"Σουρεαλισμός" της Φ. Γέμτου

Να σου χτυπούν την πόρτα μέσα στα μεσάνυχτα,

φαντάσματα για να σου πουν αντίo.

Να ξημερώνει η μέρα στα χαλάσματα

κι  η νύχτα να ‘χει χτίσει το αστείο.

Να σε κοιτούν στα μάτια  χρόνια μελιστάλαχτα

και να κοιμούνται με άλλους στο γραφείο.

Να ‘χει η ανάσα σου γεμίσει μεροκάματα

για να αναπνεύσεις μια για πάντα στο φορείο.

Να σου ζητούνε απ’ το σώμα σου αποκόμματα,

τα σώματα που αρπάχτηκαν  να μείνουν.

Να σε ξεσκίζουν τα σκυλιά  στα χώματα,

τα πόδια σου να πάρουν, να ξεφύγουν.

Να σε κοιμίζουν μ’όνειρα και χρώματα

και το πρωί θεό  τη στύση τους να ορίζουν.

Να ‘χεις ξυπνήσει  σε ένα σπίτι με στερεώματα

κι όλα τ’ αστέρια από πάνω σου να τρίζουν.

Η κονσέρβα

μέσα  στα τρένα

δεν έληξε ποτέ

δεν είναι εκεί το θέμα.

Στα χαμένα

μιαν ασημένια

με λίγα γένια

ξεψύχησε.