Ας τελειώνουμε πια με αυτά τα επαρχιώτικα επιχειρήματα του τύπου "το κοινό αυτά ζητάει" και όλες εκείνες τις δήθεν ψαγμένες συνταγές που δεν αντιπροσωπεύουν καθόλου το κοινό, παρά μονάχα την πληθώρα ακατάλληλων ανθρώπων που βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά. Κατασπαταλώνται χρόνος, χρήμα, ενέργεια και τελικά δίνεται ένα αποτέλεσμα που "μπουκώνει" τους ανθρώπους κι ας παρακολουθούν το "προϊόν". Πώς να μη φας, αν κοιμάσαι και ξυπνάς με ένα κουτάλι σε απόσταση αναπνοής; (Δε μιλάω για όλες τις περιπτώσεις σαφώς, αλλά για έναν κακώς εννοούμενο κανόνα που "βασιλεύει"). Το κωμικοτραγικό είναι οτι δεν γίνεται από σκοπό. Γίνεται από απαιδευσιά. Όσο και να σκέφτεται κανείς θεωρίες συνωμοσίας, απλώς καταλήγει στο συμπέρασμα λαοπλάνων που έχουν το χάρισμα να κάνουν πως τα ξέρουν όλα και πως τα κάνουν καλά.
Νιώθω πως είμαστε και στον τομέα του θεάτρου και της τηλεόρασης -αλλά και σε όλους τους τομείς πάνω κάτω στην Ελλάδα χωρίς να γνωρίζω, κυρίως από διαίσθηση- στο στάδιο "Γυναίκα". Και θα σας εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ. Βρισκόμαστε στο σημείο εκείνο που όλα προσεγγίζονται περισσότερο με κριτήριο την εικόνα, την εξωτερική συμπεριφορά, το σκέρτσο, την επιφανειακή γοητεία, τον ελιγμό, την ευκολία μιας γρήγορης ταξινόμησης, παρά με κριτήριο τα πεπαιδευμένα χαρίσματα, την προσωπικότητα, την ικανότητα στη διαχείριση και τη σκέψη, την εξέλιξη, τη μέθοδο, την καθαρότητα στόχων, την μαγική γοητεία που εκπέμπει όχι ένα μάτι, αλλά το βάθος του, την ομορφιά που εκπέμπει όχι ένα άσπρο δόντι, αλλά το χαμόγελο. Τα τελευταία χαρακτηριστικά είναι προφανώς χαρακτηριστικά που κοινωνικά ανήκουν στην ύπαρξη ενός σημαντικού άντρα, ενώ τα πρώτα αποτελούν τα στοιχεία εκείνα που καθιστούν μια γυναίκα κοινωνικά θελκτική.
Πιστεύω, λοιπόν, πως οι προηγμένες κοινωνίες βρίσκονται στο στάδιο "Άντρας". Κι είναι φυσιολογικό, αν σκεφτείς πως κοινωνικά ο άντρας είναι πιο ώριμο ον από ό,τι η γυναίκα. Η γυναίκα τα τελευταία μόλις χρόνια κατάφερε να διεκδικήσει και να αντιταχθεί. Αν λοιπόν κάθε γυναίκα προσωπικά μπορεί να εντοπίσει με κάποια δυσκολία αυτή τη διαφορά στο κοινωνικό της εκτόπισμα σε σχέση με τον άντρα- γιατί ακριβώς είναι βαθύτερο βίωμα και αποδοχή γενεών- φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι για ένα σύνολο ανθρώπων να αντιληφθούμε την κοινωνική ανωριμότητα που διακατέχει τη χώρα μας. Είμαστε σαν τον επαρχιώτη που έρχεται στη μεγάλη πρωτεύουσα με ανοιχτό το στόμα-μόνο κοιτάει, δε μένει, δε μαθαίνει, δεν αντιλαμβάνεται, μόνο ξεπατικώνει, ίσως- και μετά επιστρέφει στο χωριό ως γνώστης ορατών και αοράτων. Μην πάτε μακριά. Δεν είναι τυχαίο που στην πρώτη μου συνάντηση με "σημαντικό" διευθυντή θεάτρου, η καίρια ερώτηση -την οποία αναλύσαμε κάμποση ώρα- ήτανε τι ζώδιο είμαι. Προφανώς είναι βασικό στοιχείο για τη διαμόρφωση μιας επαγγελματικής εικόνας κυρίως ο αστρολογικός χάρτης και λιγότερο το βιογραφικό. Να επισημάνω δε οτι η ερώτηση δεν ήτανε σε επίπεδο φλερτ, αλλά στο πλαίσιο αληθινής επαγγελματικής συζήτησης. Κι εδώ επανέρχομαι στο τέλος της πρώτης παραγράφου μου...
Τι προτείνω;
Να μπούμε σε άλλη διαδικασία. Σε όποια θέση κι αν είμαστε, όποιο πόστο κι αν έχουμε, να είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας. Να λέμε "Θα κάνω Αυτό" και το "Αυτό" να εκτελείται κατόπιν κόπου, μόχθου, απόκτησης γνώσεων και εξέλιξης. Να λέμε "Θα κάνω Αυτό" γιατί μπορώ στ' αλήθεια όχι από έπαρση ή από υποτίμηση του IQ των άλλων, αλλά επειδή γνωρίζω στ' αλήθεια κι αν δεν γνωρίζω πρέπει να έχω τα κότσια να το αρνηθώ. 'Η να το μάθω. Στ' αλήθεια. Να έχουμε τη δύναμη να προτάξουμε την προσωπικότητα και να υποτάξουμε την ευκολία. Να γοητευτούμε επιτέλους από το χρόνο που χρειάζεται το βλέμμα να περιεργαστεί τον χώρο πριν τον καταβροχθίσει.
Να μεταπηδήσουμε στάδιο. Σαν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Που αντιλαμβάνεσαι από το πολύ "παίξε- παίξε" το μυστικό στο timing και στη διαδρομή και μεμιάς ανεβαίνεις κατηγορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου