Κλείνουν τα μάτια μου. Κυρίως αυτό που κοιτάει προς τα πάνω. Νύσταξαν, είναι φανερό. Ε, δεν είναι και περίεργο. Εδώ το μικρό δάχτυλο του δεξιού μου χεριού έχει κοιμηθεί από ώρα κι ας μην έκανε τίποτα όλη τη μέρα, τα μάτια πώς να κρατηθούν. Φοβάμαι μόνο μην ξυπνήσουν απότομα, όπως χθες μέσα στη νύχτα και με τρομάξουν. Δεν είναι και λίγο, εκεί που ο ύπνος σε τραβάει προς τα κάτω, εκείνα να δηλώσουν στο σκοτάδι παρόντα σα φωτεινές επιγραφές, μόνο και μόνο επειδή χόρτασαν ύπνο.
Έχω δέσει καλά τα πόδια μου πάντως. Μην ανησυχείς. Αυτή τη φορά δε θα βγω στους δρόμους κοιμισμένη. Θα πεις πάλι, πως καλά τα παθαίνω, αφού ποτέ δεν έβαλα τα πόδια μου σε τάξη, με αποτέλεσμα μια ζωή να κάνουν ό,τι θέλουν. Εγώ, πάντως, ήμουνα πάντοτε ένας ελεύθερος χαρακτήρας και προτιμώ να κακομαθαίνω οτιδήποτε κινείται, παρά να βάζω εμπόδια. Ταλαιπωρούμαι τώρα, γιατί το πράγμα ξέφυγε αρκετά τότε. Αλλά με αυτή την τακτική, έστω κι αργά, ελπίζω να τα καταφέρω. Δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη. Πίστευα πως με τέτοια ελευθερία, θα καταλάβαιναν κάποια στιγμή πως πρέπει να σεβαστούν και το υπόλοιπο σώμα. Απέτυχα κι αυτό δεν αμφισβητείται. Και δε σου κρύβω πως νιώθω μια μικρή προδοσία από το ίδιο μου το είναι κι αυτό πονάει κάπως.
Θέλω να σου πω-κι αυτό είναι κάτι που δε θα μπορούσα να το πω, παρά μονάχα μέσα από ένα γράμμα- πως σ'αγαπάω με όλο μου το στομάχι. Κι ας μιλάω ακατάπαυστα και δε δίνω σημασία συχνά σε αυτά που λες. Ξέρω, έχω μεγάλη μύτη, αλλά κι εσύ δεν πας πίσω! Ανοίγεις τη μύτη σου και βγάζεις μια γλώσσα να! Δέξου ότι σ' αγαπάω με ένα δικό μου τρόπο που αρχίζει και τελειώνει στα συρταράκια του στομαχιού μου που έχουν το δικό σου όνομα. Κανείς ποτέ δε θα τα κάνει δικά του πέρα από σένα. Ακόμα κι αν τα πόδια σου ένα βράδυ σε οδηγήσουν σε άλλο στομάχι, εκείνα δε θα πάψουν ποτέ να ανήκουν αποκλειστικά και μόνο σε σένα. Κι αυτό είναι μεγάλη υπόθεση, μην το υποτιμάς. Αλήθεια, πώς έχεις τιθασεύσει τόσο καλά τα δικά σου πόδια; Είναι λίγο περίεργο, εσύ ο μεγάλος κομπαστής των προσωπικών υπάκουων ποδιών σου, να έχεις γρατσουνιές κάθε πρωί που ξυπνάς σα να έκανες έρωτα σε λιβάδι με αγριόχορτα...
Όχι, δε θα αυτοκτονήσω, αν αυτό με ρωτάς. Τότε ήτανε άλλο. Τότε, απλώς ξύπνησα πάνω στο φτερό ενός ιπτάμενου δορυφόρου. Δεν ήταν επιλογή. Ήταν κεκτημένη ανάγκη των ποδιών. Πριν από μένα για μένα. Εγώ απλώς ξύπνησα κι είχαν όλα συντελεστεί. Κι όταν γύρισα,μου είπες με στραβωμένη μύτη: "Θα μπορούσες να είχες σκοτωθεί με τα πόδια που έχεις αναθρέψει!". Και δεν ξέρω γιατί, αλλά θα έδινα και όρκο, πως κατά ένα περίεργο λόγο θα το ευχόσουν. Ήταν τότε που είδα για πρώτη φορά το αγριόχορτο να γυαλίζει σε ένα από τα μάτια σου. Το πιο ψηλό. Εκείνο που κοιτάζει προς τα πάνω.
Καληνύχτα, λοιπόν, κι ας είσαι στο άλλο δωμάτιο. Πριν κοιμηθώ, θα πάω στο μπάνιο γιατί με πιέζει η καρδιά μου και δεν πρέπει να σπάσει. Οι γιατροί λένε, πως όταν η καρδιά πιέζει, πρέπει να την αδειάζεις. Θα τραβήξω γλυκά το καζανάκι, έχε μου εμπιστοσύνη, δε θα σε ξυπνήσω. Δεν θέλησα ποτέ να ξυπνήσω οτιδήποτε ονειρεύεται. Είναι θέμα χαρακτήρα.
Έχω δέσει καλά τα πόδια μου πάντως. Μην ανησυχείς. Αυτή τη φορά δε θα βγω στους δρόμους κοιμισμένη. Θα πεις πάλι, πως καλά τα παθαίνω, αφού ποτέ δεν έβαλα τα πόδια μου σε τάξη, με αποτέλεσμα μια ζωή να κάνουν ό,τι θέλουν. Εγώ, πάντως, ήμουνα πάντοτε ένας ελεύθερος χαρακτήρας και προτιμώ να κακομαθαίνω οτιδήποτε κινείται, παρά να βάζω εμπόδια. Ταλαιπωρούμαι τώρα, γιατί το πράγμα ξέφυγε αρκετά τότε. Αλλά με αυτή την τακτική, έστω κι αργά, ελπίζω να τα καταφέρω. Δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη. Πίστευα πως με τέτοια ελευθερία, θα καταλάβαιναν κάποια στιγμή πως πρέπει να σεβαστούν και το υπόλοιπο σώμα. Απέτυχα κι αυτό δεν αμφισβητείται. Και δε σου κρύβω πως νιώθω μια μικρή προδοσία από το ίδιο μου το είναι κι αυτό πονάει κάπως.
Θέλω να σου πω-κι αυτό είναι κάτι που δε θα μπορούσα να το πω, παρά μονάχα μέσα από ένα γράμμα- πως σ'αγαπάω με όλο μου το στομάχι. Κι ας μιλάω ακατάπαυστα και δε δίνω σημασία συχνά σε αυτά που λες. Ξέρω, έχω μεγάλη μύτη, αλλά κι εσύ δεν πας πίσω! Ανοίγεις τη μύτη σου και βγάζεις μια γλώσσα να! Δέξου ότι σ' αγαπάω με ένα δικό μου τρόπο που αρχίζει και τελειώνει στα συρταράκια του στομαχιού μου που έχουν το δικό σου όνομα. Κανείς ποτέ δε θα τα κάνει δικά του πέρα από σένα. Ακόμα κι αν τα πόδια σου ένα βράδυ σε οδηγήσουν σε άλλο στομάχι, εκείνα δε θα πάψουν ποτέ να ανήκουν αποκλειστικά και μόνο σε σένα. Κι αυτό είναι μεγάλη υπόθεση, μην το υποτιμάς. Αλήθεια, πώς έχεις τιθασεύσει τόσο καλά τα δικά σου πόδια; Είναι λίγο περίεργο, εσύ ο μεγάλος κομπαστής των προσωπικών υπάκουων ποδιών σου, να έχεις γρατσουνιές κάθε πρωί που ξυπνάς σα να έκανες έρωτα σε λιβάδι με αγριόχορτα...
Όχι, δε θα αυτοκτονήσω, αν αυτό με ρωτάς. Τότε ήτανε άλλο. Τότε, απλώς ξύπνησα πάνω στο φτερό ενός ιπτάμενου δορυφόρου. Δεν ήταν επιλογή. Ήταν κεκτημένη ανάγκη των ποδιών. Πριν από μένα για μένα. Εγώ απλώς ξύπνησα κι είχαν όλα συντελεστεί. Κι όταν γύρισα,μου είπες με στραβωμένη μύτη: "Θα μπορούσες να είχες σκοτωθεί με τα πόδια που έχεις αναθρέψει!". Και δεν ξέρω γιατί, αλλά θα έδινα και όρκο, πως κατά ένα περίεργο λόγο θα το ευχόσουν. Ήταν τότε που είδα για πρώτη φορά το αγριόχορτο να γυαλίζει σε ένα από τα μάτια σου. Το πιο ψηλό. Εκείνο που κοιτάζει προς τα πάνω.
Καληνύχτα, λοιπόν, κι ας είσαι στο άλλο δωμάτιο. Πριν κοιμηθώ, θα πάω στο μπάνιο γιατί με πιέζει η καρδιά μου και δεν πρέπει να σπάσει. Οι γιατροί λένε, πως όταν η καρδιά πιέζει, πρέπει να την αδειάζεις. Θα τραβήξω γλυκά το καζανάκι, έχε μου εμπιστοσύνη, δε θα σε ξυπνήσω. Δεν θέλησα ποτέ να ξυπνήσω οτιδήποτε ονειρεύεται. Είναι θέμα χαρακτήρα.
:)
ΑπάντησηΔιαγραφή