Μια διαχρονική φήμη

   Βάζει μπρος- πρώτη φορά σε νταλίκα- πρέπει να μοιάζει νταλικέρης, δεν πρέπει και πάλι να γίνει ο περίγελος του κόσμου, ούτε- όμως- ο κόσμος περίγελός του....είναι τόσο μπερδεμένο.... βάζει μπρος.... ξεριζώνει  την κόκκινη, στρογγυλή, ολόδική του  μύτη,  το απόλυτα όμορφο, ολόδικό του ανάγλυφο δάκρυ, το λευκό, αγνό, ολόδικό του πρόσωπο, πρέπει να μοιάζει άντρας, να πειστεί ότι είναι άντρας, γιατί οι άντρες είναι πολλοί, του είπαν,  ενώ εκείνος  μόνος.

   Μια φορά κι έναν καιρό σκλήρυνε απότομα ο κόσμος κι αυτό το λένε ωριμότητα. Εδώ στη γη.