Αυτός ο Αύγουστος μου έμαθε μερικά πραγματάκια.
Καταρχήν μου θύμισε πως είναι να χαλαρώνεις και να μην έχεις αυτή την παγωμένα μουδιασμένη αίσθηση άγχους στο στομάχι. Ξαφνικά σταμάτησα να έχω καθημερινούς πονοκεφάλους κι άρχισα να θυμάμαι πως είναι να νιώθεις ευτυχισμένα τη στιγμή. Επίσης συνειδητοποίησα πως το μέτρο, ακόμα κι αν το ξεπερνάς με πρόθεση κάποιες φορές, είναι τόσο δυνατό σημείο ευτυχίας, ακριβώς γιατί μαθαίνεις να το ακολουθείς και να το παλεύεις. Χτίζοντας ισορροπία, το να ξεφεύγεις με πρόθεση είναι ενδιαφέρον, ενώ το να είσαι μονίμως εκτός, προκαλεί δυστυχία. Κυρίως σε σένα, αλλά και στους άλλους. Ένιωσα τυχερή που μπόρεσα να πάω διακοπές, ενώ τόσοι άλλοι δεν μπόρεσαν. Δεν ένιωσα ενοχή, γιατί δεν έκλεψα από πουθενά για να πάω. Παρόλ' αυτά οτιδήποτε έμοιαζε με υποψία ή πράξη σπατάλης μου προκαλούσε αντίδραση και θυμό. Η εποχή του χλιδάτου πλούτου έχει προ πολλού αποκτήσει γραφική εικόνα στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Συνειδητοποίησα πως η αξιοπρέπεια δε χωράει εκπτώσεις. Στα δύσκολα οι άνθρωποι φαίνονται. Στα δύσκολα παρατηρείς αντιδράσεις, στα δύσκολα βλέπεις μικρότητες ή μεγαλοσύνες. Ο καθένας μαθαίνει και χτίζει με τα πολεμοφόδια του.
Με ένα μικρό μικρό κλικ στο κέντρο του εγκεφάλου μου αποφάσισα να πάρω το μέρος του όμορφου μαύρου κοπράκου που κάθε πρωί σα γνήσιος κολυμβητής έκανε μπάνιο δίπλα μας στη θάλασσά μας (κι όταν λέω "μας" εννοώ όλων των όντων αυτού του πλανήτη). Αποφάσισα βαθιά μέσα μου να πάρω το μέρος του, κυρίως όταν κάποιοι αντέδρασαν στην άμμο που πετούσε, παίζοντας χαρούμενα στην παραλία. Αποφάσισα βαθιά μέσα μου πως αυτή η χαρά δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα, αφού γεννιέται και πηγάζει από μια γεμάτη στιγμή.
Εκείνο το βράδυ που τρώγαμε και γελούσαμε στο διπλανό εστιατόριο, ένα αυτοκίνητο πέρασε από πάνω του. Δεν έφταιγε. Είχε πολύ σκοτάδι και ο αλητάκος ολόμαυρος κοιμόταν στη μέση του δρόμου. Η ζωή είναι άδοξη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Όλοι οι άντρες του μαγαζιού πετάχτηκαν σα με κοινή απόφαση να σηκώσουν με τα χέρια τους το αυτοκίνητο στο οποίο είχε εγκλωβιστεί ο σκυλάκος. Μέσα σε αυτό το μούδιασμα σα να ξύπνησε απρόσμενα μια ξεχασμένη σκέψη. Ότι κι αν είσαι, από όπου κι αν προέρχεσαι, όσο "μεγάλος" ή "μικρός" κι αν δηλώνεις, στα δύσκολα γίνεσαι ομάδα, γιατί στα δύσκολα διακυβεύεται η Ζωή στην ολότητά της.
Σηκώσανε το αυτοκίνητο. Ο σκύλος πετάχτηκε από κάτω κι εξαφανίστηκε στο σκοτάδι. Αν πέθανε λίγο πιο κάτω ή αν παίζει κάπου λιγότερο ανέμελος σε κάποια άλλη παραλία είναι θέμα οράματος.
Γιατί οι πληροφορίες μας για τον μαύρο κολυμβητή της θάλασσάς μας από το βράδυ εκείνο έμειναν λειψές...
Και γιατί η ζωή είναι άδοξη με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. 'Όπως και να 'χει.
28-8-13
