"Απόγευμα καλοκαιριού", Φ. Γέμτου

   Έσπασαν και τα τρία ποτήρια. Το ένα μετά το άλλο. Απ' τον αέρα. Εκείνη δεν τα πρόλαβε, γιατί έτρωγε κουραμπιέδες δίπλα στο σκρίνιο. Όταν μπήκε μέσα ο άντρας της, δεν είδε, πάτησε τα γυαλιά κι έσκισε τους αστραγάλους του. Ήταν καλοκαίρι, δε φορούσε κάλτσες. Εκείνη καθόταν στην τραπεζαρία ανέμελη. Τη μάλωσε για την άσπρη σκόνη στις άκρες των χειλιών της. Κάποτε θα τη φιλούσε γι' αυτό. Κι εκείνη δεν ανταποκρίθηκε. Κάποτε θα τρόμαζε απ' το απότομο μάλωμα. Μόνο καθόταν δίπλα στους κουραμπιέδες κι έτσι όπως φυσούσε το καλοκαιρινό αεράκι, έπαιρνε την άχνη και την κολλούσε στις πληγές του προσώπου της. Χρόνια πριν, τα καλοκαίρια, έπινε, μεθούσε, χόρευε το χορό της κοιλιάς στα μπαρ, ερωτευόταν. Χρόνια πριν, τους χειμώνες, ντυνόταν κομψά, έβγαινε στους δρόμους, διάβαζε δίπλα στο τζάκι, έκανε έρωτα ως το πρωί. Δεν υπήρχαν ποτήρια τότε. Για να σπάσουν. Κι ο αέρας ήταν πιο προσεκτικός.
   Εκείνος πήρε το φαράσι και τη σκούπα, ο χοντρός γάτος τους τον ακολούθησε. Τον αγαπούσε. Χρόνια πριν τον είχε βρει ματωμένο στη μάντρα του σπιτιού τους. Τον έσπρωξε με μίσος, μάζεψε τα γυαλιά, τον κλώτσησε. Εκείνη καθόταν ανέμελη δίπλα στους κουραμπιέδες, μια άσπρη μάζα το πρόσωπό της. Μάζεψε τα γυαλιά με το φαράσι κι ύστερα έπιασε στις χούφτες του το περιέχομενό τους. Τον πάτησε με τα πόδια σα μυρμήγκι, χρόνια πριν τον είχε βρει ματωμένο στη μάντρα του σπιτιού τους κι ύστερα άνοιξε τις χούφτες του κι έριξε στην πλαστική σακούλα το δεξί, το αριστερό μάτι και τη μασέλα. Έτσι κι αλλοιώς δεν είχε νόημα να τα φυλάξει. Έτσι κι αλλοιώς ήταν όλοι νεκροί.
                                                                                                                        
                                                                                                           Φ.Γ.
                                                                                                          Λονδίνο, 30-3-01