Ραντεβού τις Τετάρτες, λοιπόν!

   Είπαμε με το Λενάκι πριν δυο μήνες , "δεν κάνουμε ένα live μαζί, αφού συνεργαζόμαστε τόσο καλά κι επικοινωνούμε;"

   Γνωριζόμαστε χρόνια με την Ελένη την Καρακάση, πρωτοδουλέψαμε, ωστόσο, μαζί το καλοκαίρι του 2010 στην "Επιθεώρηση" του Θεσσαλικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Βρεθήκαμε να έχουμε μαζί "νούμερα" σε αυτή την αγαπημένη αναβίωση της παλιάς καλής επιθεώρησης, ώσπου κάποιο απόγευμα μέσα στο πούλμαν, σε μία από τις ατελείωτες μετακινήσεις, μέσα στην κάψα του θεσσαλικού κάμπου, της λέω: " Έχω κάτι στο μυαλό μου...μια μουσικοθεατρική ιδέα για εμάς τις δύο", μου λέει: "Κι εγώ σκεφτόμουνα να κάναμε κάτι μαζί". 

   Το χειμώνα που ακολούθησε κάναμε πράγματι το "Αυτή κι Αυτή". Μεγάλο ευτύχημα οι μουσικοί μας (ταλαντούχα κορίτσια, χαρακτήρες ακέραιοι και επαγγελματίες ουσιαστικοί), καθώς κι όλοι οι συνεργάτες, ένας προς έναν.

Ιδρύσαμε, λοιπόν, την αστική, μη κερδοσκοπική εταιρία μουσικού θεάτρου, Αυτή+Αυτή, και παρουσιάσαμε την ομώνυμη παράσταση στο θέατρο του πολυχώρου, Αγγέλων Βήμα. Μια παράσταση που ελπίζουμε να ξαναπαρουσιάσουμε στο άμεσο μέλλον, μαζί με ό,τι καινούργιο δημιουργήσουμε από εδώ και πέρα, γιατί ιδέες και στόχοι υπάρχουν αρκετοί, κουράγιο να 'χουμε να βρούμε τρόπους πραγματοποίησης μονάχα...

   Σ' αυτό το χώρο των τεχνών πρέπει να είσαι πολυμορφικό εργαλείο αν θες να κάνεις κάτι από μόνος σου κι αυτό είναι αγρίως επώδυνο, κουραστικό και ψυχοφθόρο. Είναι ιδιαιτέρως διπολικό να είσαι καλλιτέχνης, επιχειρηματίας και μάνατζερ την ίδια στιγμή...τουλάχιστον για μένα, που τα δύο τελευταία μού δυσκολεύουν τη ζωή και δεν ξέρω να τα κάνω κιόλας, εδώ που τα λέμε....:) 

Αχ ρε Ελλαδίτσα, με τα εμπόδια σου! Κι από δω και πέρα, κυρίως εμπόδια...

   "Δεν κάνουμε ένα live μαζί, αφού συνεργαζόμαστε τόσο καλά και επικοινωνούμε;" είπαμε με την Ελένη πριν δύο μήνες και μετά σκεφτήκαμε "τι όμως;" . Η Ελένη μου σύστησε τον Παναγιώτη Παπαγεωργίου,πιανίστα έμπειρο και πολύ ικανό. Ένας πολύτιμος μουσικός που αμέσως εντάχθηκε στην ιδέα και χαίρομαι γι΄αυτό.  Κι ενώ ξεκινήσαμε με διάφορα τραγούδια αγαπημένα, ελληνικά και ξένα, καταλήξαμε σχεδόν ταυτόχρονα στην εξής σκέψη: "Ας τραγουδήσουμε αποκλειστικά και μόνο ελληνικά". Γεννήθηκε, μάλλον, ως μια βαθύτερη ανάγκη να επικοινωνήσουμε με αυτά που πέρασαν μουσικά μέσα από τη ζωή μας,  υπήρξανε μουσικό χαλί στα όνειρα μας, έγιναν άμεσα ή έμμεσα κομμάτια στο παζλ των στιγμών μας , ορίζοντας  τη ζωή μας, εδώ, σε αυτό το γεωγραφικό μήκος και πλάτος κι όχι σε ένα άλλο. Δυνατή ανάγκη, πιο έντονη από ποτέ. Δεν πρόκειται για μια καλοστημένη μουσική αναδρομή, πρόκειται για μια σειρά τραγουδιών που αγαπάμε και θέλαμε να ερμηνεύσουμε με το δικό μας τρόπο, επικοινωνώντας τα μαζί σας. Ραντεβού τις Τετάρτες, λοιπόν, στο Αγγέλων Βήμα:)

Υ.Γ. "Κι αν τραγουδάμε, είναι για κείνα που δε λέγονται"

Αυτό είναι το πλεονέκτημα των καλλιτεχνών, άλλωστε, έτσι δεν είναι; Έχεις πάντα έναν τρόπο μέσα από την τέχνη σου να εκφράσεις όλα εκείνα που δεν είπες ποτέ στην πραγματική ζωή , γιατί δε θα έπιαναν τόπο...

http://www.aggelonvima.gr/aggelonvima-mousiki-fanieleni.html