαι πως είναι να νιώθεις ευτυχισμένα τη στιγμή. Επίσης συνειδητοποίησα πως το μέτρο, ακόμα κι αν το ξεπερνάς με πρόθεση κάποιες φορές, είναι τόσο δυνατό σημείο ευτυχίας, ακριβώς γιατί μαθαίνεις να το ακολουθείς και να το παλεύεις. Χτίζοντας ισορροπία, το να ξεφεύγεις με πρόθεση είναι ενδιαφέρον, ενώ το να είσαι μονίμως εκτός, προκαλεί δυστυχία. Κυρίως σε σένα, αλλά και στους άλλους. Ένιωσα τυχερή που μπόρεσα να πάω διακοπές, ενώ τόσοι άλλοι δεν μπόρεσαν. Δεν ένιωσα ενοχή, γιατί δεν έκλεψα από πουθενά για να πάω. Παρόλ' αυτά οτιδήποτε έμοιαζε με υποψία ή πράξη σπατάλης μου προκαλούσε αντίδραση και θυμό. Η εποχή του χλιδάτου πλούτου έχει προ πολλού αποκτήσει γραφική εικόνα στην καλύτερη των περιπτώσεων. 

   Συνειδητοποίησα πως η αξιοπρέπεια δε χωράει εκπτώσεις. Στα δύσκολα οι άνθρωποι φαίνονται. Στα δύσκολα παρατηρείς αντιδράσεις, στα δύσκολα βλέπεις μικρότητες ή μεγαλοσύνες. Ο καθένας μαθαίνει και χτίζει με τα πολεμοφόδια του.

   Με ένα μικρό μικρό κλικ στο κέντρο του εγκεφάλου μου αποφάσισα να πάρω το μέρος του όμορφου μαύρου κοπράκου που κάθε πρωί σα γνήσιος κολυμβητής έκανε μπάνιο δίπλα μας στη θάλασσά μας (κι όταν λέω "μας" εννοώ όλων των όντων αυτού του πλανήτη). Αποφάσισα βαθιά μέσα μου να πάρω το μέρος του, κυρίως όταν κάποιοι αντέδρασαν στην άμμο που πετούσε, παίζοντας χαρούμενα στην παραλία. Αποφάσισα βαθιά μέσα μου πως αυτή η χαρά δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα, αφού γεννιέται και πηγάζει από μια γεμάτη στιγμή. 

   Εκείνο το βράδυ που τρώγαμε και γελούσαμε στο διπλανό εστιατόριο, ένα αυτοκίνητο πέρασε από πάνω του. Δεν έφταιγε. Είχε πολύ σκοτάδι και ο αλητάκος ολόμαυρος κοιμόταν στη μέση του δρόμου.  Η ζωή είναι άδοξη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.  Όλοι οι άντρες του μαγαζιού πετάχτηκαν σα με κοινή απόφαση να σηκώσουν με τα χέρια τους το αυτοκίνητο στο οποίο είχε εγκλωβιστεί ο σκυλάκος. Μέσα σε αυτό το μούδιασμα σα να ξύπνησε απρόσμενα μια ξεχασμένη σκέψη. Ότι κι αν είσαι, από όπου κι αν προέρχεσαι, όσο "μεγάλος" ή "μικρός" κι αν δηλώνεις, στα δύσκολα γίνεσαι ομάδα, γιατί στα δύσκολα διακυβεύεται η Ζωή στην ολότητά της.

   Σηκώσανε το αυτοκίνητο. Ο σκύλος πετάχτηκε από κάτω κι εξαφανίστηκε στο σκοτάδι. Αν πέθανε λίγο πιο κάτω ή αν παίζει κάπου λιγότερο ανέμελος σε κάποια άλλη παραλία είναι θέμα οράματος. 

Γιατί οι πληροφορίες μας για τον μαύρο κολυμβητή της θάλασσάς μας από το βράδυ εκείνο έμειναν λειψές... 

Και γιατί η ζωή είναι άδοξη με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. 'Όπως και να 'χει.

                                                                                                                     28-8-13

Το μικρό παραμύθι της διπλανής πόρτας

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό παιδάκι που δε γούσταρε τα γράμματα. "Άλλωστε τι σου δίνουνε? Να φας?" μονολογούσε κάθε πρωί ο πατέρας του που πήγαινε στη δουλειά. Ο νονός του ήταν μορφωμένος. "Ναι και τι κατάλαβε?" έλεγε η μάνα του καθώς προσπαθούσε να "ξεκολλήσει" την ξεραμένη πάστα από το μαξιλάρι του καναπέ που είχε κατασπαράξει ο "μορφωμένος" κάπρος τα Χριστούγεννα στην τυπική επίσκεψη για τα δώρα. "Ύστερα πάει στη γκόμενα κι η γυναίκα του απλώς φοράει το όνομα του και κοιμάται τα βράδια".
Τα χρόνια περνούσαν και το παιδάκι ένιωθε περήφανο που απεχθανόταν τους καθηγητές με τα δύστροπα νοήματα τους, τα βιβλία με τις δήθεν σύνθετες γνώσεις τους, τα περίπλοκα λόγια και τις βαθύτερες σκέψεις. "Πίστευε" του είπε ο καλοσυνάτος πνευματικός της οικογενείας. Κι είναι αλήθεια πως όσο περισσότερο πίστευε τόσο περισσότερο ένιωθε αγαλλίαση. "Πάνε να μας πείσουνε για τα ακατανόητα. Ο Θεός είναι ένας και μεγάλος. Κι έρχεται τώρα η επιστήμη να μας κάνει την καμπόσα".
Η επιστήμη. Μια ομάδα ανθρώπων που απ' το πουθενά βγάζει συμπεράσματα. Τα βράδια σκεφτόταν τη συμμορία του κόσμου. "Οι γιατροί χρησιμοποιούν την επιστήμη τους για να βγάλουν χρήματα. Η τεχνολογία βρομίζει τους ανθρώπους, τους εξαγοράζει. Ό,τι τους συμφέρει, έχει τον τίτλο "εξέλιξη". Η κοινωνική μόρφωση αξίζει πραγματικά. Τα άλλα είναι κουραφέξαλα για να κερδίζει κανείς εξουσία. "
Στα εφηβικά του χρόνια άρχισε να βγαίνει στους δρόμους. Με τους άλλους παλιόφιλους από το ποδόσφαιρο γκάζωναν με τα μηχανάκια στους δρόμους κι η αδρεναλίνη χτύπαγε κόκκινο. Η ελευθερία. Αυτή η ελευθερία κι αέρας να σου χαστουκίζει τα μάγουλα. Τέτοιες ώρες ο Θεός, όντως, παραήταν μεγάλος. Ήξερε, στ' αλήθεια ήξερε, ένιωθε,  πώς πίσω από αυτόν τον απέραντο ουρανό υπάρχει ένα χέρι που όλους τους βοηθάει. Ακόμα κι όταν σκοτώθηκε ο αγαπημένος του φίλος με τη μηχανή ένα φθινοπωρινό απόγευμα. Ο καλοσυνάτος πνευματικός της οικογένειας του είπε "μη στεναχωριέσαι, αγόρι μου, ο Θεός τον ήθελε κοντά του". Ύστερα από χρόνια όταν είδε τον πνευματικό να κλαίει για το χαμό της αδερφής του του κακοφάνηκε ανεπαίσθητα που πονούσε, ενώ ήξερε.
Ένα πρωί, καθώς πήγαινε να βρει δουλειά, ένα μικρόφωνο τον σταμάτησε στο δρόμο. "Γκάλοπ. Πόσο γνωρίζουμε τον κόσμο που ζούμε." Τον ρώτησαν αν θα μπορούσε με λίγα λόγια να περιγράψει το σύμπαν στο οποίο ανήκουμε. Είχε συγκεχυμένη σκέψη. Προτίμησε να πει "καναλάρχες, άλλη δουλειά δεν έχετε?" Το μεσημέρι καθώς έτρωγε το φαγητό του μπροστά στην τηλεόραση, άκουγε προσεκτικά, ωστόσο, τον υδροχόο της χοντρής αστρολόγου που πάντα έπεφτε μέσα.
Ήταν καλό παιδί. Κι ο κόσμος όλος σε επίθεση εξουσίας επάνω του. Έτσι ένιωθε. Θύμωνε εύκολα. Ξέσπαγε. Τώρα τελευταία είχε βρει  αποκούμπι σε μια ομάδα ανθρώπων που μαζεύονταν κάθε Παρασκευή και μιλούσανε για διάφορα. Ερευνούσαν τους αστρολογικούς τους χάρτες, μιλούσανε για χειρομαντεία, ανέλυαν τα όνειρά τους. Ένας ολόκληρος κόσμος άνοιγε μπροστά του. Για πρώτη φορά μάλιστα τελείωσε ένα ολόκληρο βιβλίο χωρίς να δυσανασχετήσει. "Ίσως τελικά να μη μισώ και τόσο τα γράμματα" σκέφτηκε.
Εκείνη την Παρασκευή γύρισε στο σπίτι. Έμενε ακόμα με τους δικούς του. "Πού ήσουνα, αγόρι μου? Άργησες." "Έκανα έρευνα" απάντησε και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιό του. "Έλα Παναγία μου, τι είσαι επιστήμονας?" "Σιγά ρε μάνα μην είμαι και νεκροθάφτης. Εδώ μιλάμε για ξύπνιους ανθρώπους, δεν τρώμε κουτόχορτο". Άνοιξε την τηλεόραση. Ειδήσεις.
Μια ζωή η ίδια ταύτιση ανάμεσα στους θεσμούς, τις έννοιες και τα γεγονότα. Κι η ίδια απόρριψη. Των εννοιών απ' τα γεγονότα. Μια ζωή η ίδια συγκεχυμένη σκέψη. Τόσο δυνατή που πάντα να υπάρχει εδώ ένας λύκος κι ένα αρνί. Και καθόλου η σύνθετη επιβίωση τους ή η αλήθεια τους. Μια ζωή χωρίς κριτική ματιά. Όχι τίποτα τόσο σπουδαίο, αφού όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Άλλα και τόσο σπουδαίο ταυτόχρονα.

Το επόμενο πρωί όλη η οικογένεια πήρε το πρωινό της ανελλιπώς, όπως κάθε Σάββατο.
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς το ίδιο.

Το θέατρο που πιστεύω και νοσταλγώ

Απόσπασμα του Γιέρζι Γκροτόφκσι "Για ένα φτωχό θέατρο":
" Υπάρχει κάτι το ασύγκριτα οικείο και παραγωγικό την ώρα της δουλειάς με τον ηθοποιό, που εμπιστεύτηκε τον εαυτό του στα χέρια μου. Πρέπει να είναι προσεχτικός, να δείχνει εμπιστοσύνη και να νιώθει ελεύθερος, γιατί ο μόχθος μας συνίσταται στην εξερεύνηση των δυνατοτήτων του για το μη περαιτέρω. Η ανάπτυξή του περιβάλλεται στοργικά από την παρατήρηση, την έκπληξη, από την επιθυμία για βοήθεια. Η δική μου ανάπτυξη προβάλλεται πάνω του, ή μάλλον, συντελείται μέσα του. Τότε η κοινή μας ανάπτυξη γίνεται αποκάλυψη. Δεν πρόκειται εδώ για τη διδασκαλία κάποιου μαθητή, αλλά για το υπέρτατο ξάνοιγμα σε ένα άλλο πρόσωπο. Στο πρόσωπο αυτό υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργηθεί το φαινόμενο της "μοιρασμένης ή διπλής γέννησης". Ο ηθοποιός ξαναγεννιέται-όχι μόνο σαν ηθοποιός, αλλά και σαν άνθρωπος- και μαζί του ξαναγεννιέμαι κι εγώ. Είναι αδέξιος ο τρόπος που το εκφράζω, αλλά εκείνο που πετυχαίνουμε είναι η ολοκληρωτική αποδοχή ενός ανθρώπινου όντος από ένα άλλο. "

"Eyes Wide Shut" A Screenplay by Stanley Kubrick & Frederic Raphael

ALICE Oh, if you men only knew.

The look in her eyes changes, becoming cool and impenetrable, and BILL allows her hands to slip from his.

BILL  If we knew -? What do you mean by that?
ALICE (in a strangely harsh voice) About what you imagine, my dear.
BILL Hey, Alice, hey, look at me... The truth. Is there something you've kept from me?

ALICE looks down with a strange smile.

BILL (laughs) You're just trying to wind me up.
ALICE If you say so.
BILL If I say so? Wait a minute. I'm not going to let you get away with that... Seriously... Is there's something you haven't told me?

ALICE stops short of saying something.

BILL Say it.

ALICE nods.

ALICE Well, last summer at Cape Cod - I don't suppose you remember one night in the dining room, there was a young Naval officer sitting near us. He was with two other officers.
BILL As a matter of fact, I don't But what about him?
ALICE The waiter brought him a message during dinner, at which point he left the table?
Bill waits for her to continue.
ALICE Well...I first saw him that morning in the lobby. He was checking in and he was following the bellboy with his luggage to the elevator.
He glanced at me as he walked past but didn't stop until he had gone a few more steps. Then he turned and looked at me.
He didn't say anything. He didn't smile. In fact, it seemed to me that he scowled. Maybe I did the same thing.

ALICE stops for a moment.

ALICE I was very stirred by him. That whole day I lay on the beach, lost in dreams.
She stops.
BILL Go on.

ALICE thinks about how to continue.
BILL stares at her.

ALICE That afternoon you and I made love and talked about our future, and our child.
Later we were sitting on the balcony and he passed below us without looking up.
Just the sight of him stirred me deeply and I thought if he wanted me, I could not have resisted. I thought I was ready to give up you, the child, my whole future.
And yet at the same time - if you can understand it - you were dearer to me than ever, and I stroked your forehead and kissed your hair, and at that moment my love for you was both tender and sad.
At dinner I wore a white rose and you said I was very beautiful. It might not have been just an accident that he and his friends sat near us.
He didn't look up but I actually considered getting up, walking over to him and like someone in a movie, saying, 'Here I am, my love, for whom I have waited - take me.'
Well, it was about then that the waiter brought him the envelope. He read it, turned pale, said goodbye to his friends - and glancing at me mysteriously, he left the room.

ALICE stops for a moment.

ALICE I barely slept that night and woke up the next morning very agitated. I didn't know whether I was afraid that he had left or that he might still be there... But by dinner I realised he was gone and I breathed a sigh of relief.
Long silence
BILL And if he hadn't left?
Alice doesn't reply.
ALICE I don't know.

(αγαπημένη μου ταινία, αγαπημένη μου σκηνή...)

ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΤΕΧΝΟΤΟΠΟΥ- EASTER CAMP

 

 

Oι γιορτές του Πάσχα και της Πρωτομαγιάς πλησιάζουν και ο παιδότοπος του ΤΕΧΝΟΤΟΠΟΥ έχει ετοιμάσει απογευματινές δραστηριότητες με πασχαλινά θέματα και ανοιξιάτικο άρωμα!!!

·         Σάββατο 27 Απριλίου: Διασκεδαστικά παιχνίδια με μπάλα στον κήπο

Ξέρετε πόσα απίθανα παιχνίδια υπάρχουν με πρωταγωνίστρια την μπάλα;;; Να μερικά: ΚΟΡΟΙΔΟ, ΜΗΛΑ, ΣΑΡΑΝΤΑΠΟΔΑΡΟΥΣΑ, ΨΕΙΡΕΣ, ΜΠΑΛΟΔΡΟΜΙΕΣ, ΜΠΟΟΥΛΙΝΓΚ, ΧΕΛΩΝΑΚΙΑ και πολλά πολλά ακόμη. Παιδιά, ελάτε να τα παίξουμε στον όμορφο κήπο μας και να διασκεδάσουμε με την ψυχή μας!!!

·         Μ.Δευτέρα: «Πανικός στο εργαστήρι του κυρ-Κούνελου!!!» (διαδραστικό παιχνίδι & εικαστικό εργαστήρι)

Παιδιά, κάποιος έκλεψε τα πασχαλινά αυγά από το εργαστήρι του κυρ Κούνελου!!! Ελάτε να τον βοηθήσουμε να τα βρει. Θα ψάξουμε σε κάθε γωνιά του σπιτιού και του κήπου ακολουθώντας τα στοιχεία που μας άφησε ο κλέφτης. Στη συνέχεια θα τα στολίσουμε με τρισδιάστατα σχέδια και θα τα βάλουμε σε καλαθάκια που θα έχουμε κατασκευάσει μόνοι μας!!!

·         Μ.Τρίτη: «Μικροί ζαχαροπλάστες, έτοιμοι;;;» (εργαστήρι ζαχαροπλαστικής & εικαστικών)

Σήμερα θα γίνουμε ζαχαροπλάστες και θα φτιάξουμε υπέροχα πασχαλινά κουλουράκια!!! Όσο αυτά θα ψήνονται εμείς θα κατασκευάσουμε όμορφα καλαθάκια για να τα βάλουμε μέσα.

·         Μ.Τετάρτη (Πρωτομαγιά):  «Ο Κέλτης Δρυίδης καλωσορίζει την Πρωτομαγιά» (θεατρικό παιχνίδι)

Παιδιά, ελάτε να παίξουμε ένα πρωτότυπο και διασκεδαστικό θεατρικό παιχνίδι!!! Θα γνωρίσουμε το σοφό Δρυίδη, θα ταξιδέψουμε μαζί του σε παραμυθένια δάση και θα παίξουμε με την άνοιξη. Παραδοσιακά έθιμα θα ζωντανέψουν μπροστά μας για να φτιάξουμε την πιο όμορφη ανοιξιάτικη ιστορία!

·         Τετάρτη 8 Μαΐου: Παίζουμε παραδοσιακά παιχνίδια στον κήπο!

Μαθαίνουμε και  παίζουμε τα παιχνίδια που έπαιζαν η μαμά και ο μπαμπάς μας όταν ήταν στην ηλικία μας!!! Πρόκειται για γνωστά ή λιγότερο γνωστά παιχνίδια που ποτέ δεν χάνουν τη μαγεία και τη δύναμη τους να ψυχαγωγούν και να εκτονώνουν τα παιδιά όλων των ηλικιών και… εποχών!

·         Πέμπτη 9 Μαΐου: «Το αδύναμο κοκόρι» (θεατρικό παιχνίδι)

Αυτή την Πέμπτη ξεκινάει νέα θεματική ενότητα θεατρικών παιχνιδιών που θα προσφέρονται κάθε Πέμπτη του Μάη με γενικό τίτλο «Παίζουμε με την παράδοση»: τα παιδιά γνωρίζουν παραδοσιακά παραμύθια, ποιήματα, τραγούδια και καλλιτεχνικά έργα μέσα από διαδραστικές αφηγήσεις και θεατρικά παιχνίδια.

 «Το αδύναμο κοκόρι» είναι η απίθανη ιστορία του «Κουτσοκόκορα» από το γνωστό λαϊκό παραμύθι. Θα μπορέσει το μικρό κοκοράκι να αντισταθεί στην πανίσχυρη βασίλισσα; Τα παιδιά συμμετέχουν σε ένα ευφάνταστο θεατρικό παιχνίδι που θα τα εισάγει στη δύναμη της θέλησης.

   Οι δραστηριότητες ξεκινούν στις 18:30 και διαρκούν από μία έως δύο ώρες. Αναφέρονται σε παιδιά από 2,5 ετών και πάνω, και το κόστος συμμετοχής συμπεριλαμβάνεται στο εισιτήριο εισόδου στον παιδότοπο (6 ευρώ για τις καθημερινές και 8 ευρώ για Παρασκευή έως Κυριακή, συμπ. & χυμός).

 

Επίσης από Μεγάλη Δευτέρα το Easter Camp του ΤΕΧΝΟΤΟΠΟΥ προσφέρει στα παιδάκια στιγμές γεμάτες παιχνίδια και καλλιτεχνικές δημιουργίες!!!

Αξέχαστα πρωινά καλούνται και φέτος το Πάσχα να περάσουν κοντά μας οι μικροί μας φίλοι από 2 έως 10 ετών. Τα παιδιά από 2-5 ετών εντάσσονται στο εργαστήρι προσχολικής αγωγής που λειτουργεί όλο τον χρόνο, ενώ τα μεγαλύτερα οργανώνονται σε άλλη ομάδα υπό την επίβλεψη παιδαγωγού-εμψυχώτριας. Πολύ παιχνίδι στον παιδότοπο και στον κήπο, εικαστικές, κινηματογραφικές και θεατρικές δραστηριότητες, ζαχαροπλαστική, υπολογιστές, παιχνιδομηχανές και πολλά άλλα απαρτίζουν το πρόγραμμα που κινείται γύρω από τον θεματικό άξονα της γιορτής του Πάσχα και της άνοιξης. Τα παιδιά φέρνουν από το σπίτι το δεκατιανό και μεσημεριανό γεύμα κι εμείς αναλαμβάνουμε να τα διατηρήσουμε στο ψυγείο, να τα ζεστάνουμε και να τους τα σερβίρουμε. Γίνονται δεκτά και παιδάκια που δεν έχουν βγάλει ακόμα την πάνα.

Ημέρες λειτουργίας προγράμματος: Μ. Δευτέρα έως Μ. Πέμπτη και Τετάρτη του Πάσχα έως Παρασκευή

Ώρες: 7:30 -17:30 (μετά τις 17.30 προσφέρεται φύλαξη στον παιδότοπο με επιπλέον κόστος το αντίτιμο εισόδου)

Κόστος: €20/ημέρα (+ΦΠΑ)

η ώρα προσέλευσης δεν είναι δεσμευτική, αλλά για να μην υπάρχει αναστάτωση στις δραστηριότητες καλό θα ήταν το παιδί να μην έρχεται αργότερα από τις 9:30.

 Θα χαρούμε ιδιαίτερα να σας δούμε σε κάποια από τις παραπάνω δραστηριότητες.

Σας ευχόμαστε Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!

Συντεταγμένες απωθημένου

Ήταν ένα παγόβουνο.
Μια παγοκύστη για το χτύπημα.
Ήταν μια παγοστήλη.
Ήταν βαλσαμωμένη.
Ήταν σε όρθια συμπαγή μορφή.
Ήταν ένα παγόβουνο.
Βλέπεις την κίνηση μέσα. Βλέπεις την κίνηση από μέσα.
Βαλσαμωμένη.
Η πρώτη ψύξη.
Εκεί είναι το σοκ.
Για το χρόνο που δεν πάγωσε ποτέ και για τους γύρω.
Κι ύστερα η μορφή λέγεται μετάλλαξη.
Κι ύστερα η μετάλλαξη λέγεται ζωή.
Κι ύστερα φοράς το σακάκι σου και σε φωνάζουν χαμόγελο.
Κι ας αφήνεις μικρές λιμνούλες από αυτό που λιώνει.
Κι ας αφήνεις μικρούς λυγμούς για αυτό που στέγνωσε.
Αν πλησιάσεις, βλέπεις την κίνηση από μέσα.
Στο παγόβουνο.
Μια μορφή σουφρώνει τα χείλια και φιλάει.
Κι ο άντρας απέξω κοιτάει το ρολόι και ξύνει το κεφάλι, ξύνει ένα μολύβι, ξύνει  την εφημερίδα να δει αν μπορεί να αλλάξει την σύνταξη του άρθρου, την σύνταξη του κόσμου.
Κανείς απόψε δεν κατάλαβε πως δυο μορφές στάθηκαν μοιραία απέναντι, σε ένα κομμάτι γης.
Κι αν δυσανασχετώ, είναι για το φιλί που έμεινε μετέωρο σε ώρα ανάγκης.

Ιουλιέτας μεγάλωμα

Το κηροπήγιο μετά το έγκλημα κοπάζει.

Τα διαλείμματα συχνά δηλώνουν τέλος με ψευδώνυμο. Κι ας ζεις μετά από τόσα τέλη.

Τα κηροπήγια δε σκοτώνουν πια τις νύχτες. Στέκουν στη γωνία πάνω στο τραπεζομάντηλο. 

Στην κουζίνα τηγανίζουν οι ψίθυροι. Κι ύστερα το σπίτι νανουρίζεται. Κοιμάται. Δεν κατάλαβα ποτέ, αν ξύπνησε.

Κάποτε, πίνοντας μια φρεσκοστημένη πορτοκαλάδα θ' ατενίσω το ντεπόζιτο του αυτοκινήτου και θα φύγω πιο γρήγορα με τα πόδια.

Κάποτε θα σε φιλάω στα μάτια και όλο μου το σώμα θα βλέπει προς τον ήλιο.

Κάποτε θα νιώσω πάλι εκείνο το βελούδο-θυμάσαι;- στο στομάχι και στις άκρες των δαχτύλων 

κι η γνώριμη ανάσα στο αφτί μου θα είναι άμεση κι απορροφήσιμη  σαν τον καλοκαιριάτικο ήλιο.

Το αίμα έχει χρώμα φόβου, ξέρεις.

Κι οι φλέβες είναι πράσινες να μη φοβάσαι.

Τίποτα δε σε προκάλεσε πραγματικά πέρα απ' το φιλί μου.

Ξέρω πως αν με άκουγες να το λέω, θα άναβε μια μαρκίζα υπεροψίας στην εσοχή του μυαλού σου που με έχεις καταχωρημένη.

Δε σε προκάλεσε πραγματικά τίποτα πέρα απ' το φιλί μου.

Το ξέρω. 

Το αισθάνομαι.

Γιατί οι ρωγμές στην εικόνα μας   βγάζουν  κινούμενες ρίζες.

Κανείς σε αυτόν τον κόσμο δεν έχει ρίζες.

Κανείς σε αυτόν τον κόσμο δεν έχει εικόνα με ρωγμές. Κοινή εικόνα.

Κανείς δε νιώθει να υπάρχει κάτω από το πάτωμα και πάνω απ' το ταβάνι.

Κανείς δε μιλάει εδώ και υπάρχει εκεί.

Εδώ τα μόρια μπλέκονται.

Δεν το βλέπεις;

Εδώ βγάζω την μπλούζα μου και κι από μέσα φαίνεται διάφανη η καρδιά σου.

Στο δικό μου σώμα. 

Εδώ όσα χρόνια κι αν περάσουν θα κάνω ξανά και ξανά την ίδια κίνηση με τα δάχτυλα που κάνεις εσύ σα να αναπνέω ή να τινάζω τα μαλλιά μου.

Εδώ υπάρχει αποτύπωμα. Καθόλου σώμα. 

Το σώμα πέρασε. 

Το σώμα ανήκει. 

Το σώμα δε διαιρείται.

Δεν είναι εκεί το θέμα.

Δεν είναι θέμα ζωής, στο ξαναείπα.

Είναι θέμα υπέρβασης.

Να ξυπνήσουμε: η μόνη λύση

Ας τελειώνουμε πια με αυτά τα επαρχιώτικα επιχειρήματα του τύπου "το κοινό αυτά ζητάει" και όλες εκείνες τις δήθεν ψαγμένες συνταγές που δεν αντιπροσωπεύουν καθόλου το κοινό, παρά μονάχα την πληθώρα ακατάλληλων ανθρώπων που βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά. Κατασπαταλώνται χρόνος, χρήμα, ενέργεια και τελικά δίνεται ένα αποτέλεσμα που "μπουκώνει" τους ανθρώπους κι ας  παρακολουθούν το "προϊόν". Πώς να μη φας, αν κοιμάσαι και ξυπνάς με ένα κουτάλι σε απόσταση αναπνοής; (Δε μιλάω για όλες τις περιπτώσεις σαφώς, αλλά για έναν κακώς εννοούμενο κανόνα που "βασιλεύει"). Το κωμικοτραγικό είναι οτι δεν γίνεται από σκοπό. Γίνεται από απαιδευσιά.  Όσο και να σκέφτεται κανείς θεωρίες συνωμοσίας, απλώς καταλήγει στο συμπέρασμα λαοπλάνων που έχουν το χάρισμα να κάνουν πως τα ξέρουν όλα και πως τα κάνουν καλά.

Νιώθω πως είμαστε και στον τομέα του θεάτρου και της τηλεόρασης -αλλά και σε όλους τους τομείς πάνω κάτω στην Ελλάδα χωρίς να γνωρίζω, κυρίως από διαίσθηση- στο στάδιο "Γυναίκα". Και θα σας εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ. Βρισκόμαστε στο σημείο εκείνο που όλα προσεγγίζονται περισσότερο με κριτήριο την εικόνα, την εξωτερική συμπεριφορά, το σκέρτσο, την επιφανειακή γοητεία, τον ελιγμό, την ευκολία μιας γρήγορης ταξινόμησης, παρά με κριτήριο τα πεπαιδευμένα χαρίσματα, την προσωπικότητα, την ικανότητα στη διαχείριση και τη σκέψη, την εξέλιξη, τη μέθοδο, την καθαρότητα στόχων, την μαγική γοητεία που εκπέμπει όχι ένα μάτι, αλλά το βάθος του, την ομορφιά που εκπέμπει όχι ένα άσπρο δόντι, αλλά το χαμόγελο. Τα τελευταία χαρακτηριστικά είναι προφανώς χαρακτηριστικά που κοινωνικά ανήκουν στην ύπαρξη ενός σημαντικού άντρα, ενώ τα πρώτα αποτελούν τα στοιχεία εκείνα που καθιστούν μια γυναίκα κοινωνικά θελκτική.

Πιστεύω, λοιπόν, πως οι προηγμένες κοινωνίες βρίσκονται στο στάδιο "Άντρας". Κι είναι φυσιολογικό, αν σκεφτείς πως κοινωνικά ο άντρας είναι πιο ώριμο ον από ό,τι η γυναίκα. Η γυναίκα τα τελευταία μόλις χρόνια κατάφερε να διεκδικήσει και να αντιταχθεί. Αν λοιπόν κάθε γυναίκα προσωπικά μπορεί να εντοπίσει με κάποια δυσκολία αυτή τη διαφορά στο κοινωνικό της εκτόπισμα σε σχέση με τον άντρα- γιατί ακριβώς είναι βαθύτερο βίωμα και αποδοχή γενεών-  φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι για ένα σύνολο ανθρώπων να αντιληφθούμε την κοινωνική ανωριμότητα που διακατέχει τη χώρα μας. Είμαστε σαν τον επαρχιώτη που έρχεται στη μεγάλη πρωτεύουσα με ανοιχτό το στόμα-μόνο κοιτάει, δε μένει, δε μαθαίνει, δεν αντιλαμβάνεται, μόνο ξεπατικώνει, ίσως- και μετά επιστρέφει στο χωριό ως γνώστης ορατών και αοράτων. Μην πάτε μακριά. Δεν είναι τυχαίο που στην πρώτη μου συνάντηση με "σημαντικό" διευθυντή θεάτρου, η καίρια ερώτηση -την οποία αναλύσαμε κάμποση ώρα- ήτανε τι ζώδιο είμαι. Προφανώς είναι βασικό στοιχείο για τη διαμόρφωση μιας επαγγελματικής εικόνας κυρίως ο αστρολογικός χάρτης και λιγότερο το βιογραφικό. Να επισημάνω δε οτι η ερώτηση δεν ήτανε σε επίπεδο φλερτ, αλλά στο πλαίσιο αληθινής επαγγελματικής συζήτησης. Κι εδώ επανέρχομαι στο τέλος της πρώτης παραγράφου μου...

Τι προτείνω;

Να μπούμε σε άλλη διαδικασία. Σε όποια θέση κι αν είμαστε, όποιο πόστο κι αν έχουμε, να είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας. Να λέμε "Θα κάνω Αυτό" και το "Αυτό" να εκτελείται κατόπιν κόπου, μόχθου, απόκτησης γνώσεων  και εξέλιξης. Να λέμε "Θα κάνω Αυτό" γιατί μπορώ στ' αλήθεια όχι από έπαρση ή από υποτίμηση του IQ των άλλων, αλλά επειδή γνωρίζω στ' αλήθεια κι αν δεν γνωρίζω πρέπει να έχω τα κότσια να το αρνηθώ. 'Η να το μάθω. Στ' αλήθεια. Να έχουμε τη δύναμη να προτάξουμε την προσωπικότητα και να υποτάξουμε την ευκολία. Να γοητευτούμε επιτέλους  από το χρόνο που χρειάζεται το βλέμμα να περιεργαστεί τον χώρο πριν τον καταβροχθίσει.

Να μεταπηδήσουμε στάδιο. Σαν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Που αντιλαμβάνεσαι από το πολύ "παίξε- παίξε" το μυστικό στο timing και στη διαδρομή και μεμιάς ανεβαίνεις κατηγορία.

Παραλήρημα με συνοχή

Η επαφή των ανθρώπων έχει άραγε στοιχεία δεδομένα ή μοιάζει περισσότερο με το ανέκδοτο του σκαντζόχοιρου με τη βούρτσα όσο η πρώτη ματιά στις μεγάλες έννοιες βαραίνει και κουράζεται? Η τύχη είναι ένας παράγοντας. Κι η ατυχία ένα γεγονός. Η διεκδίκηση πόσες πόρτες αντέχει κατά πρόσωπο και ποια νότα αισιοδοξίας κερδίζει την ανία στο τέλος? Ποιο είναι το τέλος και πόσες αρχές χωράει ένα νευρικό σύστημα? Ο αφρός είναι άραγε στοιχείο επιβίωσης? Και πόσες κάθετες τομές αντέχει ένα δράμα πριν οριστεί ως τραγωδία?

Κι η κωμωδία? 

Κι η κωμωδία?

 Η κωμωδία. 

Εδώ δεν μπαίνει ερωτηματικό. 

Η κωμωδία.

Γελάω με το ακατάλληλο σύμπαν που περιβάλω τις ερωτήσεις μου.

Πόσο ηλίθιο να μιλάς για το χαμό του σκουληκιού στην τεκίλα.

Αλλάζω φόντο. Βάζω αυτό με τα ακατάστατα σχήματα και το φούξια.

"Η επιλογή"

-Δείτε τα παιδάκια μας. Τους ενημερώσαμε οτι θα 'ρθετε. Όλα, ξέρετε, νιώθουν αγωνία κάθε φορά που κάποιος έρχεται. Ονειρεύονται μια οικογένεια.
- Εσείς τους προσφέρετε αγάπη?
-Φυσικά. Τα αγαπάμε πολύ και τα φροντίζουμε.
-Πώς βρέθηκαν εδώ?
-Αναμφισβήτητα κάποιος τα παράτησε.
-Αναμφισβήτητα.
-Εδώ δε νιώθουν οικογένεια? Δηλαδή αν φύγουν, δε θα τους λείψετε?
-Εδώ είναι ασφαλή και καλοδεχούμενα. Αλλά ονειρεύονται μια οικογένεια.
-Τους μιλάτε συχνά για την ιδέα της οικογένειας?
-Ασφαλώς.
-Και τι τους λέτε?
-Πως οι άνθρωποι για να αντιμετωπίσουν τις ανατροπές της ζωής χτίζουν καταφύγια.
-Εσείς μου είπατε πως εδώ νιώθουν ασφαλή. Άρα εσείς είστε το καταφύγιο τους.
-Αναμφισβήτητα.
-Και πώς γίνεται η επιλογή?
-Διαλέγετε.
-Με τι κριτήριο?
-Με ανθρώπινα κριτήρια.
-Όπως?
-Πώς νιώθετε τόσο εσείς όσο και το παιδί κατά τη συνεύρεσή σας.
-Κι αυτό το παιδάκι εκεί στη γωνία που κάθεται με γυρισμένη την πλάτη, τι είναι?
-Βρέθηκε  3 μηνών έξω από την πόρτα μας.
-Αναμφισβήτητα κάποιος το παράτησε.
-Αναμφισβήτητα.
-Κλαίει πολύ?
-Συνήθως τ' απογεύματα.
-Τρώει συχνά?
-Τρώει και κοιμάται λίγο.
-Μοιάζει αντικοινωνικό.
-Είναι απρόσιτος.
-Κι εσείς τι κάνετε γι' αυτό?
-Τ' απογεύματα κλαίμε κι εμείς για συμπαράσταση. Όσο μπορούμε.
-Έχει πρόγραμμα στον ύπνο?
- Δεν έμαθε ποτέ να κοιμάται στ' αλήθεια.
-Πώς το εξηγείτε αυτό?
-Ανεξήγητο. Προσπαθήσαμε πολλές φορές να οργανώσουμε τον τρόπο που κοιμάται.
-Μοιάζει σα να μη χαλαρώνει ποτέ.
 -Μιλά λίγο και...
-Και?
-Γράφει.
-Γράφει?
-Ναι, έχει ημερολόγιο.
-Και τι γράφει?
-Είναι λίγο περίεργο.
-Πείτε μου.
-Γράφει ιστορίες.
-Μα μοιάζει πολύ μικρό για να γράφει ιστορίες.
-Χθες μάλιστα το βράδυ..
-Ναι.
-Έγραψε κάτι για εσάς.
-Για εμένα?
-Ναι για εσάς.
-Μα δε με γνωρίζει.
-Κι όμως. Έγραψε...
-Πείτε μου.
-Έγραψε πως.
-Ναι.
-...υπό νορμάλ συνθήκες...
-Ναι.
-Θα διαλέγατε το κοριτσάκι με τα μπλε μάτια και τα μπουκλωτά ξανθά μαλλιά.
-Μα δε με ξέρει. Πώς είστε σίγουρη πως αναφερόταν σε μένα?
-Έγραψε πως...
-Ναι.
-...πάντα μια γυναίκα με μπλε μάτια και μπουκλωτά ξανθά μαλλιά διαλέγει το αντίστοιχο κοριτσάκι.
- Κάνει λάθος, πείτε του. Ούτε καν το ξέρω αυτό το κοριτσάκι με τα μπλε μάτια και τα μπουκλωτά ξανθά μαλλιά.
-Κάθεται εκεί στην άλλη πλευρά, δίπλα στο δέντρο, βλέπετε? Και παίζει με τις φίλες της.
-Είναι στ' αλήθεια πολύ όμορφη.
-Είναι.
-Κλαίει συχνά?
-Συνήθως γελάει.
- Τρώει πολύ?
-Τρώει και κοιμάται με όριο.
-Μοιάζει χαρά θεού.
-Είναι.
-Θα ήθελα να τη γνωρίσω.
-Και το αγόρι?
-Το αγοράκι δεν ξέρω.
- Είναι αστείο.
-Ποιο?
-Έγραψε πως υπό νορμάλ συνθήκες θα διαλέγατε το κοριτσάκι με τα μπλε μάτια και τα μπουκλωτα ξανθά μαλλιά, εκτός...
-Εκτός?
- Εκτός αν είσαστε ποιητής ή φιλόσοφος.
-Δεν καταλαβαίνω.
- Έγραψε πως τότε μόνο θα μπορούσατε να αντιληφθείτε την παρέμβαση.
-Μα είναι πολύ μικρό. Πώς είναι δυνατόν να γράφει?
-Είναι αρκετά μεγάλο, πιστέψτε με. Έχει τρεις βαθιές ρυτίδες στο μέτωπο και περπατάει αργά για να μην πέσει.

                                                                                              Φ.Γ.

ΚΙ ΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ, ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ 'ΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΔΕ ΛΕΓΟΝΤΑΙ- μουσικές εμφανίσεις στον ΚΟΜΗ

«ΚΙ ΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ, ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ 'ΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΔΕ ΛΕΓΟΝΤΑΙ»

Συχνά σωπαίνουμε, γιατί δεν μπορούμε ή φοβόμαστε να εκφραστούμε. Ονειρευόμαστε μια έκβαση, γιατί δεν έχουμε τη δύναμη να την πραγματοποιήσουμε. Τα λόγια καμιά φορά γίνονται γραφικά στην καθημερινότητα. Χάνουν τα συστατικά τους, χάνουν τη γεύση τους. Τα καλά τραγούδια δικαιώνουν όλα εκείνα τα λόγια που δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν στον παραλήπτη με τη δύναμη που κάποτε γεννήθηκαν. Κι ίσως γι' αυτό ερμηνεύονται ξανά και ξανά. Για να φτάσουν κάποτε.

Η Ελένη Καρακάση (φωνή), η Φανή Γέμτου (φωνή) και ο Παναγιώτης Παπαγεωργίου (πιάνο, φωνή) συναντιούνται στη μουσική σκηνή «Κόμης» (Λασκαράτου 20, Πατήσια- τηλ. επικοινωνίας: 21 0211 2135 ) κι ερμηνεύουν σπουδαία ελληνικά τραγούδια μεγάλων συνθετών (Λοΐζος, Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, Θεοδωράκης, Μούτσης κ.α.) που χωρίς αυτά θα είχαμε πει τα μισά…

Κείμενα: Φανή Γέμτου

Από την Τρίτη 8 Ιανουαρίου και κάθε Τρίτη, στις 21:30.

Τιμή εισόδου: 8 ευρώ (συμπεριλαμβάνεται ένα ποτήρι κρασί)

ΑΦΙΣΑ: ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ www.ioustini.com

Οι κανόνες είναι άλλοι εδώ

Συνεχίζω να πιστεύω οτι εκείνοι που δεν μπορούν να αντέξουν αυτή τη ζωή, είναι φτιαγμένοι από άλλο υλικό που δε δύναται να συμπορευτεί ούτε στο ελάχιστο με τη φύση της ύπαρξης, όπως μας δόθηκε. Είναι η ίδια αίσθηση, φαντάζομαι, με εκείνη που έχουν όλοι όσοι κάνουν αλλαγή φύλου.
Σκληρό, όμως αυτή η ζωή έχει να επιδείξει κυρίως σκληρότητα.
Οι αυτόχειρες είναι παιδιά ενός ανώτερου Θεού. Ευαίσθητοι δέκτες ενός βάθους που δυστυχώς δεν υπάρχει, μόνο αιωρείται. Τραυματίες μιας αιώνιας πάλης του κόσμου με το τρυφερό παιδί που κρύβουν μέσα τους. Κι αν σκεφτείς, πως ακόμα και σ' αυτό το θέμα, η εκκλησία είναι ένα από τα πιο "αφρώδη" και ρηχά δημιουργήματα του κόσμου μας, τότε αντιλαμβάνεσαι πολύ καλά, γιατί έχει μια τέτοια περίοπτη θέση στη Ζωή Αυτή.
Μπορώ να καταλάβω πολύ καλά. Κι αυτό είναι που πονάει. Από ένα μεταιχμιακό παρατηρητήριο κοιτώ. Και ξέρω. Πόση αλήθεια κρύβει ένας αυτόχειρας.
Κι ύστερα κοιτώ τα χρώματα και συνέρχομαι.
 "Τη ζωή πρέπει να τη διασχίζεις σα να απλώνεις βούτυρο στη φρυγανιά, όχι σα να κόβεις κρέας."
Οι κανόνες είναι άλλοι εδώ.
Κι έχουν γοητεία κάπου κάπου. Παρά τη σκληρότητα.
Τη γοητεία του καλειδοσκοπίου.
Αφού βρέθηκες εδώ, εξερεύνησέ το.
Σου το λέω εγώ, που δε μου είναι εύκολο συχνά.
Αφού βρέθηκες εδώ, εξερεύνησέ το.

Αδιέξοδα και πόρτες

Στονάρει η νότα, στονάρεις και συ και βρίσκεσαι λίγο πιο δίπλα, πού να σκεφτείς οτι για να βρεθείς εκεί που εκπέμπεις και δονείσαι, θα χρειαστεί επιστροφή στους ολόκληρους ρόλους κι άντε τώρα να ανατρέχουμε στο dna μας ή στις ιδέες της μοναδικότητας του άλλου και της κατακόρυφης διείσδυσης.  Καλά καθόμαστε δίπλα στο τζάκι, εγώ παρέα με το σκύλο κι εσύ με ένα αναψοκοκκίνισμα που τονίζει τις γωνίες και τα μήλα του προσώπου σου κι αυτό σ'αρέσει, το τσέκαρες καθώς πήγαινες στο μπάνιο, στον μεγάλο καθρέφτη του χωλ. Κι ύστερα πάω εγώ με το σκύλο κι εσύ με μια που αλείφεται λιπ κλος ροδάκινο κι ας μένουμε τα βράδια μπροστά στο τζάκι να ζεσταίνουμε τα αμίλητα.
Μια ειλικρινής κατάθεση ψυχής δε θα έβλαπτε.
Κι η αγάπη είναι όλο εκείνο το μετά μιας εξομολόγησης.
Όχι η ασφαλής περιφορά των μυστικών πάνω στη σχάρα.
Γιατί όταν σε βλέπω, λυπάμαι σα να βλέπω με αεροπλάνο  κηλίδα πετρελαίου στον ωκεανό.
Όχι για σένα.
Για το είδος προς εξαφάνιση.