Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

"Η Γυναίκα της Ευτυχίας", Φ. Γέμτου

   Θα μείνω στην αγκαλιά σου, γιατί εκεί έξω νιώθω να σφίγγω το σαγόνι μου. Τις προάλλες κρατούσα τόσο δυνατά την τσάντα μου, που μούδιασε το χέρι μου κι ύστερα, χωρίς να το καταλάβω, αυτό το μούδιασμα ανέβηκε στην καρδιά. Κάπως έτσι πεθαίνουν οι άνθρωποι. Μια μέρα μεσημέρι. Στο κέντρο της Αθήνας. Λόγω ανεξοικείωτης αγωνίας. Λιποθύμησα στη μέση του δρόμου. Και σκέφτομαι, πως, αν έμενα στην αγκαλιά σου, θα ήμουν ευτυχισμένη. Στ' αλήθεια ευτυχισμένη. Όχι φιλολογικά. Ευτυχισμένη, γιατί θα ανάσαινα ολόκληρη κι ο αυχένας μου δε θα χτιζόταν σε κάθε άμυνα από μικρά ψυχρά επώδυνα μπετόν. Αν δημιουργώ, αν δημιουργώ έστω και κάτι μικρό ή κάτι ανέλπιστα μεγάλο, είναι γιατί έχω ανάγκη αυτή την ευτυχία της ελευθερίας. Υπάρχει ένας κόσμος που ο αέρας είναι πυκνός και δικός σου, υπάρχει ένας κόσμος παράλληλος ακριβώς δίπλα στο χέρι που σφίγγω, στο σαγόνι που μουδιάζω, που απλώς απελευθερώνει την αναπνοή και την ανάγει σε λειτούργημα. Στην αγκαλιά σου θέλω να μείνω. Αλλά δεν ξέρω. Αν υπάρχει, υπήρξε κάποτε ή απλώς τη δημιούργησα. Μικρή ή ανέλπιστα μεγάλη.
   Ένα κοριτσάκι κλαίει απαρηγόρητο στα σκαλιά του κήπου με ένα σπασμένο τακούνι στο πόδι. Βρέχει. Έπαιζε και γλίστρησε στο μέλλον. Μπουκωμένο μερέντα.
  Με ένα σπασμένο τακούνι μπήκα στο μετρό. Βαλαντωμένη στο κλάμα. Μουτζουρωμένη από τη μάσκαρα. Δάκρυα και σταγόνες. Σε περίμενα ώρες, χρόνια. Στα σκοτάδια. Μετά έφυγα, ενώ ροχάλιζες. Έξω έβρεχε. Είπες μέσα στο σαδιστικό ύπνο σου "πού πας;" "άντε και γαμήσου". Βγήκα έξω. Έβρεχε. Αιωρήθηκα ανάμεσα στα ρυάκια. Έτρεξες να με προλάβεις. "άντε και γαμήσου". Το τακούνι σπάει. Μια θλιμμένη κουτσή μουτζούρα στο μετρό. Επιστροφή. 
   Θέλω να μείνω στην αγκαλιά σου, γιατί εκεί έξω νιώθω να σφίγγω το σαγόνι μου.
Δεν μπορώ, όμως, να μείνω ούτε εκεί. Είναι, ξέρεις, σκληρό να αγαπάς και να μην αγαπιέσαι. Πίνω το τσάι μου. Μουδιάζω συχνά. Αλλά δεν μπορώ να μείνω ούτε εκεί πια. Γιατί το εκεί δεν έχει τόπο πια κι ο χρόνος ακυρώθηκε. Στηρίχτηκα πολύ στην καλοσύνη των ανθρώπων. Κι αυτό επιτρέπει μια κάποια απόρριψη, αν το καλοσκεφτείς, ούτως ή άλλως.