Η επαφή των ανθρώπων έχει άραγε στοιχεία δεδομένα ή μοιάζει περισσότερο με το ανέκδοτο του σκαντζόχοιρου με τη βούρτσα όσο η πρώτη ματιά στις μεγάλες έννοιες βαραίνει και κουράζεται? Η τύχη είναι ένας παράγοντας. Κι η ατυχία ένα γεγονός. Η διεκδίκηση πόσες πόρτες αντέχει κατά πρόσωπο και ποια νότα αισιοδοξίας κερδίζει την ανία στο τέλος? Ποιο είναι το τέλος και πόσες αρχές χωράει ένα νευρικό σύστημα? Ο αφρός είναι άραγε στοιχείο επιβίωσης? Και πόσες κάθετες τομές αντέχει ένα δράμα πριν οριστεί ως τραγωδία?
Κι η κωμωδία?
Κι η κωμωδία?
Η κωμωδία.
Εδώ δεν μπαίνει ερωτηματικό.
Η κωμωδία.
Γελάω με το ακατάλληλο σύμπαν που περιβάλω τις ερωτήσεις μου.
Πόσο ηλίθιο να μιλάς για το χαμό του σκουληκιού στην τεκίλα.
Αλλάζω φόντο. Βάζω αυτό με τα ακατάστατα σχήματα και το φούξια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου