Αυτή την πληγή στα εντόσθια που αφρίζει σε κάθε αλατισμένη εισβολή θα την ονομάσω θλίψη. Απ' το παράθυρο ατενίζω το τοπίο του άλατος. Φιορδ λευκά, θελκτικά, αφύσικα όμορφα. Αλμυρά, αν μη τι άλλο. Κι εγώ ένας παρατηρητής και δυνάμει μέρος της εικόνας. Αν ανοίξω το παράθυρο και πηδήξω στο κατώφλι, αν διασχίσω την αυλή και βγω έξω, εκεί στον κόσμο του λευκού, θα ενσωματωθώ κι ό,τι προκύψει.
Το θέμα είναι ότι βγαίνω χρόνια τώρα μετά την κοσμοϊστορική ανακάλυψη του πόμολου. Θα ήθελα να μάθω ορειβασία, να καρφώνω το γάντζο μου σε κάθε άσπρη επιφάνεια και να ανεβαίνω ανάμεσα στα σύννεφα, μέχρι τα σύννεφα, κι ας μην έχει σύννεφα. Φαντάζομαι τη διαδρομή. Με πληγώνει η πράξη. Ή μάλλον όχι η πράξη. Η πικρή ήττα μιας αδηφάγας στιγμής. Αυτό με πληγώνει. Στη σκέψη και στην πράξη. Να θες να ανέβεις, να αγγίξεις, να κυλιστείς κι η συγκυρία να σε σπρώχνει απότομα από την πλάτη, σέρνοντας σε με τη γλώσσα στην αλατισμένη κατηφόρα.Ο αιώνας της συνειδητοποίησης ξεκινάει πάντα με μια τέτοια βουτιά. Τα προϊστορικά χρόνια, ωστόσο, έχουν τη μνήμη μιας ατέλειωτης αναμονής που δε γνωρίζει ήττα, παρά μόνο στοχεύει. Εδώ θα έλεγα "αρχέγονη αθωότητα" κι ας τρομάζει ο ήχος τα λουλούδια στο βάζο.
Τον τελευταίο καιρό μένω στο σπίτι. Φαντάζομαι τη διαδρομή απ' το παράθυρο. Αλατίζω τη σαλάτα μου και θυμάμαι την αλμύρα του φιλιού σου. Ύστερα μένω για ώρες σα στήλη άλατος και μ' ένα μικροτσίπ αναπολώ την πρώτη αλμύρα. Όταν ήμουνα μικρή, τα δάκρυα δημιουργούσαν πληγές στις άκρες των ματιών μου. Προοικονομία για τις μεγαλύτερες πληγές που ήρθανε.
"Έχεις πολύ αλμυρά δάκρυα ή πολύ ευαίσθητο δέρμα ή και τα δύο".
Μάλλον.
Φυσάει.
Όλο το αλάτι σε κατάσταση αμόκ.
Ε, λοιπόν θα βγω απόψε.
Φοράω ένα από εκείνα τα μαύρα φορέματα που κολακεύουν τις καμπύλες. Θέλω στο άσπρο του έξω κόσμου να δέσω τη φιλμ νουάρ εικόνα μου. Φοράω κόκκινο κραγιόν και αποσπώ ένα λουλούδι από το βάζο με τίτλο "Η αθωότητα είναι στο αλάτι". Εκείνα τα προϊστορικά χρόνια δεν μπόρεσα ποτέ να τα ξεπεράσω κι είναι αλήθεια πως δε σκέφτηκα ποτέ το 2080 ως δυνατότητα προσωπικής ευτυχίας. Ανοίγω την πόρτα. Αυτή τη φορά θα βγω ως κυρία. Όχι ως αύρα, ούτε ως δραπέτης. Κι ας λυσσομανάει έξω αλάτι. Η πόρτα κλείνει απ' τον αέρα. Είμαι η Μαίρη Πόππινς του κόσμου των ανέμων. Είμαι η Μαίρη Πόππινς με το μαύρο σεξουαλικό φόρεμα και τα κόκκινα χείλια. Πετάω ανάμεσα σε κόκκους αλάτι, δεν έχω ανάγκη από γάντζο, είπα θα βγω, κι εγώ όταν βγαίνω του δίνω και καταλαβαίνει, δεν έχει έλεος ο χορός της αλμύρας, γιατί ή ζεις ή δε ζεις κι εγώ χρόνια τώρα δε ζω, η πόρτα έκλεισε απ' τον αέρα, είπα θα ζήσω, ένα μωρό πετάει κατά πάνω μου με ανοιχτά τα χέρια, το φουστάνι μου έχει γίνει σχεδόν άσπρο, το λουλούδι
γίνεται ταινία με τίτλο "Η αθωότητα είναι στο αλάτι", προβάλλεται σε όλο το μήκος των Φιορδ, ανυπέρβλητη ταινία σε μέγεθος κόσμου, θυμάμαι την αλμύρα του φιλιού σου, θυμάμαι την αλμύρα του φιλιού σου, ξέχασα να φιλάω, όμως θυμάμαι την αλμύρα του φιλιού σου, στροβιλίζομαι, στροβιλίζομαι κι όμως δε λέω ψέμματα απόψε, απόψε είμαι ευτυχισμένη, δεν έχω βάρος κι ας θυμάμαι, τα προϊστορικά χρόνια με βάρυναν πολύ, δεν πειράζει κι ας πείραξε, δε φταίει τίποτα πέρα από εκείνα που αφήνονται να πληγωθούν ανεπανόρθωτα, δε φταίει τίποτα πέρα από εκείνα που αφήνονται να πληγωθούν ανεπανόρθωτα, δε φταίει...δε φταίει...δε....
Στοπ. Κενό. Λιποθυμία. Εγώ. Ολόκληρη.
Η σαλάτα με περιμένει στο τραπέζι ανάλατη. "Μην το παρακάνουμε κιόλας. Αυτή η ακατάπαυστη συνουσία με το αποψινό αλάτι κατάντησε πορνεία" μου λέει πνιγμένη μέσα στο λάδι της. Δεν της δίνω σημασία, τρέχω αμέσως στην κουζίνα και μπουκώνω αλάτι. Αυτό το καρδιοχτύπι δεν περιγράφεται.
Καληνυχτίζω το λουλούδι στο βάζο με τίτλο: "Μπροστά", -κάθε λουλούδι και τίτλος, περίπλοκος κόσμος, πώς να τον αντέξεις;-και κλείνω τα φώτα. Ο αέρας έχει κοπάσει. Απ' το παράθυρο αχνοφαίνεται ακόμα η ταινία του κόσμου. Κοιμάμαι χωρίς σφίξιμο στα δόντια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου