Τη βρήκαν στη μπανιέρα. Μέσα σε ζεστό νερό. Και δίπλα της να επιπλέουν μιαν Ανάγκη για συναντήσεις, λυπημένη, μια μικρή ασπρόμαυρη Αθωότητα με ρόδινα χείλια κι ένα Χέρι σφιχτά κλεισμένο, θα μπορούσε να 'ναι το δικό της, αλλά πόσα χέρια να ανήκουν σε ένα σώμα. Όσο κι αν προσπάθησαν να το ανοίξουν, δεν μπόρεσαν. Μονάχα στο τέλος, όταν πια την έβγαλαν απ' το νερό και το νερό είχε κρυώσει- σημαντική λεπτομέρεια για εκείνες τις ψυχές που γεννήθηκαν πιο ζεστές από άλλες- η Αθωότητα, έτσι μικρή που ήταν, τρύπωσε μες στη χούφτα και δεν ξαναφάνηκε ποτέ.
Την έθαψαν λίγο έξω από το σπίτι. Σε ένα λιβάδι με παπαρούνες. Εκείνη και το Χέρι. Το Χέρι και την Αθωότητα. Και θα μπορούσα να μη σας αναφέρω τίποτα από αυτά. Όμως, ειλικρινά, δεν ξέρω τι να κάνω με εκείνη την Ανάγκη για συναντήσεις, τη λυπημένη, που έμεινε χωρίς προειδοποίηση, χωρίς καν οίκτο, στο νερό να επιπλέει, το παγωμένο, σε μιαν έρημη μπανιέρα, λίγο πιο μέσα από ένα λιβάδι με παπαρούνες, μπολιασμένο με ένα σώμα που άφησε μοναδική διαθήκη στον κόσμο, τη λυπημένη εκδοχή των ονείρων. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω μ' αυτό το κληροδότημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου