Δεν υπάρχουν καλά και κακά είδη θεάτρου. Υπάρχει καλό και κακό θέατρο. Το κακό είναι ότι αυτό το ισχυρίζονται σχεδόν όλοι, παρ' ολ' αυτά πολλοί από αυτούς συνεχίζουν να κάνουν κακό θέατρο.
Για μένα καλό θέατρο είναι να λες μια κοινή ιστορία. Αυτό απαιτεί συλλογικότητα. Ένα σύνολο ερμηνευτών με μυαλό κι ευαισθησία ιδιαίτερη να μιλά με κοινό κώδικα, που οφείλει να αναπτύξει. Έναν αρχηγό με όραμα κι έμπνευση που να δημιουργεί σημαντικές αφετηρίες και καθόλου αποτελέσματα. Μια συνεχή αναζήτηση από όλους πάνω στο τι σημαίνει επικοινωνώ με τον εαυτό μου, επικοινωνώ με τους γύρω μου, επικοινωνώ με την ύπαρξή μου, επικοινωνώ με αυτό που θέλω να πω και να μοιραστώ. Κι ύστερα μέσα από ποιές φόρμες, ποια συστήματα, ποια λογική και ποιο στόχο.
Δεν είναι τυχαίο που στα πρώτα μαθήματα υποκριτικής μαθαίνεις να ακούς. Ναι, να ακούς. Τίποτε άλλο δεν είναι πιο σημαντικό από αυτό. Αν δεν ακούς, δε δέχεσαι. Κι αν δε δέχεσαι, υπάρχεις με αυτιστικό τρόπο. Κι είναι σημαντικό να ακούς πραγματικά, γιατί αν κάνεις πως ακούς, μπορεί να γίνεις αποδεκτός-δε λέω- όπως τόσοι και τόσοι για τη γοητεία του θεαθήναι. Αυτό όμως δε λέγεται τέχνη. Λέγεται "γοητεύομαι από την ομορφάδα μου και σας πείθω κι εσάς, κοθώνια, γιατι έχετε ανάγκη από δηθενιές με κόκκινη κορδέλα". Κι είμαι σίγουρη, πως η αληθινή τέχνη, όταν έρχεται σε επαφή με το κοινό, δημιουργεί εκρήξεις. Εσωτερικές κι εξωτερικές. Λυπάμαι γι' αυτούς που δεν συνάντησαν ποτέ μια αληθινή παράσταση. Που δεν είχαν την τύχη να νιώσουν ένα με όλους σε μια αίθουσα θεάτρου, που δεν ένιωσαν ποτέ τη μεγαλοσύνη της αληθινής επικοινωνίας μέσα από την τέχνη. Κυκλοφορούν πολλοί αυτάρεσκοι καλλιτεχνίσκοι και γι' αυτό δε φταίτε. Φταίτε όμως που δεν μάθατε ποτέ να ξεχωρίζετε. Κι αυτό το καταλογίζω σε όλους μας.
Υ.Γ. Τώρα αντικαταστήστε με τη λέξη"ζωή", όπου υπάρχει η λέξη "θέατρο", "τέχνη" και "υποκριτική". Βλέπετε? Η αξία της τέχνης είναι πιο μεγάλη από εκείνη που φαντάζονται πολλοί. Και σίγουρα ξεπερνά τους τοίχους μια αίθουσας κι ενός μεμονωμένου έργου τέχνης.
Για μένα καλό θέατρο είναι να λες μια κοινή ιστορία. Αυτό απαιτεί συλλογικότητα. Ένα σύνολο ερμηνευτών με μυαλό κι ευαισθησία ιδιαίτερη να μιλά με κοινό κώδικα, που οφείλει να αναπτύξει. Έναν αρχηγό με όραμα κι έμπνευση που να δημιουργεί σημαντικές αφετηρίες και καθόλου αποτελέσματα. Μια συνεχή αναζήτηση από όλους πάνω στο τι σημαίνει επικοινωνώ με τον εαυτό μου, επικοινωνώ με τους γύρω μου, επικοινωνώ με την ύπαρξή μου, επικοινωνώ με αυτό που θέλω να πω και να μοιραστώ. Κι ύστερα μέσα από ποιές φόρμες, ποια συστήματα, ποια λογική και ποιο στόχο.
Δεν είναι τυχαίο που στα πρώτα μαθήματα υποκριτικής μαθαίνεις να ακούς. Ναι, να ακούς. Τίποτε άλλο δεν είναι πιο σημαντικό από αυτό. Αν δεν ακούς, δε δέχεσαι. Κι αν δε δέχεσαι, υπάρχεις με αυτιστικό τρόπο. Κι είναι σημαντικό να ακούς πραγματικά, γιατί αν κάνεις πως ακούς, μπορεί να γίνεις αποδεκτός-δε λέω- όπως τόσοι και τόσοι για τη γοητεία του θεαθήναι. Αυτό όμως δε λέγεται τέχνη. Λέγεται "γοητεύομαι από την ομορφάδα μου και σας πείθω κι εσάς, κοθώνια, γιατι έχετε ανάγκη από δηθενιές με κόκκινη κορδέλα". Κι είμαι σίγουρη, πως η αληθινή τέχνη, όταν έρχεται σε επαφή με το κοινό, δημιουργεί εκρήξεις. Εσωτερικές κι εξωτερικές. Λυπάμαι γι' αυτούς που δεν συνάντησαν ποτέ μια αληθινή παράσταση. Που δεν είχαν την τύχη να νιώσουν ένα με όλους σε μια αίθουσα θεάτρου, που δεν ένιωσαν ποτέ τη μεγαλοσύνη της αληθινής επικοινωνίας μέσα από την τέχνη. Κυκλοφορούν πολλοί αυτάρεσκοι καλλιτεχνίσκοι και γι' αυτό δε φταίτε. Φταίτε όμως που δεν μάθατε ποτέ να ξεχωρίζετε. Κι αυτό το καταλογίζω σε όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου