Τόσες οπτικές και μια ανημπόρια

Υπάρχεις με αυτή τη αίσθηση του αδιαχώρητου.

Το αγρίμι χτυπάει στους τοίχους κι η ώρα περνάει.

Ο πύραυλος εκτοξεύεται προς τη σελήνη. Ξανά και ξανά.

Τα ανίψια σου μεγαλώνουν με την ταχύτητα νεράιδας. Εκεί που ήταν η κοιλιά, τώρα είναι το γόνατο, σε λίγο τα μαλλιά θα φτάνουν στο φεγγάρι κι ίσως μια μέρα, μια νύχτα, σε μια αλλόκοτη μετάβαση μακριά από το χρόνο που μας έδεσε πριν γεννηθούμε,   ο πύραυλος να προσκεφαλωθεί στα μαλλιά σου, Ελισάβετ, κι ο ουρανός να σε καλωσορίσει για βασίλισσα. Κι ο Πέτρος να βρέχει από πάνω για να γλιστρήσουν οι μικροί αστροναύτες στις χοντρές μακριές σου τρίχες. 

Γιατί ο κόσμος δεν είναι τίποτε άλλο από μια ερμηνεία τη φορά.

Γι' αυτό έχει νόημα η τέχνη. 

Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε τόσα ανεξήγητα με μια μονάχα οπτική;

Και πώς αλλιώς, ναι πώς αλλιώς, να εξασκηθείς για τον αληθινό θάνατο εάν δε χορτάσεις από μεγάλες δόσεις αιωνιότητας;

Άνοιξα το στόμα μου. 

Το αγρίμι εκτοξεύθηκε στον ουρανό.

Το φεγγάρι παραμέρισε με αυτή την ψευδαίσθηση του αδιαχώρητου στο σύμπαν.

Κι εκεί στη θέση του  μια τρύπα.

Ένας μικρός στρογγυλός αταξινόμητος χρόνος. Ένα μικρό στρογγυλό κενό μέσα στο μαύρο.

 Δυο γέροι του μάπετ σόου σε μορφή κύκλου-ποιος ξέρει;- ή ο καλά κρυμμένος κύκλωπας που ποτέ δεν εντοπίστηκε, παρά μονάχα από τους πιο παρατηρητικούς. 

 Ή ένας ακόμα αποθηκευτικός χώρος για το πολύ της γης που δε χωράει.

Κάθε πρωί ξυπνάω κουρασμένη με ένα φανταστικό φτυάρι στα χέρια και μια απογοήτευση που δε μπόρεσα.

                                                                                     Φ.Γ.