Κατάλαβε οτι η διαφορά είναι στα σύμπαντα.
Γύρω από το τζάκι να κάθονται όλοι μαζί οι καλεσμένοι. Γύρω από ένα κομμάτι πατώματος. Κάτω από ένα ταβάνι. Και να 'ναι Χριστούγεννα, που υποτίθεται πως ενώνουν τους ανθρώπους με εκείνο το γιορτινό "αγάπησα και ξέρω πως αξίζει". Για μια στιγμή κατάλαβε οτι η ασυνεννοησία δεν είναι στις διαφορετικές απόψεις, στα άνισα συναισθήματα, στους φόβους, στις δειλίες, στον κακό συγχρονισμό, στα διαφορετικά βιώματα. Για μια στιγμή- και μόνο για μία- συναισθάνθηκε πως γύρω της οι καλεσμένοι είχαν διαφορετικά χρώματα και έπιναν το κρασί τους μεταξύ αιωρήσεων και ρωγμών. Είδε τη θεία της να αιωρείται καταπράσινη με την πεποίθηση πως κάθεται στην πολυθρόνα και τον γείτονα από το απέναντι κτίριο να πατάει στις ρωγμές του χρόνου με την πεποίθηση πως πατάει στα όρια των ξύλινων σανίδων. Είδε τον έρωτα των παιδικών της χρόνων να αιωρείται άυλος κι αυτό παίρνει πολλή ανάλυση, γιατί εκείνος έχει πεθάνει χρόνια τώρα. Τον έβλεπαν άραγε κι οι άλλοι ή έστω ένας; Έστω ένας. Για 'κείνη την πεφωτισμένη στιγμή αναρωτήθηκε, αν ποτέ οι λέξεις είχαν κοινό νόημα για κανέναν. Αν οι ήχοι που βγαίνουν από τα στόματα, φτάνουν με την ίδια δύναμη και ουσία, που εκτοξεύθηκαν, στους παραλήπτες. Ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να μετρήσει αυτή τη λεπτή δυνατότητα αληθινής επικοινωνίας με έναν μετρητή. Ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να αποδείξει αν οι άνθρωποι επικοινωνούν αληθινά ή φαντασιώνονται πως κάποτε επικοινώνησαν. Μικρή άσπριζε ή πρασίνιζε κι εκείνη και το 'ξερε. Σε κάτι μεμονωμένες στιγμές σαν αυτή που ένιωθε, πως η καρέκλα, το πάτωμα, ο αέρας δεν ήταν αυτό που φαινόταν, αλλά κάτι άλλο. Κάτι παράλληλο. Κάτι απροσπέλαστα παράλληλο. Δε θα το μάθει ποτέ. Εκτός από κάτι στιγμές σαν την αποψινή που φωτογραφίζουν μια μαύρη τρύπα με πολλές εξόδους.
Κατάλαβε πως η διαφορά είναι στα σύμπαντα. Καθόλου στη συσχέτιση.
Κι όμως το βράδυ, μεθυσμένη, ονειρεύτηκε πως επικοινώνησε.
Αυτή η ελπίδα μοιάζει να πληγώνει πότε πότε. Αυτή η ανομολόγητη πίστη σε γραμμές που τέμνονται ή εφάπτονται.
Λίγο πριν κοιμηθεί, μουρμούρισε, "οι τολμηροί". "Αυτοί μπορούν να ξεγελάσουν τα όρια. Τρελαίνουν τη σύμβαση και υπάρχουν ολόκληροι, παντού, ταυτόχρονα, γνωρίζοντας".
Μπορεί και να μην είναι έτσι.
Ποιος νοιάζεται.
Μεθυσμένη ήταν, δικαίωμά της.
..."Πιες λίγο νερό, να συνέλθεις"...
Αιώρηση καλεσμένων...
Διάχυση κρασιού στα μόρια του αέρα...
Εκπνοή. Εισπνοή. Εκπνοή. Εισπνοή.
Κατάλαβε πως η διαφορά είναι στην αναπνοή.
Στην αναπνοή.
..."Ακόμα κι αν δεν επικοινωνήσουμε ποτέ...
...εγώ θα λατρεύω... πάντα...
τον τρόπο που αναπνέεις"...
Κατάλαβε πως η διαφορά είναι στην αναπνοή.
Καθόλου στα σύμπαντα...
Και κάπως έτσι λύνονται ή μπερδεύονται τα θέματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου