Έχω μια ευθεία γραμμή. Κάποιες φορές σα να χάνει την ευθύγραμμη σταθερότητά της, με αποτέλεσμα να γέρνει προς τα κάτω. Γέρνει πότε λίγο, πότε πολύ, πότε ανεπανόρθωτα μέχρι την επόμενη επανόρθωση, ελπίζω. Όταν λέω "κάτω", εννοώ το πάτωμα, γιατί βρίσκομαι στη Γη κι έτσι υπάρχουν ακόμα κάποιες βασικές σταθερές. Αν ταξίδευα με ένα διαστημόπλοιο στο διάστημα, το "κάτω" δεν θα ήταν αρκετό για να ορίσω την πορεία της.
Κάθε παιδί γεννιέται με μια ευθεία γραμμή συνημμένη κάπου στην άυλη πλευρά του εαυτού του . Κι αν υπάρχει Θεός, σίγουρα μοίρασε κατά τύχη στον αέρα συστάδες ευθείων γραμμών, λιγότερες πάντως από τα παιδιά που γεννιούνται σε αυτή τη Γη κι ύστερα πήγε διακοπές σε άλλο Γαλαξία. Γιατί, μη γελιόμαστε, υπάρχουν και κάποια παιδιά, που δεν τους καταχωρήθηκε ούτε μια τελεία στα πρακτικά της ζωής τους.
Μια ευθεία γραμμή πάντα ξεγελάει στην αρχή. Γιατί μοιάζει αναμενόμενη, ομαλή κι έχει ανοιχτό ορίζοντα. Το λάθος είναι ότι κανείς δε σου υπόσχεται την ατέρμονη ευθύτητα της. Και κανείς δε σου μίλησε ποτέ για το εύθραυστο υλικό της. Δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης κολλημένες στο πίσω μέρος της, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει εργοστάσιο παραγωγής, όπως πίστευαν παλιότερα κι ακόμα πιστεύουν κάποιοι γλυκύτατοι χαζούληδες ή καιροσκόποι του αιώνα μας. Οι συστάδες τέτοιων γραμμών που αφέθηκαν στον αέρα και προσγειώθηκαν πάνω στα σώματα των παιδιών που υφίστανται στον πλανήτη, έφτασαν και φτάνουν στους δέκτες τους πότε τεθλασμένες από τον πολύ αέρα, πότε λιωμένες από την καταιγίδα, πότε ολόισιες και ζηλευτές από την καλοτυχία, πότε γδαρμένες από την ανώμαλη προσγείωση, πότε απλώς σπασμένες στα δύο, στα τέσσερα, στα οκτώ, πάντα όμως καταφθάνουν την ακριβή στιγμή που ένα παιδί παίρνει την πρώτη του ανάσα σε αυτόν τον κόσμο.
Μια τέτοια ευθεία γραμμή βιώνεται ως δεδομένη από όλους, εκτός από 'κείνα τα παιδιά που δεν πήραν ποτέ στ' αλήθεια bonus για το πρώτο κλάμα τους ,γεννημένα απλώς και μόνο ως δείγματα παράπλευρης απώλειας στο βωμό που λέγεται Φύση.
Ακολουθούμε την ευθεία γραμμή που μας ανήκει σε όλη τη ζωή μας. Καθώς εκείνη μεταβάλλεται μες τα χρόνια, αλλάζει μορφή και πυκνότητα, στόχο και λειτουργικότητα, εμείς την καβαλάμε και πορευόμαστε.
Η δική μου γραμμή έχει κάτι παράξενο που οφείλω να το μοιραστώ. Στο κάτω μέρος της (κι εδώ το "κάτω" το εννοώ ή δεν το εννοώ σα να ήμουν στο διάστημα) ξεφυτρώνουν αδίστακτα κάτι ρίζες που φτάνουν ως το κέντρο του σύμπαντος. Ούτε κι εγώ ξέρω πραγματικά μέχρι πού. Αλλά αυτό συχνά φέρνει πόνο στα κόκκαλα, γιατί οι γραμμές κάπου στο βάθος ενώνονται όλες σε ένα σημείο ή μοιάζει να επικοινωνούν εκεί που το πυκνό ορίζει τη στιγμή. Κι εδώ δεν υπάρχουν λόγια.
Το στομάχι εξατμίζεται.
