Απολογισμός γενεθλίων

Καθώς κλείνω τα 38:

• δεν τρέφω πια αυταπάτες
• νιώθω οτι ανήκω  στην άλλη όχθη των πιο μεγάλων απ' τους μικρότερους χωρίς αυτό να με βαραίνει 
• δεν βαλτώνω σε υπερσυναισθηματισμούς και επιδιώκω να ελέγχω και να ορίζω τον εαυτό μου
• στοχεύω προς τον αφρό κι όχι προς την κατακόρυφη βουτιά
• δεν ονειρεύομαι ακατάσχετα
• δεν οραματίζομαι, αλλά δε με πειράζει
• σκέφτομαι λιγότερο καλλιτεχνικά
• θέλω να κάνω ταξίδια
• δεν πνίγομαι σε όλα όσα θέλω να κάνω κι ας μην τα κάνω
• θέλω να είμαι με τους ανθρώπους που αγαπάω 
• θέλω να δω κι άλλα πράγματα που δεν ονειρεύτηκα ποτέ
• δεν είμαι καλή, είμαι καλά
• κλείνω κύκλους
• ανοίγω καινούργιους
• πιστεύω πως η ζωή αρχίζει και τελειώνει σε μια στιγμή και δεν ολοκληρώνεται ποτέ πραγματικά. 
• εξοικειώνομαι ή τουλάχιστον είμαι κοντά.

και τώρα που τα γράφω όλα αυτά, σα να βουρκώνω λίγο, αλλά όχι πολύ κι αυτό είναι καλό... Χρόνια μου καλά:)

"Η ευτέλεια του να δέχεσαι να ζεις χωρίς γνώση"

Μη γνώση -διαστρεβλωμένος στόχος- κακό αποτέλεσμα. Όσο κι αν προσπαθήσεις με αυτά τα "μη μέσα", στην καλύτερη γίνεσαι συμπαθής λόγω παρορμητικής ευκολίας. Αυτό το "μη γνώση" είναι που με εκνευρίζει...Οι "αρχηγοί" πάντοτε πρέπει να ξεκινάνε από γνώση. Αλλιώς το οικοδόμημα χρειάζεται πολλά χέρια και προσπάθεια,όπως όλα, καθώς χτίζεται- ωστόσο -πάνω σε στρεβλά θεμέλια.
Είναι θλιβερό να προτιμούμε να ερμηνεύσουμε το οτιδήποτε με τα βολέματά μας, την ημιμάθεια μας, την κουτοπονηριά μας και την αντίληψη οτι όλα μπαίνουν σε ένα τσουβάλι. Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα. Κι είναι καιρός τα σύνολα να ανεβάζουν τον πήχυ για "αρχηγό" κι όχι ο "αρχηγός" να γίνεται βασιλιάς λόγω ενός χαρίσματος που αντιστοιχεί ενδεχομένως σε κάτι, όχι όμως και στα υπόλοιπα. Ο καθένας πρέπει σε ένα εγχείρημα να είναι ικανή συνθήκη κι όχι πιθανή.

"Άλλη μια αλήθεια"

Πώς γίνεται ένας ψίθυρος στ' αυτί να έχει ξεπεράσει το χρόνο; Να έχει αψηφήσει όλα τα κύματα λήθης; Να βγαίνει πάντα αλώβητος μέσα από τόσες εμπειρίες και να νικά; Πώς γίνεται μια αίσθηση να σε ορίζει και να σε πεθαίνει, αναλλοίωτη μέσα στα χρόνια; Είναι δύο ζωές. Είναι η ζωή που ρέει και παρέρχεται χωρίς σταματημό κι η ζωή που αιωρείται ακέραια παντού σε μια ανείπωτη συμπύκνωση που δεν επιτρέπει ρωγμές. Κι εγώ ξέρω πως αυτή η δεύτερη δε θα με κάνει ποτέ να νιώσω αρκετά φυσιολογική. Με το 'να πόδι στο εδώ και τ' άλλο στο πάντα.
Δε μιλώ για μελοδραματικά σενάρια και ρομαντικές εξομολογήσεις.
Μιλώ για εκείνο το ολόκληρο που δε διαπραγματεύεται.
                                                                                        Φ.Γ.