"Σκέψεις περί ισορροπίας κι αντίληψης", Φ. Γέμτου

Όταν ένας άνθρωπος βλέπει στον εαυτό του τον ήρωα, μικρά φαντασμένα ολογράμματα ζωής αναδύονται σε κάθε οπτική γωνία. Υπάρχει μια λεπτή απόκλιση μεταξύ του ανθρώπου που κοιτάζει, καθαρά, ευθεία κι εκείνου που κοιτάζει, τεθλασμένα, από πάνω προς τα κάτω. Η ευρεία αντιληπτική δυνατότητα ενυπάρχει σε εκείνο το άτομο και μόνο που βιώνει τη θνητότητα του χωρίς μεγαλομανίες, χωρίς ηττοπάθειες και δε διστάζει να χρησιμοποιήσει την ικανότητά του για σύνθεση κι όχι για αυτοεπιβεβαίωση.
Αυτή η εγωκεντρική διάθεση των ανθρώπων να νιώσουμε αναντικατάστατοι και σπουδαίοι με συγκινεί ως ένα βαθμό, γιατί αντιλαμβάνομαι την ανασφάλεια του χάους που μας περιβάλλει υπαρξιακά και κοινωνικά, ωστόσο είναι αστείο και γραφικό και, ναι, πονάει αρκετά, να παρακολουθείς όρθια εξελιγμένα όντα με τέσσερα άκρα, κεφάλι, καρδιά και μυαλό που έχουν ανάγκη από μπροστάρηδες με φωτοστέφανα ή που χρίζονται οι ίδιοι ικανότεροι όλων . Και, ναι,  τα θαύματα, αν το καλοσκεφτείς, που στήριξαν θρησκείες και θρησκείες δεν είναι τίποτε άλλο από μια άνιση κατανομή δικαιοσύνης υπέρ του σωσμένου, αλλά κατά όλων των βαθιά χαμένων που δεν τους δόθηκε "χάρη" και που ξεχάστηκαν στη σκιά του ίδιου του θαύματος. Κι ας φάνταζε καταρχήν το θαύμα ως έκλαμψη δικαίου. Η ανισορροπία στον τρόπο που κοιτάς τον κόσμο, θέλω να πω, κι η μεγάλη ανασφάλεια να γραπωθείς από κάτι, οδηγεί συνήθως σε ρήξεις με την πραγματικότητα της νηφάλιας παρατήρησης  αυτού που διατρέχει το νοητικό , οπτικό και πνευματικό σου πεδίο.

Άλλο παραμυθιάζομαι κι άλλο μπαίνω συνειδητά σε ένα παραμύθι.
Το συναίσθημα είναι μεγάλη υπόθεση, ασίγαστη έκρηξη, ανυπέρβλητη εμπειρία, κακός σύμβουλος.