Προσωπικός ρομαντισμός

Αυτό που δεν άντεξέ ποτέ στη ζωή της ήταν η μετάβαση. Μικρά αλλεπάλληλα εγκεφαλικά σοκ κι ένα DNA που δεν προσαρμόζεται εύκολα. Σα να μένεις ανήσυχα κι απόλυτα πιστός στην προηγούμενη εικόνα. Την εικόνα που αφήνεις πίσω σου για εκείνο που έρχεται. "Αυτή η έννοια της πίστης" μου είπε κάποτε "αποδεικνύεται πάντα τόσο ακλόνητη στο στομάχι μου. Σα ρίζα." Ακόμα και το πρώτο φιλί υπήρξε για κείνη μια εισβολή σε έναν κόσμο που έσβηνε. Κι αυτό που σβήνει είναι πολύ δύσκολη υπόθεση για να το χειριστεί κανείς σε μια ζωή. Χρειάζεται ίσως δύο. Αλλά και πάλι πώς να ξεριζωθείς από την πρώτη για να πας στη δεύτερη;
Της είπα: "Να σκέφτεσαι ευθεία, σε νοητή γραμμή μπροστά σου, όχι κατακόρυφα. Το κατακόρυφο σκάβει πολύ και φτάνει πάντα στο θάνατο. Μη φτάνεις κάθε μέρα εκεί που θα φτάσεις μια μέρα ούτως ή άλλως."

Κι εκεί που λες πως θέλει στήριξη, ξαφνικά ξεσπά σε γέλια και το σπίτι γίνεται μανιτάρι. Κι ύστερα παρατηρεί τις ραβδώσεις κάτω από τη στέγη του. "Αυτό είναι μια ευθεία σκέψη" της λέω. "Τα μανιτάρια εκπλήσσουν κάποιες φορές, καλό είναι να τα αντιμετωπίζεις με ρεαλισμό". Γυρίζει, με κοιτάει. Στα μάτια της διακρίνω ένα τρίτο μάτι προσανατολισμένο προς το φεγγάρι. Μεγάλη διαδρομή.
                                                                                                                                  Φ.Γ.