ΚΙ ΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ, ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ 'ΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΔΕ ΛΕΓΟΝΤΑΙ- μουσικές εμφανίσεις στον ΚΟΜΗ

«ΚΙ ΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ, ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ 'ΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΔΕ ΛΕΓΟΝΤΑΙ»

Συχνά σωπαίνουμε, γιατί δεν μπορούμε ή φοβόμαστε να εκφραστούμε. Ονειρευόμαστε μια έκβαση, γιατί δεν έχουμε τη δύναμη να την πραγματοποιήσουμε. Τα λόγια καμιά φορά γίνονται γραφικά στην καθημερινότητα. Χάνουν τα συστατικά τους, χάνουν τη γεύση τους. Τα καλά τραγούδια δικαιώνουν όλα εκείνα τα λόγια που δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν στον παραλήπτη με τη δύναμη που κάποτε γεννήθηκαν. Κι ίσως γι' αυτό ερμηνεύονται ξανά και ξανά. Για να φτάσουν κάποτε.

Η Ελένη Καρακάση (φωνή), η Φανή Γέμτου (φωνή) και ο Παναγιώτης Παπαγεωργίου (πιάνο, φωνή) συναντιούνται στη μουσική σκηνή «Κόμης» (Λασκαράτου 20, Πατήσια- τηλ. επικοινωνίας: 21 0211 2135 ) κι ερμηνεύουν σπουδαία ελληνικά τραγούδια μεγάλων συνθετών (Λοΐζος, Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, Θεοδωράκης, Μούτσης κ.α.) που χωρίς αυτά θα είχαμε πει τα μισά…

Κείμενα: Φανή Γέμτου

Από την Τρίτη 8 Ιανουαρίου και κάθε Τρίτη, στις 21:30.

Τιμή εισόδου: 8 ευρώ (συμπεριλαμβάνεται ένα ποτήρι κρασί)

ΑΦΙΣΑ: ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ www.ioustini.com

Οι κανόνες είναι άλλοι εδώ

Συνεχίζω να πιστεύω οτι εκείνοι που δεν μπορούν να αντέξουν αυτή τη ζωή, είναι φτιαγμένοι από άλλο υλικό που δε δύναται να συμπορευτεί ούτε στο ελάχιστο με τη φύση της ύπαρξης, όπως μας δόθηκε. Είναι η ίδια αίσθηση, φαντάζομαι, με εκείνη που έχουν όλοι όσοι κάνουν αλλαγή φύλου.
Σκληρό, όμως αυτή η ζωή έχει να επιδείξει κυρίως σκληρότητα.
Οι αυτόχειρες είναι παιδιά ενός ανώτερου Θεού. Ευαίσθητοι δέκτες ενός βάθους που δυστυχώς δεν υπάρχει, μόνο αιωρείται. Τραυματίες μιας αιώνιας πάλης του κόσμου με το τρυφερό παιδί που κρύβουν μέσα τους. Κι αν σκεφτείς, πως ακόμα και σ' αυτό το θέμα, η εκκλησία είναι ένα από τα πιο "αφρώδη" και ρηχά δημιουργήματα του κόσμου μας, τότε αντιλαμβάνεσαι πολύ καλά, γιατί έχει μια τέτοια περίοπτη θέση στη Ζωή Αυτή.
Μπορώ να καταλάβω πολύ καλά. Κι αυτό είναι που πονάει. Από ένα μεταιχμιακό παρατηρητήριο κοιτώ. Και ξέρω. Πόση αλήθεια κρύβει ένας αυτόχειρας.
Κι ύστερα κοιτώ τα χρώματα και συνέρχομαι.
 "Τη ζωή πρέπει να τη διασχίζεις σα να απλώνεις βούτυρο στη φρυγανιά, όχι σα να κόβεις κρέας."
Οι κανόνες είναι άλλοι εδώ.
Κι έχουν γοητεία κάπου κάπου. Παρά τη σκληρότητα.
Τη γοητεία του καλειδοσκοπίου.
Αφού βρέθηκες εδώ, εξερεύνησέ το.
Σου το λέω εγώ, που δε μου είναι εύκολο συχνά.
Αφού βρέθηκες εδώ, εξερεύνησέ το.

Αδιέξοδα και πόρτες

Στονάρει η νότα, στονάρεις και συ και βρίσκεσαι λίγο πιο δίπλα, πού να σκεφτείς οτι για να βρεθείς εκεί που εκπέμπεις και δονείσαι, θα χρειαστεί επιστροφή στους ολόκληρους ρόλους κι άντε τώρα να ανατρέχουμε στο dna μας ή στις ιδέες της μοναδικότητας του άλλου και της κατακόρυφης διείσδυσης.  Καλά καθόμαστε δίπλα στο τζάκι, εγώ παρέα με το σκύλο κι εσύ με ένα αναψοκοκκίνισμα που τονίζει τις γωνίες και τα μήλα του προσώπου σου κι αυτό σ'αρέσει, το τσέκαρες καθώς πήγαινες στο μπάνιο, στον μεγάλο καθρέφτη του χωλ. Κι ύστερα πάω εγώ με το σκύλο κι εσύ με μια που αλείφεται λιπ κλος ροδάκινο κι ας μένουμε τα βράδια μπροστά στο τζάκι να ζεσταίνουμε τα αμίλητα.
Μια ειλικρινής κατάθεση ψυχής δε θα έβλαπτε.
Κι η αγάπη είναι όλο εκείνο το μετά μιας εξομολόγησης.
Όχι η ασφαλής περιφορά των μυστικών πάνω στη σχάρα.
Γιατί όταν σε βλέπω, λυπάμαι σα να βλέπω με αεροπλάνο  κηλίδα πετρελαίου στον ωκεανό.
Όχι για σένα.
Για το είδος προς εξαφάνιση.