Μικρό ζούσε μέσα στην εξάρτηση. Κι η εξάρτηση ήταν δεδομένη. Αναμενόμενη. Εξάρτηση από αγκαλιά. Εξάρτηση από θηλή. Εξάρτηση από γάλα. Εξάρτηση από κλάμα. Από γέλιο. Από ύπνο. Μεγαλώνοντας, του πήραν τη βολή του. Βίαια. Μόνο και μόνο γιατί μεγάλωσε, χωρίς ούτε καν να το ζητήσει. Έπρεπε τώρα να πει μέσα του, να πείσει τον εαυτό του, πως δεν εξαρτάται από τίποτα. Του πήραν την αγκαλιά. Τη θηλή. Το γάλα. Το κλάμα. Το γέλιο. Του πήραν τον ύπνο. Κι ήταν φυσιολογικό. Δεδομένο. Αναμενόμενο.
Ακόμα δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πως δεν αντιλήφθηκε νωρίτερα τους κανόνες του παιχνιδιού. Έξυπνο ήταν. Κι είναι που τώρα αναγκάζεται να κρατάει σφιγμένη την μεγάλη πια καρδούλα του για να υποδύεται, πως αγαπάει λιγότερο όλα εκείνα που ανακάλυψε σκληρά, πως θα πεθάνουν μια μέρα. Γιατί η εξάρτηση- απενοχοποιημένα την είχε μέσα του, όχι όπως οι μεγάλοι- παραμένει ριζωμένη στο κέντρο του στομαχιού του. Γεννήθηκε απ' αυτήν, δεν φταίει.
Έτσι πάνε και πάνε τόσα μικρά στο δρόμο προς τα τείχη.
Κι αν κάποιος εξωγήινος κοιτάξει μιαν αυγή από πάνω, θα δει έναν ολόκληρο πλανήτη στην επιφάνειά του να κατοικείται από ανθρώπους. Αυτό βλέπω κι εγώ. Δεδομένο. Αναμενόμενο. Αν κάποιος εξωγήινος κοιτάξει μιαν αυγή από πάνω, θα δει έναν ολόκληρο πλανήτη να κατοικείται από ανθρώπους. Στην επιφάνειά του. Γιατί ακριβώς από κάτω από τον καθένα τους-δε φαίνεται, η εξακρίβωση είναι μόνο για εκείνα τα μάτια που ξέφυγαν της συνήθειας- υπάρχουν θαμμένες οι ρίζες της εξάρτησης που ένα μεθυσμένο βράδυ έσκαψαν βαθιά στο χώμα.
Την επόμενη μέρα ξύπνησαν ήδη μεγάλοι.
Ξεχνώντας, όσο καλύτερα μπόρεσε να προσποιηθεί ο καθένας, για χάρη της επιβίωσης.
