"Τo απόγευμα που συμβιβαστήκαμε"

Α= ΚΟΡΗ

Β=ΜΑΝΑ

Γ=AΝΤΡΑΣ

Β: Το έθαψες μέσα σου.Τελείωσε. Σούπα;

Α: Το στρίμωξα με ό,τι βρήκα κι έκλεισα την πόρτα.

Β: Το κλειδί;

Γ: Ποιο κλειδί;

Β: Κλείδωσες;

Α:Νομίζω.

Β: To σκρίνιο;

Α: Δεν έχει ρόδες το σκρίνιο.

Β: Έπρεπε να το σύρεις. Μπροστά από την πόρτα. Έχεις δύναμη.

Α: Θα μας άκουγαν από τους ορόφους.

Β: Αλάτι;

Α: Θα χτυπούσαν με το σκουπόξυλο το ταβάνι πάλι.

Γ: Πάλι;

Β: Ωραία η σούπα;

Γ: Τι εννοείς πάλι;

Β: To έθαψες μέσα σου. Τελείωσε τώρα. Είχε κοκαλώσει και χρειάστηκε να κλοτσήσεις με το πόδι, όταν χτύπησε το κουδούνι. Συμβαίνουν αυτά.

Γ: Άνοιξες την πόρτα κι ήμουν εγώ. Περιμένατε κανέναν άλλον;

Α: Περίμενα τον ταχυδρόμο.

Γ: (στην Α) Μεταφέρεις συχνά το σκρίνιο στο πάτωμα;

Α: Άνοιξα την πόρτα κι ήσουν εσύ. Συμβαίνουν αυτά.

Β: Οι ταχυδρόμοι δε δουλεύουν τα απογεύματα. Θα μπορούσες να είχες κλειδώσει καλύτερα.

Α: Θα μπορούσα να έχω λίγο νερό;

Γ: Αυτή η πόρτα πού οδηγεί;

Α: (στον Γ) Ποιος είσαι;

Β: (στον Γ) Σπίτι είναι. Όλες οι πόρτες κάπου οδηγούν.

Γ: Κάποτε άνοιξα μια πόρτα και βγήκα στο φεγγάρι. Ποτέ δεν ξέρεις.

Α: Κάποτε άνοιξα μια πόρτα που δεν έκλεινε.

Β: Κάποτε θα ψάχνεις για πόρτες και θα πιάνεις τοίχο.

Α: Έχεις ένα φάκελο στην τσέπη σου.

Γ: Ένα γράμμα για σένα. Ο Θεός σου εύχεται τα καλύτερα.

Α: Οι ταχυδρόμοι δε δουλεύουν τα απογεύματα. 

Γ: Κάποιοι κάνουν κι υπερωρίες. 

Β: Ο κύριος έφερε το γράμμα σου. Ο κύριος είναι ταχυδρόμος.

Α: ...Ταχυδρόμος; Και ποιο είναι το πιο συνηθισμένο πράγμα που μεταφέρατε ποτέ σε γράμμα;

Γ:  Το πιο συνηθισμένο... Σκρίνια σε σχήματα καρδιάς. Μια ζωή. Ναι. Είμαι συνηθισμένος στα σκρίνια.

Β: Απελπιστικά κουραστικό. Δεν επαναστατήσατε ποτέ; Με τέτοιο βάρος.

Γ: Θα ήταν κουτό. Πόσοι παρθένοι  έχουνε απομείνει σε αυτή τη γη?

Α: Και το δικό σας σκρίνιο;

Γ: Ενσωματωμένο στους τοίχους. Χαμαιλέων.

Α: Και το σκουπόξυλο;

Γ: Όταν χτυπάει, εγώ φτιάχνω φραπέ. Εκμεταλλεύομαι τη δόνηση.

Α: Κι όσοι αυτοκτόνησαν για το μεγάλο τους έρωτα;

Γ: Πέταξαν τα σκρίνια τους στον αέρα και σκότωσαν κι όλους εκείνους που βρέθηκαν άδικα από κάτω.

Α: Το έθαψα μέσα μου. Είχε κοκαλώσει και χρειάστηκε να το κλοτσήσω με το πόδι, να το γδάρω με τα νύχια, να το σκίσω με τα δόντια, να το μασήσω και να το καταπιώ.

B: Πρέπει να παντρευτείς. Κατάπιε το κλειδί ή ρίξτο στον υπόνομο.

Α: Το γράμμα μου είναι λεπτό σα σελιδοδείκτης.

Γ: Έτσι είναι, αν έτσι θέλετε.

Α: Το στρίμωξα με ό,τι βρήκα κι έκλεισα την πόρτα. 

Β: Σούπα;

Α: Έχετε ένα εξόγκωμα στο κεφάλι.

Γ: Βρέθηκα άδικα από κάτω. Είμαι συνηθισμένος στα σκρίνια που δε σύρθηκαν στην ώρα τους.  Κι εσείς, αλήθεια, (στην Β) είσαστε ένα σκρίνιο από μόνη σας.

Β: Με τρώει το σαράκι.

                                                                            Φ.Γ

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Καρυδάκη

Η ΛΑΡΙΣΑΙΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΙΑΝΟ, ΤΟ ΘΕΣΣΑΛΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ

Φ.Γέμτου: Κεφάλαιο της ζωής μου το Θεσσαλικό

     

«Νιώθω ότι ανήκω και εδώ, είναι η πατρίδα μου και εδώ, έχω πολύ αγαπημένους ανθρώπους εδώ, συγγενείς, φίλους. Είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου η Λάρισα και το Θεσσαλικό θέατρο γιατί μου έχει δώσει την ευκαιρία να δημιουργήσω ουσιαστικά. Και τον Κώστα τον Τσιάνο τον αγαπάω, εκτός από την εκτίμηση που τρέφω γι’ αυτόν, τον έχω αγαπήσει μέσα στα χρόνια. Το Θεσσαλικό είναι ένα κεφάλαιο της καρδιάς μου».

Η Φανή Γέμτου είναι παλιά μας γνώριμη. Όχι μόνο γιατί κατάγεται από τη Λάρισα, είναι κόρη του Λαρισαίου τ. πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Πέτρου Γέμτου, αλλά και γιατί παίζει στο Θεσσαλικό θέατρο φέτος για πέμπτη φορά. Απόφοιτη του Θεάτρου Τέχνης, της Θεατρολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακό στο μιούζικαλ στο Λονδίνο, με σεμινάρια σε Λονδίνο και Δανία, υποστηρίζει ότι είναι εγκεφαλικός τύπος αλλά εμείς πιστεύουμε πως είναι βαθιά συναισθηματική. Γιατί επέλεξε το δρόμο της καρδιάς της που είναι το θέατρο και το τραγούδι. Μόνο που θέλει να το κάνει με γνώση και έρευνα. Και μέσα από μια ομάδα. Η κουβέντα μας ξεκίνησε από την «Οικογένεια Τοτ» και το ρόλο της, τη Μαρίσκα.

Πώς πάει λοιπόν;
Καλά. Προσπαθούμε με πολύ κέφι. Είναι μια δουλειά που αγαπάμε πάρα πολύ και ο κόσμος την έχει αγκαλιάσει. Πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο έργο, διαφορετικό απ” όσα έχει ανεβάσει τα τελευταία χρόνια το Θεσσαλικό Θέατρο, βαθιά πολιτικό και λαϊκό. Είναι ουσιαστικά μια ιστορία εύληπτη που ο καθένας μπορεί να παρακολουθήσει κι απ' την άλλη έχει πολλά επίπεδα, δημιουργεί πολλούς προβληματισμούς και σκέψεις. Είναι από τις παραστάσεις που τη συζητάς για καιρό αφού τη δεις. Πραγματεύεται ουσιαστικά τις ανθρώπινες σχέσεις, πώς επιβάλλεται το ένα άτομο στο άλλο και πόσο εισβάλει στον ελεύθερο χώρο του. Γι’ αυτό και είναι  βαθιά πολιτικό, δεν είναι μικροπολιτικό. Αναφέρεται στις  σχέσεις των ανθρώπων σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν αναγκαστικά επιβολές. Αλλά δεν πρέπει να υπάρχουν και όρια; Μέχρι ποιου σημείου μπορεί να επιβληθεί ο δυνατός στον αδύναμο;

Παίζεις έναν περίεργο ρόλο. Ποια είσαι τελικά Μαρίσκα Τοτ;
Υποδύομαι τη Μαρίσκα, τη μάνα του Γιάννος που λείπει στον πόλεμο και γι’ αυτόν γίνεται όλη η… φασαρία. Έρχεται ο ταγματάρχης του για να τον φιλοξενήσουμε στο ήσυχο χωριό μας επειδή έχουν σπάσει τα νεύρα του από τις συνεχείς επιδρομές των εχθρών κι αυτός επιβάλλεται στις αθώες ζωές μας. Αυτό είναι και το μεγαλείο του έργου. Παρουσιάζει το άγονο έδαφος στο οποίο πατάει η εξουσία. Ξεκινάει σε μια κοινωνία στην απόλυτη αθωότητά της. Κι εκεί εισβάλει η εξωτερική δύναμη με επιπτώσεις που έχουν να κάνουν με το χαρακτήρα του καθένα. Άλλος τσαλακώνεται, άλλος συντάσσεται απολύτως, άλλος παραπέει, άλλος αντιστέκεται. Η Μαρίσκα αντιμετωπίζει ένα τεράστιο δίλημμα. Αφορά στην επιβίωση του γιου της, όχι για να τον βολέψει αλλά αν θα πεθάνει ή θα ζήσει και στα όριά της. Τι μπορεί να ανεχτεί για να σώσει τη ζωή του παιδιού της; Το πρόβλημα είναι ότι ο ταγματάρχης δεν είναι ξεκάθαρα κακός, ξεκάθαρα παράλογος. Έχει μια ιδιαιτερότητα στη συμπεριφορά του αλλά είναι και ταγματάρχης, υπερασπίζεται την πατρίδα κι επιπλέον απ' αυτόν εξαρτάται η ζωή του παιδιού της. Αυτό ακριβώς είναι επικίνδυνο και στη ζωή. Οι ύπουλες επιβολές. Αυτό που φαίνεται άλλο και είναι άλλο. Ο όχι ξεκάθαρος εχθρός. Και πώς να σταθείς απέναντί του; Αυτό δε μας συμβαίνει και τώρα; Το κακό μας που γίνεται για το… καλό μας. Η Μαρίσκα ως φύση προσπαθεί να ισορροπήσει τα πράγματα.

Σ” ένα πρώτο επίπεδο φαίνεται συμβιβασμένη.
Ναι, αλλά δεν είναι. Πιστεύω ότι ζει σ' ένα τεράστιο δίλημμα και όταν αντιμετωπίζεις τέτοια διλήμματα δε μπορείς να είσαι κάθετη. Αν ήμουν στη θέση της δεν ξέρω τι θα 'κανα. Πιστεύω ότι θα ήμουν πιο κοντά στο Λουί Τοτ που αντιδρά με βάση την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πράγμα που η Μαρίσκα το χάνει, όχι συνειδητά αλλά κάτω από την πίεση του διλήμματος.

Γιατί το δίλημμα το “χει μόνο η μάνα και όχι ο πατέρας;
Το “χει και ο πατέρας. Τον νοιάζει κι αυτόν και υποχωρεί και ανέχεται αλλά όχι στο βαθμό της μάνας. Το μητρικό ένστικτο είναι μεγάλη υπόθεση. Δεν έχει, ωστόσο, αυτό να κάνει μόνο με τις μητέρες. Νομίζω πως έχει να κάνει γενικότερα με τις μεγάλες αγάπες.

Το Θεσσαλικό Θέατρο είναι μεγάλο κεφάλαιο της ζωής σου. Είναι η πέμπτη σου συνεργασία.
Σωστά μετράς. Ήμουν στους «Πέρσες» του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Στ. Τσακίρη, στο «Παιχνίδι του έρωτα και της τύχης» του Μαριβό σε σκηνοθεσία Ευ. Γαβρηιλίδη, στη «Διαθήκη» του Μ. Ποντίκα και στους «Αγαπητικούς της βοσκοπούλας» σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου και τώρα στην «Οικογένεια Τοτ». Η μια δουλειά καλύτερη από την άλλη. Το Θεσσαλικό το αγαπάω πολύ, τη Λάρισα την αγαπάω πολύ…

Σε τραβάει το αίμα, γι’ αυτό.
(γελάει) Έτσι ακριβώς. Νιώθω ότι ανήκω και εδώ, είναι η πατρίδα μου και εδώ, έχω πολύ αγαπημένους ανθρώπους εδώ, συγγενείς, φίλους. Είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου η Λάρισα και το Θεσσαλικό θέατρο γιατί μου έχει δώσει την ευκαιρία να δημιουργήσω ουσιαστικά. Και τον Κώστα τον Τσιάνο τον αγαπάω, εκτός από την εκτίμηση που τρέφω γι’ αυτόν, τον έχω αγαπήσει μέσα στα χρόνια. Το Θεσσαλικό είναι ένα κεφάλαιο της καρδιάς μου.

Και η μουσική είναι ένα κεφάλαιο της καρδιάς σου.
Αλήθεια είναι αυτό. Το τραγούδι δεν ήτανε, προέκυψε. Μικρή έκανα πιάνο αλλά μόνο για τρία τέσσερα χρόνια. Μετά το άφησα. Ώσπου γύρω στα είκοσι, σ” ένα ταξίδι στο Λονδίνο είδα τους «Άθλιους» του Ουγκό σε μιούζικαλ. Ερωτεύτηκα. Ζήλεψα τρελά, δε μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια και είπα (παρόλο που εγώ δεν τραγουδούσα ούτε στο μπάνιο, στη σχολή το απέφευγα, τραγουδούσα μόνο όταν ήμουν υποχρεωμένη, είμαι πολύ συνεσταλμένος άνθρωπος) θέλω να το κάνω κι εγώ. Άρχισα κλασικό τραγούδι και μετά έκανα μεταπτυχιακό στο Λονδίνο στο μιούζικαλ και μέχρι σήμερα κάνω μαθήματα και τοποθέτηση φωνής. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ το πάντρεμα της υποκριτικής με το τραγούδι.

Γι’ αυτό κάνεις μουσικές παραστάσεις.
Ναι, με τραβάει πολύ το είδος. Και στην Ελλάδα δεν το 'χουμε δουλέψει πολύ. Δεν έχουμε μουσικό θέατρο. Τα τελευταία χρόνια γίνονται κάποια πράγματα. Είναι κάτι που αγαπώ πολύ, που θέλω να το κάνω αν βοηθήσουν και οι συνθήκες. Προσωπικά μ' αρέσει πολύ να ερευνώ τα πράγματα, μ' αρέσει  η πειραματική πλευρά της δουλειάς μας και πάντα επιθυμούσα να βρω  ανθρώπους να το μοιραστώ όλο αυτό και να το πάμε παρακάτω…

Είσαι ομαδικός τύπος.
Ναι πιστεύω στις ομάδες. Μόνο μέσα σ” αυτές μπορώ να λειτουργήσω. Είμαι του συνόλου. Μ” αρέσουν οι ομάδες, μ” αρέσουν οι φιλίες, οι παρέες, οι οικογένειες.

Μια τέτοια περίπτωση ήταν το «Αυτή κι αυτή»;
Ακριβώς. Είχαμε ιδρύσει μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία μουσικού θεάτρου με την Ελένη Καρακάση και κάναμε μια μουσική κωμωδία με τραγούδια τόσο από την αγγλική και αμερικάνικη όσο και από την εγχώρια μουσική θεατρική σκηνή, αλλά και με πρωτότυπα τραγούδια γραμμένα ειδικά για την παράσταση που συνόδευαν την ιστορία σε όλα τα στάδιά της, ερμηνευμένα ζωντανά επί σκηνής. Την ιστορία δυο γυναικών που συναντιούνται τυχαία σ” ένα παγκάκι και ανακαλύπτουν πως έχουν τον ίδιο άντρα! Κι όλα αυτά ακροβατούν μέσα σε ένα pop art περιβάλλον ανάμεσα στο γκροτέσκο και το ρεαλιστικό. Όπου οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη. Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτή τη δουλειά. Είναι αυτό που αγαπώ να κάνω. Δημιουργήσαμε κάτι απ” την αρχή.

Αυτή είναι η αγαπημένη σου δουλειά ή η Βιρτζίνια Γουλφ που έπαιξες όταν ακόμη ήσουν στο δεύτερο έτος της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης;
Πολλές είναι οι αγαπημένες μου δουλειές πια, καθεμιά για διαφορετικό λόγο αλλά αυτή που αναφέρεις με σημάδεψε. Και γιατί ήμουν ακόμη στη σχολή, και γιατί αγαπώ πολύ αυτό το έργο και για την τιμή που μου έκανε ο δάσκαλός μου Μίμης Κουγιουμτζής να με επιλέξει. Η αδρεναλίνη στα ύψη.

Είχες αδυναμία στον Κουγιουμτζή.
Ναι, γιατί ήταν ο δάσκαλος στη σχολή που κατάφερε να σπάσει τις άμυνές μου, μ” έκανε να ξεπεράσω αυτά που νόμιζα όριά μου. Με βοήθησε να απαλλαγώ από το περίβλημά μου και να βρω την ουσία μου, να κοιτάξω μέσα μου. Αυτό είναι ανεκτίμητο.

Πώς και επέλεξες το Θέατρο Τέχνης;
Είχα δει τη Γέρμα με τη Ρένη Πιττακή. Δεν έδωσα πουθενά αλλού, μόνο στο Τέχνης. Πάλι ένιωσα πως εκεί ανήκω.

Από μικρή ήθελες να γίνεις ηθοποιός;
Ναι, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έλεγα ή αστροναύτης ή ηθοποιός.

Είναι συναφή επαγγέλματα (γέλια)
Μην το συζητάς… στην Ελλάδα το να” σαι ηθοποιός είναι σα να πετάς στο διάστημα.

Τελείωσες και θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έκανες μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Εσύ, μια κόρη πρύτανη, δε σκέφτηκες ποτέ την ακαδημαϊκή καριέρα; Όχι τίποτε άλλο, για να γλιτώσεις την ταλαιπωρία.
Πού ξέρω; Δεν το σκέφτηκα ποτέ έτσι. Νομίζω πως όλα τα πράγματα έχουν την ταλαιπωρία τους. Οπότε για να μπορέσεις να αντέξεις, είναι σοφότερο να διαλέξεις να κάνεις αυτό που αγαπάς. Κι εγώ θέλω να κάνω θέατρο και να τραγουδάω. Αυτό αγαπάω. Αυτό θέλει η καρδούλα μου. Απλώς ταυτόχρονα μου είναι απαραίτητο η τέχνη να γίνεται επιστήμη. Μου αρέσει η μέθοδος. Δε θεωρώ  σημαντικό να λειτουργείς αποκλειστικά και μόνο με το ένστικτο. Είναι πολύ βασικό, αλλά πρέπει να συνδυάζεται με τη γνώση και την έρευνα. Έτσι αντιλαμβάνομαι τη δουλειά μου.