Περί θανάτου και χρόνου

    Eίναι τόσοι πολλοί αγαπημένοι, κοντινοί ή πιο μακρινοί, που έχουν φύγει, που αυτό το "ποτέ ξανά" δε μοιάζει πια με ανυπόφορη κατάσταση,αλλά με ολόκληρο παράλληλο σύμπαν, που κατοικείται από τις δικές μας απώλειες. Εκείνοι που έφυγαν κι εμείς. Κι ύστερα αλλαγή ρόλων: εμείς που φύγαμε κι εκείνοι.

   Η ζωή είναι σα γρατσουνιά. Δεν το ξέραμε. Δεν μας το 'πε ποτέ κανείς. Και μας πήρε μια ζωή, έχοντας την αίσθηση βαθιά μέσα μας πως έχει ρίζες. Μια γρατσουνιά είναι μπροστά στην αιωνιότητα. Κι εμείς βαλτώνουμε σε τραύματα αίματος. Αυτή είναι η ροή. Κι ύστερα μου 'ρχονται ξανά και ξανά τα λόγια του Herman Hesse στο Λύκο της Στέπας "Παίρνετε πολύ στα σοβαρά το γερό-Γκαίτε, νεαρέ μου φίλε. Δεν πρέπει να παίρνετε στα σοβαρά τους γέρους ανθρώπους που είναι κιόλας πεθαμένοι. Τους αδικείτε. Σ' εμάς τους Αθάνατους δεν αρέσει να παίρνονται τα πράγματα στα σοβαρά. Μας αρέσουν τα αστεία. Η σοβαρότητα, νεαρέ μου φίλε, είναι ένα ατύχημα, ένα σύμπτωμα του χρόνου. Συμβαίνει, μπορώ να πω εμπιστευτικά, όταν δίνει κανείς μεγάλη αξία στο χρόνο. Γιαυτό επιθυμούσα να φτάσω τα εκατό. Στην αιωνιότητα όμως δεν υπάρχει χρόνος. Η αιωνιότητα δεν είναι παρά μόνο μια στιγμή-αρκετή όμως για ένα αστείο."
   Αυτό το "ποτέ ξανά" είναι το πιο πληγωτικό κομμάτι που λειτουργεί στη φύση μας. Πάλεψα χρόνια με αυτό σε όλους τους τομείς: στις σχέσεις, στο θάνατο, στις βίαιες ανατροπές. Είναι ό,τι πιο σκληρό μπορώ να φανταστώ. Πολεμάς με ένα αγρίμι. Κι ίσως, λέω ίσως, ύστερα από τόση πάλη έρχεται κάποια στιγμή που κατανοείς πως η ήττα αυτή πρέπει να γίνει αποδεκτή. Χωρίς άλλη μάχη. Γιατί σ' αυτόν τον αγώνα το μέσο δεν είναι η μάχη. Προφανώς θέλει άλλο σύστημα προσέγγισης, γιατί αυτό σε πετάει έξω. Γιατί τα πράγματα ολοκληρώνονται στη στιγμή τους. Και μόνο. Και σ' αυτό δε χωράνε εξηγήσεις. Κι ενώ εσύ προχωράς γραμμικά με συνειρμό και όραμα, ο κόσμος έχει ήδη ολοκληρωθεί στις αποσπασματικές στιγμές του και πάλι ξαναγεννιέται. Κι εσύ σα χαμένος κόβεις βόλτες ανάμεσα σε θρησκείες που μιλούν για την αιωνιότητά σου που τόσο πολύ πόθησες. Μιλούν για το ενιαίο, ενώ η ροή είναι γεμάτη αποσπάσματα. Κόβεις βόλτες ανάμεσα σε θρησκείες που  έγιναν από σένα για σένα. Ξεχνώντας πως "η αιωνιότητα δεν είναι παρά μόνο μια στιγμή-αρκετή όμως για ένα αστείο."