Όπου και να κοιτάξεις γύρω σου, βλέπεις κι έναν υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο. Κι ενώ στην αρχή φαντάζει γραφικό μέσα σε μια συγχυσμένη Ελλάδα, εκ των υστέρων μπορεί να αντιληφθεί κανείς την αιτία. Σαν τον άνθρωπο που κάνει δίαιτα και μετά πέφτει με τα μούτρα στο ψυγείο, γιατί δεν μπόρεσε ποτέ στ' αλήθεια να κάνει βίωμα του την υγιεινή διατροφή. Γιατί η αποστασιοποίηση και η αποχή από την πολιτική ζωή λόγω της αρρωστημένης, μικροπολιτικής και απομυθοποιημένης πορείας της όλα αυτά τα χρόνια, οδηγεί ολοφάνερα σε ένα "γιατί όχι κι εγώ;", βάζοντας τον καθημερινό άνθρωπο σε διαδικασία προσέγγισης των κοινών. Κι ενώ το τελευταίο είναι καθ' όλα καλό κι αποδεκτό, παρατηρείται το φαινόμενο μιας μαζικής υποψηφιότητας χωρίς αυτοκριτική κι αυτογνωσία. Γιατί οποιαδήποτε μορφή κορεσμού φέρνει πάντα ένα ξέσπασμα, που συνήθως οδηγεί τα πράγματα στην απέναντι όχθη. H ισορροπία είναι αποτέλεσμα πολλών ανισόρροπων ζυμώσεων και βάσει αυτού-σκέφτομαι- είναι μια εξέλιξη η σημερινή αναγκαιότητα.
Ωστόσο, είμαστε όλοι εδώ. Μέσα σε μια Ελλάδα που συνήθισε να γεννάει και να δέχεται διαφθορά. Μέσα σε μια Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της και μετά κατηγορεί το σύμπαν που δεν συνέτρεξε. Μέσα σε μια Ελλάδα που χρειάζεται ουσιαστικά βήματα για να έρθει σε ισορροπία, όχι μόνο οικονομική, αλλά και υπαρξιακή. Είμαστε όλοι μέσα σε μια αέναη παρωχημένη πολιτική διαδικασία που έχει εισβάλλει στα γονίδια μας και δεν ξέρουμε πώς να απεμπλακούμε από αυτή.
Η Ελλάδα δεν πρόκειται να φτιάξει από τα μεγάλα λόγια κι από παντός επιστητού σωτήρες. Το είδαμε, το ζήσαμε. Ούτε μια σχέση της μιας νύχτας δε φτιάχνεται έτσι. Ας ορίσει ο καθένας ένα κομμάτι που γνωρίζει και μπορεί να προσφέρει με μέθοδο κι εντιμότητα, ας αποφασίσει να ΜΗ βάλει νερό στο κρασί του στα δύσκολα, ας εστιάσει στα έργα κι όχι στις επιδείξεις "έργων" κι ας γίνει έτσι μια μικρή αρχή στην ωριμότητα. Είναι σημαντικό να αναδεικνύουμε ανθρώπους που δεν κάνουν φασαρία, αλλά κάνουν δουλειά. Κι είναι θέμα εξέλιξης να αντιληφθούμε κάποτε σε συλλογικό επίπεδο πως κι οι εκλογές δεν είναι ντέρμπι με ξύλο, αλλά μια ακόμα αθόρυβη διαδικασία της κοινωνίας μας που επιζητά συνεργασίες και τοποθετεί κάποιους ανθρώπους σε θέσεις, έτσι ώστε να κάνουν τη δουλειά τους προς όφελος του συνόλου κι όχι για εξυπηρέτηση κάποιων συμφερόντων.
Θέλει γενναιότητα από όλους μας. Να πάμε κόντρα σε ένα σύστημα που όσο και να το πολεμάμε, έχει γίνει βίωμά μας, ζώντας το από μέσα. Σαν το παιδί που ξέρει τα αρνητικά του πατέρα του, μια ζωή τα πολεμάει, αλλά στις κοινωνικές του συναναστροφές ανακαλύπτει με έκπληξη πως δεν μπορεί παρά να μοιάζει στα σημεία με εκείνον που πολεμά. Δεν χρειάζεται να κρίνουμε τα πάντα ανελλιπώς με την ευκολία εκείνου που δε συμμετέχει. Ας κρίνουμε τους εαυτούς μας αθόρυβα κι ας αποκτάμε γνώμη αργά και σταθερά χωρίς εμπάθεια για 'κείνο που θα μας κάνει καλύτερους από τον εαυτό μας κι όχι αναγκαστικά από τους άλλους.
Προσωπικά μεγάλωσα σε μια γενιά που η πολιτική έμοιαζε πάντα με κακοστημένο αστείο. Τα αποτελέσματα αυτού βιώνουμε. Αντί να τα αφήσουμε, ωστόσο, στην τύχη τους, ας δούμε και την εκδοχή να κάνουμε κάτι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ακόμα και στα δύσκολα. Κυρίως στα δύσκολα. Εκεί ακριβώς που όλα σε οδηγούν να μοιάσεις με 'κείνο που πολεμάς.
Ωστόσο, είμαστε όλοι εδώ. Μέσα σε μια Ελλάδα που συνήθισε να γεννάει και να δέχεται διαφθορά. Μέσα σε μια Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της και μετά κατηγορεί το σύμπαν που δεν συνέτρεξε. Μέσα σε μια Ελλάδα που χρειάζεται ουσιαστικά βήματα για να έρθει σε ισορροπία, όχι μόνο οικονομική, αλλά και υπαρξιακή. Είμαστε όλοι μέσα σε μια αέναη παρωχημένη πολιτική διαδικασία που έχει εισβάλλει στα γονίδια μας και δεν ξέρουμε πώς να απεμπλακούμε από αυτή.
Η Ελλάδα δεν πρόκειται να φτιάξει από τα μεγάλα λόγια κι από παντός επιστητού σωτήρες. Το είδαμε, το ζήσαμε. Ούτε μια σχέση της μιας νύχτας δε φτιάχνεται έτσι. Ας ορίσει ο καθένας ένα κομμάτι που γνωρίζει και μπορεί να προσφέρει με μέθοδο κι εντιμότητα, ας αποφασίσει να ΜΗ βάλει νερό στο κρασί του στα δύσκολα, ας εστιάσει στα έργα κι όχι στις επιδείξεις "έργων" κι ας γίνει έτσι μια μικρή αρχή στην ωριμότητα. Είναι σημαντικό να αναδεικνύουμε ανθρώπους που δεν κάνουν φασαρία, αλλά κάνουν δουλειά. Κι είναι θέμα εξέλιξης να αντιληφθούμε κάποτε σε συλλογικό επίπεδο πως κι οι εκλογές δεν είναι ντέρμπι με ξύλο, αλλά μια ακόμα αθόρυβη διαδικασία της κοινωνίας μας που επιζητά συνεργασίες και τοποθετεί κάποιους ανθρώπους σε θέσεις, έτσι ώστε να κάνουν τη δουλειά τους προς όφελος του συνόλου κι όχι για εξυπηρέτηση κάποιων συμφερόντων.
Θέλει γενναιότητα από όλους μας. Να πάμε κόντρα σε ένα σύστημα που όσο και να το πολεμάμε, έχει γίνει βίωμά μας, ζώντας το από μέσα. Σαν το παιδί που ξέρει τα αρνητικά του πατέρα του, μια ζωή τα πολεμάει, αλλά στις κοινωνικές του συναναστροφές ανακαλύπτει με έκπληξη πως δεν μπορεί παρά να μοιάζει στα σημεία με εκείνον που πολεμά. Δεν χρειάζεται να κρίνουμε τα πάντα ανελλιπώς με την ευκολία εκείνου που δε συμμετέχει. Ας κρίνουμε τους εαυτούς μας αθόρυβα κι ας αποκτάμε γνώμη αργά και σταθερά χωρίς εμπάθεια για 'κείνο που θα μας κάνει καλύτερους από τον εαυτό μας κι όχι αναγκαστικά από τους άλλους.
Προσωπικά μεγάλωσα σε μια γενιά που η πολιτική έμοιαζε πάντα με κακοστημένο αστείο. Τα αποτελέσματα αυτού βιώνουμε. Αντί να τα αφήσουμε, ωστόσο, στην τύχη τους, ας δούμε και την εκδοχή να κάνουμε κάτι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ακόμα και στα δύσκολα. Κυρίως στα δύσκολα. Εκεί ακριβώς που όλα σε οδηγούν να μοιάσεις με 'κείνο που πολεμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου