"Μια απλή παρατήρηση" , Φ. Γέμτου

Πόδια σε διάσταση. Κέντρο βάρους εκεί που πρέπει. Κι ανάμεσα μας βουνά, ποτάμια, καλώδια, πόλεις, χρόνια, χιόνια, παράσιτα στους ήχους, στις εικόνες, στα χρώματα μιας άλλης ζωής, παλιάς, μιλημένης από τα όνειρα εκείνα που τα φώναζες με κεφαλαία γράμματα κι εκείνα υπάκουαν.

Προσαρμογή είναι η λέξη. Ή αργός θάνατος. Ή αυτοχειρία, θάνατος γρήγορος, με ένα πανάκι στο πίσω χέρι του περαστικού για να σβήσει τα αίματα, να μπορέσει να φάει το μεσημέρι και το βράδυ να κάνει έρωτα, οι περαστικοί θα πεθάνουν αργότερα, πολύ αργότερα με ένα άλμπουμ ξεχασμένο στο συρτάρι από όλα τα σκουπισμένα της ζωής τους κι όποιος σκούπισε σε βάθος κέρδισε την ανάσα εκείνου που σβήστηκε από κεκτημένη ταχύτητα.

Βουτάς τις νύχτες κάτω από τα σεντόνια κι η παρόρμηση γεμίζει τα παλιά ξύλα του κρεβατιού, κάποτε η παρόρμηση είχε σχήμα χταποδιού, άπλωνε, χτυπούσε το φωτιστικό στον τοίχο, έβγαινε από τα παράθυρα, πλοκάμια στον ήλιο μέχρι να γίνει φεγγάρι κι ύστερα μέχρι πέρα, στο άπειρο. Κοιτιόμασταν εκείνο το καλοκαίρι, δεν έχω λόγια να πω για αναμνήσεις, κοιτιόμασταν κι εγώ από τότε μουδιάζω σε κάθε φωτεινό σηματοδότη, γιατί και το ένα πολύ είναι αρκετό για τόσα καλοκαίρια και η ζωή δε θέλει παρά ένα αληθινό φιλί για να νιώσει σπουδαία. 

Μα η άνοια, αγαπητέ μου φίλε, δεν είναι τίποτε άλλο από αυτή την εσκεμμένη προσπάθεια της φύσης μας να λυτρωθεί από το φιλί που δόθηκε κάτω από δυο κόκκους φεγγαριού και θάλασσας μια νύχτα του Αυγούστου. Κι αν γερνάω, είναι γι’ αυτό.

Γι’ αυτή την παρόρμηση που χτύπησε στον τοίχο και σκουπίστηκε.                

                                                                                                                     Φ.Γ.

                                                                                                           Χολαργός, 7-4-12