Σκέψεις με πονόκοιλο

Σκέφτομαι πότε και πού νιώθω ομάδα. Μέρος ένος δυνατού συνόλου. Και το αναλογίζομαι, γιατί ως μονάδα δεν χαίρομαι να λειτουργώ. Δεν βρίσκω δύναμη και νόημα στο ένα. Μ'αρέσει να ανήκω. Να έχω ανάγκη και να με έχουν.
Στο θέατρο είναι πολύ δυνατή αυτή η αίσθηση της δύναμης του συνόλου. Στο γράψιμο επίσης, που όσο κι αν λένε οτι είναι μοναχικό, εγώ θα διαφωνήσω: πολλές φωνές κι αλήθειες για να νιώσεις μόνος. Στην οικογένεια. Στη φιλία. Στις συναυλίες ως θεατής και στα μεγάλα τραγούδια που ενώνουν αγνώστους και δημιουργούν κοινές ρίζες. Στα βιβλία που ξαφνικά νιώθεις μια τεράστια ευγνωμοσύνη που είσαι άνθρωπος και συγγενεύεις με εκείνους που δεν είδες ποτέ το πρόσωπό τους. Στα δύσκολα που όλοι γίνονται οικογένεια. Στον έρωτα που σε κλάσματα δευτερολέπτου από θλιβερή μονάδα γίνεσαι θεική δυάδα, αλλά και το αντίστροφο (δεν είμαι οπαδός πια τέτοιων ερώτων) και κυρίως στην αγάπη.

Όλοι θα συμφωνήσουν λίγο ή πολύ. Δεν ξέρω όμως πόσοι θα έμεναν επί της ουσίας (υπάρχουν τόσοι τρόποι να μείνεις ή να φύγεις που σε καθιστούν άξιο άνθρωπο) για χάρη του "δύο" σε κάτι που το "ένα" τους θα είχε αρχίσει να φεύγει. Δεν ξέρω πόσοι θα έμεναν όχι από συμβιβασμό, αλλά από βαθύτερη ικανοποιήση για το στήριγμα που προσφέρουν σε κάτι που αγάπησαν και τους αγάπησε. Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που μπόρεσαν να ξεφύγουν από την αντίληψη της ζούγκλας και να δημιουργήσουν το αληθινό ανθρώπινο είδος. Δακτυλοδεικτούμενοι ανάμεσα στα "πιθηκοειδή".