Και είδα. Ωστόσο, δεν το περίμενα . Είναι από αυτά τα αναπάντεχα, που ενώ έχεις ολοφώτιστη πορεία με δικό σου προσωπικό φακό, ξαφνικά ανακαλύπτεις το κερί. Κι ενώ δε ζηλεύω, ζήλεψα. Κι ενώ είμαι απόλυτα ελεύθερη στα όνειρα, ονειρεύτηκα παράπλευρα. Μπαίνεις στο βραστήρα και βράζει κάθε σου κύτταρο. Και λες: θα 'πρεπε να 'χα ασχοληθεί νωρίτερα. Το τραγούδι είναι να το 'χεις. Κι εγώ δεν τραγουδάω ούτε στο μπάνιο.
Στη δραματική σχολή, όποτε έπρεπε να τραγουδήσω, γελοιοποιούσα τη στιγμή, για να την αποφύγω. Δεν είχα φανταστεί. Δεν είχα ονειρευτεί μια τέτοιου είδους έκφραση. Και κανείς δεν φαντάστηκε-αφού ούτε καν εγώ- πως θα μπορούσε κάτι τέτοιο να συνδεθεί μαζί μου.
Κι εδώ κάπου αρχίζει το στοίχημα. Ένας άνθρωπος που στα 20 του ερωτεύεται το μουσικό θέατρο, ενώ ντρέπεται να τραγουδήσει κι ας είναι ηθοποιός. Και σκέφτομαι τώρα παρενθετικά πως αυτή η συστολή μου είναι μια προσωπική πύλη προς εξερεύνηση. Ξεκινάει από μια αυστηρή θεώρηση του πόσο καλά θα ήθελα να κάνω το ό,τιδήποτε, αν είναι να το προσπαθήσω πραγματικά και καταλήγει να σπάσει μόνο, όταν έχω κάτι στα χέρια μου για να την ανατρέψει στ' αλήθεια, αλλοιώς καταπίνω την όποια παρόρμηση, με σκοπό μια μέρα μέσα από σκληρή δουλειά να της δώσω μέγεθος και να την απογειώσω σε αποτέλεσμα. Αυτή η "καταπίεση" για μένα λέγεται ουσία, για άλλους ανασφάλεια ή υπερβολή. Θεωρώ πως οι μεγάλες εκρήξεις 1) απαιτούν βράσιμο μεγατόνων και 2) επιτελούνται τη στιγμή που όλο το υλικό που βράζει δεν έχει παρά μια και μόνο δυνατότητα: να κατευθυνθεί με ταχύτητα φωτός προς το σημείο εξόδου και να συγκρουστεί με ό,τι βρει μπροστά του, αρκεί να υπάρξει.
Στο τέλος του προηγούμενου αιώνα (!) βρέθηκα στο Λονδίνο. Και είδα. Δεν το περίμενα, ωστόσο. Κι ενώ δε ζηλεύω, ζήλεψα. Κι ενώ είμαι απόλυτα ελεύθερη στα όνειρα, ονειρεύτηκα παράπλευρα. Μπήκα στο βραστήρα κι από τότε δεν έχω βγει...
Στη δραματική σχολή, όποτε έπρεπε να τραγουδήσω, γελοιοποιούσα τη στιγμή, για να την αποφύγω. Δεν είχα φανταστεί. Δεν είχα ονειρευτεί μια τέτοιου είδους έκφραση. Και κανείς δεν φαντάστηκε-αφού ούτε καν εγώ- πως θα μπορούσε κάτι τέτοιο να συνδεθεί μαζί μου.
Κι εδώ κάπου αρχίζει το στοίχημα. Ένας άνθρωπος που στα 20 του ερωτεύεται το μουσικό θέατρο, ενώ ντρέπεται να τραγουδήσει κι ας είναι ηθοποιός. Και σκέφτομαι τώρα παρενθετικά πως αυτή η συστολή μου είναι μια προσωπική πύλη προς εξερεύνηση. Ξεκινάει από μια αυστηρή θεώρηση του πόσο καλά θα ήθελα να κάνω το ό,τιδήποτε, αν είναι να το προσπαθήσω πραγματικά και καταλήγει να σπάσει μόνο, όταν έχω κάτι στα χέρια μου για να την ανατρέψει στ' αλήθεια, αλλοιώς καταπίνω την όποια παρόρμηση, με σκοπό μια μέρα μέσα από σκληρή δουλειά να της δώσω μέγεθος και να την απογειώσω σε αποτέλεσμα. Αυτή η "καταπίεση" για μένα λέγεται ουσία, για άλλους ανασφάλεια ή υπερβολή. Θεωρώ πως οι μεγάλες εκρήξεις 1) απαιτούν βράσιμο μεγατόνων και 2) επιτελούνται τη στιγμή που όλο το υλικό που βράζει δεν έχει παρά μια και μόνο δυνατότητα: να κατευθυνθεί με ταχύτητα φωτός προς το σημείο εξόδου και να συγκρουστεί με ό,τι βρει μπροστά του, αρκεί να υπάρξει.
Στο τέλος του προηγούμενου αιώνα (!) βρέθηκα στο Λονδίνο. Και είδα. Δεν το περίμενα, ωστόσο. Κι ενώ δε ζηλεύω, ζήλεψα. Κι ενώ είμαι απόλυτα ελεύθερη στα όνειρα, ονειρεύτηκα παράπλευρα. Μπήκα στο βραστήρα κι από τότε δεν έχω βγει...
Το τραγούδι " On my Own" είναι από το μιούζικαλ "Les Miserables" ("Οι Άθλιοι" του Β. Ουγκώ). Όταν το πρωτοείδα στο Λονδίνο έγινε έκρηξη. Μέσα μου. Κι άντε να κοιμηθείς τα βράδια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου