Ιουλιέτας μεγάλωμα

Το κηροπήγιο μετά το έγκλημα κοπάζει.

Τα διαλείμματα συχνά δηλώνουν τέλος με ψευδώνυμο. Κι ας ζεις μετά από τόσα τέλη.

Τα κηροπήγια δε σκοτώνουν πια τις νύχτες. Στέκουν στη γωνία πάνω στο τραπεζομάντηλο. 

Στην κουζίνα τηγανίζουν οι ψίθυροι. Κι ύστερα το σπίτι νανουρίζεται. Κοιμάται. Δεν κατάλαβα ποτέ, αν ξύπνησε.

Κάποτε, πίνοντας μια φρεσκοστημένη πορτοκαλάδα θ' ατενίσω το ντεπόζιτο του αυτοκινήτου και θα φύγω πιο γρήγορα με τα πόδια.

Κάποτε θα σε φιλάω στα μάτια και όλο μου το σώμα θα βλέπει προς τον ήλιο.

Κάποτε θα νιώσω πάλι εκείνο το βελούδο-θυμάσαι;- στο στομάχι και στις άκρες των δαχτύλων 

κι η γνώριμη ανάσα στο αφτί μου θα είναι άμεση κι απορροφήσιμη  σαν τον καλοκαιριάτικο ήλιο.

Το αίμα έχει χρώμα φόβου, ξέρεις.

Κι οι φλέβες είναι πράσινες να μη φοβάσαι.

Τίποτα δε σε προκάλεσε πραγματικά πέρα απ' το φιλί μου.

Ξέρω πως αν με άκουγες να το λέω, θα άναβε μια μαρκίζα υπεροψίας στην εσοχή του μυαλού σου που με έχεις καταχωρημένη.

Δε σε προκάλεσε πραγματικά τίποτα πέρα απ' το φιλί μου.

Το ξέρω. 

Το αισθάνομαι.

Γιατί οι ρωγμές στην εικόνα μας   βγάζουν  κινούμενες ρίζες.

Κανείς σε αυτόν τον κόσμο δεν έχει ρίζες.

Κανείς σε αυτόν τον κόσμο δεν έχει εικόνα με ρωγμές. Κοινή εικόνα.

Κανείς δε νιώθει να υπάρχει κάτω από το πάτωμα και πάνω απ' το ταβάνι.

Κανείς δε μιλάει εδώ και υπάρχει εκεί.

Εδώ τα μόρια μπλέκονται.

Δεν το βλέπεις;

Εδώ βγάζω την μπλούζα μου και κι από μέσα φαίνεται διάφανη η καρδιά σου.

Στο δικό μου σώμα. 

Εδώ όσα χρόνια κι αν περάσουν θα κάνω ξανά και ξανά την ίδια κίνηση με τα δάχτυλα που κάνεις εσύ σα να αναπνέω ή να τινάζω τα μαλλιά μου.

Εδώ υπάρχει αποτύπωμα. Καθόλου σώμα. 

Το σώμα πέρασε. 

Το σώμα ανήκει. 

Το σώμα δε διαιρείται.

Δεν είναι εκεί το θέμα.

Δεν είναι θέμα ζωής, στο ξαναείπα.

Είναι θέμα υπέρβασης.