Μία φιλική συμβουλή

Πονάει, λέει, στο στέρνο.
Δωστης λίγο οινόπνευμα να κάψει το μέσα της
κι ύστερα θύμισέ της πως εδώ το στέρνο έχει περιττή λειτουργία.
 Εδώ οι άνθρωποι έχουν ένα κεφάλι, ναι, αλλά καθόλου λαιμό.
Τα πόδια ξεκινούν κατευθείαν από το κάτω μέρος του κεφαλιού και τα χέρια από τα μάγουλα.
Θύμισέ της να αφήσει, ωστόσο, την ακτινογραφία της στο τραπεζάκι του καθιστικού σε θέση φωτογραφίας για να γνωρίζουν οι νεότεροι τα μέλη που εξαφανίστηκαν στην εξέλιξη.
Και πες της να μην πολυμιλάει γιαυτό, γιατί θα τη θεωρήσουν γραφική κι είναι κρίμα.
Πονάει, λέει, στο στέρνο.
Ξυδάκι. 

"Κοσμοθεωρία σε δυο λέξεις", Φανή Γέμτου

   Ένα πεδίο αναφοράς από τράπουλες. Λεπτές, παχιές, χρωματιστές, σκισμένες, ολοκαίνουργιες, φθαρμένες τράπουλες. Τράπουλες με όλους τους αριθμούς, με τις ντάμες τους, τους βαλέδες και τους βασιλιάδες τους. Όλες ίδιες, μονάχα το πίσω τους διαφορετικό. Μια διαρκής επανάληψη τραπουλόχαρτων σε έναν κενό χώρο. Και μόνη ταυτότητα η πλάτη τους. Κι οι συνδυασμοί καθόλου δικοί τους, οι συνδυασμοί  στα χέρια των παικτών. Τα χέρια εκείνων που δεν ανήκουν στον κενό χώρο, αλλά παρεμβαίνουν για να ορίσουν τους συνδυασμούς και μόνο. Και να νικήσουν ή να χάσουν. Για τις τράπουλες, όμως, για κείνα τα πολλά, ατέρμονα τραπουλόχαρτα, τα αιωρούμενα σε έναν άγνωστο τόπο δεν υπήρξε ποτέ νίκη, παρά μονάχα κίνηση. Για εκείνη την κίνηση σας λέω, που θα μπορούσε στο πιο βαθύ όνειρό της να γευτεί την ένωση των τραπουλόχαρτων, τη διείσδυση των πολτών τους σε μια και μόνο σφαίρα, το μοίρασμα της μπογιάς τους σε ένα και μόνο χρώμα. 
   Δεν πιστεύω στα χέρια των παικτών. Και δεν πιστεύω μάλλον σε καμία  άχρονη σφαίρα. Την κίνηση εμπιστεύομαι και το όνειρό της. Κι ας μη σωθώ.

"ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ" έρχεται ξανά το 2016

Όταν τρεις γυναίκες performers (Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Έλλη Δαδήρα, Φανή Γέμτου) ξορκίζουν κι απομυθοποιούν τον έρωτα μέσα από ροκ, τζαζ, μιούζικαλ μελωδικές εκδοχές και τέσσερις άντρες μουσικοί γκαζώνουν, αφήνοντας πίσω τους νότες έτοιμες να εκραγούν, το αποτέλεσμα είναι ένα ιδιαίτερο live θεατρικής κοπής που δεν επιδέχεται ετικέτα. Εκεί ανάμεσα στα σουρεαλιστικά κείμενα και στα διαφορετικά μουσικά είδη βρες μια θέση κι απόλαυσέ το μαζί μας. 

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ.

Έρχεται μέσα στο 2016 στο Χυτήριο,

ανανεωμένο κι ανατρεπτικό!

Πάρτε μια γεύση από τις προηγούμενες εμφανίσεις μας:

  ΜΕIΝΕΤΕ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Πάτα εδώ

Φανή Γέμτου

Έλλη Δαδήρα

Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου

Γιάννης Αναστασόπουλος

Έλλη Δαδήρα

Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου


Φανή Γέμτου

Μεσημεριανή σκέψη

   Ακόμα κι αν η καθημερινότητα είναι γεμάτη επαναλήψεις, ο τρόπος που κοιτάει κανείς από μέρα σε μέρα διαφέρει ριζικά. Σκεφτείτε μόνο πόσες φορές κοιτάμε ολόκληρα και συνειδητοποιούμε το βάρος, τον όγκο, την ουσία των όντων και των αντικειμένων της άμεσης ή περιφερειακής μας όρασης και πόσες φορές η όραση μας "φλουτάρει" μη αναγνωρίζοντας πραγματικά τίποτα, ενώ τα μάτια στρέφονται ακαθόριστα προς τα μέσα μας.
   Στη δεύτερη περίπτωση έχεις δύο δυνατότητες. Ή να χαθείς στα βάθη ή να κάνεις ελεύθερη κατάδυση και να βγάλεις στην επιφάνεια τα μυστικά του βυθού. Για να συμβεί το τελευταίο πρέπει να μάθεις δεξιοτεχνικά να συνδέεις την εσωστρεφή ματιά με τη συνειδητή παρατήρηση του χώρου που μοιράζεσαι. Είναι θέμα διαχείρισης. Επώδυνης. Αλλά διαχείρισης. Αν τα καταφέρεις, σου αξίζει ένα χειροκρότημα.
   Και κάπως έτσι γεννιούνται οι καλλιτέχνες.

Σταθμός

Κάποτε δίναμε.
Τώρα γερνάμε.

"Πραξικόπημα", Φ. Γέμτου

Ήταν πολύ θυμωμένο.

Έσπασε την καρέκλα του.

Πέταξε τα αποφάγια του ψαριού στο κεφάλι του άντρα που καθόταν στο διπλανό τραπέζι.

Σκούπισε τη μύτη του πάνω στο κοριτσάκι που έπαιζε λάστιχο.

Δυο γονείς σε διαφορετικά τραπέζια το μάλωσαν.

Κάποια κυρία πήγε να το χαϊδέψει.

Οι γονείς του εκεί. Παιδί είναι.

Ήταν πολύ θυμωμένο.

Ο ταβερνιάρης πλησίαζε.

Ήταν πολύ θυμωμένο.

Ο ταβερνιάρης πλησίασε.

Ήταν πολύ θυμωμένο.

Οι γονείς του εκεί. Παιδί είναι.

-"Παιδί είναι" απάντησαν,

-"κι εγώ ο ταβερνιάρης".

"Σκυταλοδρομία", Φ. Γέμτου

Έβγαλε τρίχες.

'Εχασε τρίχες.

Βάρυνε στα σημεία.

Το βλέμμα πήρε τη γραμμή της στεναχώριας στο σχήμα

κι όλα τα σχήματα στο σώμα κύρτωσαν από επείγουσα εντολή, αδικαιολόγητη.

Οι αστράγαλοι κι οι φλέβες,

το μαλακό ξεχείλωμα της περασμένης σφριγηλότητας,

οι αστράγαλοι και οι καρποί κι οι φλέβες.

H αργή στροφή του την ώρα που εσύ διανύεις και προσπερνάς.

Η αργή στροφή, μια δήλωση πως σε λαμβάνει ετεροχρονισμένα,

όταν εσύ έχεις ήδη προσπεράσει

κι ύστερα από μακριά παρατηρείς

τη δική του αργή στροφή στη σχετικότητα του χρόνου.

Που δεν αντικρύζει τίποτα,

γιατί εσύ έγινες κιόλας καπνός

κι εκείνος ένας ακόμα γέρος

στο ντουλάπι της ιστορίας.

Κάποτε

θα σε προσπεράσουν με την ταχύτητα φωτός

κι ύστερα

μια μέρα

δε θα υπάρχει ούτε ένα γράμμα για να σε προσδιορίσει.

"Οντολογία" Φ. Γέμτου

Να έβγαζες,
λέει,
το κεφάλι
σα σαλιγκάρι
μέσα
από το καβούκι
και να
ξεδιπλωνόσουν.

"Λεξιλόγιο ωριμότητας" Φανή Γέμτου

πρόθεση (η): εσωτερική τάση, σκοπός, ουσιαστικό, ικανό να δημιουργήσει εκρήξεις, όταν είναι από καθαρό υλικό. Καταποντίζεται συχνά από ένα άλλο ουσιαστικό που αρχίζει από δέλτα, αλλά λυπάμαι να το αναφέρω σε αυτό το λήμμα.
δειλία (η): εσωτερικό εμπόδιο με εξωτερικό αποτέλεσμα, ουσιαστικό, ικανό να παγώσει τρικυμίες, να σιγάσει κραυγές, να μουδιάσει θύελλες.
Περπατώ στο δρόμο. Βλέπω παντού προθέσεις κρεμασμένες σε ψηλά δέντρα και κάτι διαολάκια δειλίες να πηδούν ανεξέλεγκτα σα μεγάλα ελατήρια για να τις φτάσουν. Δεν τις φτάνουν ποτέ. Εκείνες τις νεκρές.
διαπίστωση (η): ουσιαστικό ώριμο, έτοιμο να πέσει από το δέντρο, τώρα που ό,τι ονειρευτήκαμε στ' αλήθεια, απομυθοποιήθηκε.

"Ανίχνευση", Φανή Γέμτου

   Όταν όλα τελειώσουν, δε θα υπάρχει κανείς να μιλήσει για κείνη την ευκαιρία που χάθηκε.Ωστόσο χάθηκε. Όσο κι αν θρηνήσει το μυρμήγκι, καμιά αιωνιότητα δεν πρόκειται να χωρέσει στο δωμάτιο του. Στο 'χαν πει. Τα μόρια του αέρα. Πως εκείνο που τελειώνει δεν έχει έλεος, ούτε θλίψη. Παρά μονάχα παρουσία. Η παρουσία της απουσίας ήταν πάντα το γεγονός των ζωντανών. Κι εκείνων που πέθαναν χωρίς να το μάθουν.
   Κι έρχεσαι τώρα να μου πεις πως υπάρχεις. Πως είσαι η ευκαιρία που χάθηκε. Κι εγώ χαμογελώ με την αβεβαιότητα του παιδιού που είδε το τέρας του Λοχ Νές στο βάθος του διαδρόμου. Και θα μπορούσα να πω πως είναι παραίσθηση ή απύθμενη ανάγκη μου για τη δική σου παρουσία και δεν πιστεύω, μ' ακούς, δεν πιστεύω πως είμαστε δεμένοι μεταξύ μας με κλωστές, γιατί αν ήμασταν, μ' ακούς, αν ήμασταν, θα 'χες φροντίσει να με βγάλεις απ' το αμφίβολο βάθος του νερού την ώρα που πνιγόμουν, δε θα περίμενες με το σαγόνι στραμμένο προς τα πάνω να ικετεύσω το δικό σου επιδέξιο χέρι στην καρδιά μου.
   Εγώ όταν αγαπώ ένα λουλούδι, μ' ακούς, όταν αγαπώ ένα λουλούδι, μαθαίνω να ακούω τα πέταλά του με στηθοσκόπιο. Δεν κάθομαι στο σύννεφό μου να αγναντεύω τις δονήσεις του. Δεν έχω μάθει να φοβάμαι να φωνάζω, ακόμα κι αν η φωνή μου έχει χιλιάδες ρίζες δειλίας στο κέντρο της, δεν έχω μάθει να φοβάμαι να φωνάζω, ακόμα κι αν η ενοχή μου είναι πιο μεγάλη κι απ' τον ήλιο.
   Ο εγωισμός ήταν πάντα ίδιον των μικρών κι ανέραστων διπόδων. Μη μου μιλάς για ζωτικότητα, λοιπόν, όταν ο εγωισμός σου θρέφεται από την δική μου τυφλότητα. Εσύ ήσουν, λένε, η πιο σοφή. Εσύ η μεγαλύτερη. Εγώ απλώς εδώ. Χωρίς να ξέρω ούτε πώς, ούτε γιατί. Μην περιμένεις να σε βρω στα μονοπάτια, αν δεν μου κλείσεις πρώτα εσύ το μάτι. Γιατί, αν σε βρω εγώ στα μονοπάτια, δεν είμαι σίγουρη, αν θα βρω πραγματικά εσένα ή την δική μου αδήριτη ανάγκη να σε βρω στα μονοπάτια. Στο λέω, λοιπόν, μια και καλή: θέλω να σε συναντήσω, μα όχι έτσι, μες στη δική μου φαντασία, μα μέσα σε μια αλήθεια γεμισμένη από αλήθειες πιο πυκνές κι απ' τις δικές μου τις αλήθειες. Για μένα οι συναντήσεις έχουν νόημα στις επιμέρους διεισδύσεις.
Πώς να σε διεισδύσω; Και από πού;
Εγώ θα έχω τις κεραίες μου ανοιχτές. Θα είμαι δύσπιστη, να ξέρεις, μα γεμάτη.

ΤΕΛΟΣ, Ντ. Χριστιανόπουλος

Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,
καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,
τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα
κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,
νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.

"Η παραδοχή" της Φ. Γέμτου

Βρέθηκε εκεί.
Κοιτάζει μέσα στη θάλασσα. Καθρεφτίζεται. Είναι τόσο ήρεμη που βλέπει όλη την εικόνα του μέσα της. Μοιάζει με ξάφνιασμα. Σκέφτεται: Τόσες ερμηνείες για ένα πρόσωπο. Τόσες λάθος εκτιμήσεις από μερικές ξεστομισμένες λέξεις. Άμυνα. Επίθεση.
 Η παραδοχή του σ΄αυτό το κομμάτι νερού διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα. Ναι, όσο να αλλάξει πλευρό η σκέψη και να γίνει πάλι κατεστημένο. Άβολη αίσθηση σα γαστρεντερίτιδα. Όχι, η παραδοχή  δεν είναι κατεστημένο. Είναι μια αληθινή στιγμή στην αιωνιότητα, που ξεφεύγει τυχαία από την τάξη της επιβίωσης.
Στο πρόσωπο του μια έκφραση χωρίς ετικέτα.
Σα να ξερνάει ο κόσμος ανθρώπινα μέλη από κλειστό φάρυγγα.
Σα να αντιλαμβάνεται το μάτι πως ξαφνικά τα δέντρα βουλώνουν ύπουλα τρύπες στην ταπετσαρία του ουρανού.
Ύστερα ηρεμεί μέσα σε έναν ποταμό δακρύων. Που εκβάλλει στη θάλασσα.
Η σκέψη αλλάζει πλευρό.
Η παραδοχή συρρικνώνεται με ένα ανεπαίσθητο big bang.
Η θάλασσα ανατριχιάζει.
Ο εργένης κρεμάει πάλι την ταμπέλα πάνω του.
Σαν πανοπλία ελευθερίας.
Σαν από χρόνια επιλογή για κείνα που δεν ήρθαν.
Επίθεση.