Μια ζωή προσπαθούσα να βγάλω το "πόδι" έξω από το "αυτοκίνητο" και να φρενάρω κόντρα στη φόρα και στην ταχύτητα. Να ένας προσωπικός ορισμός της σύγχρονης τραγωδίας του ατόμου. Ωστόσο, αν αφεθείς στην επιτάχυνση, εξοικειώνεσαι με τις αλλαγές στα τοπία και το πιο αξιοπερίεργα θελκτικό: τις θεωρείς δεδομένες κι αποδεκτές χωρίς βάσανο στη σκέψη. Να ένας προσωπικός ορισμός της έννοιας "μεγαλώνω χωρίς να σπαράζει η ψυχή μου" που με τόσο σπαραγμό κατέκτησα. Πρώτη φορά μεγαλώνω καθημερινά και δε νιώθω σα σε κινούμενη άμμο. Πρώτη φορά νιώθω πως μπορώ να κλείσω χωρίς πληγές στο στομάχι διάφορα "παραθυράκια" του παρελθόντος και "πόρτες" που ποτέ μα ποτέ δεν μπόρεσα να διαγράψω ή να προσπεράσω. Πρώτη φορά δε νιώθω δέσμια των συναισθημάτων μου, των ανασφαλειών μου, των επιτυχιών και των αποτυχιών μου, για τον απλούστατο λόγο ότι έχω αποδεχτεί πως τα πάντα είναι αφρός. Δεν πρόκειται για βαρύγδουπη αποδοχή μεγατόνων. Εκείνη η διαδικασία της μη χώνευσης υπήρξε όλη μου η ζωή. Μια βαρύγδουπα ασυγχρόνιστη πορεία με την κυνική-όχι όχι ούτε καν κυνική, εκ των υστέρων- με την φυσιολογική πλευρά της ζωής. Τα πάντα είναι αφρός. Πώς εσύ βγάζεις το πόδι σου και φρενάρεις? Η γη δε σταματάει από κάτι τέτοιους ηρωισμούς ρομαντικών φύσεων. Λάθος ανέκδοτο. Λάθος εκτίμηση. Τελείωσε.
Φ.Γ.
Φ.Γ.
σημαντικο κομματι της καλης χωνευσης ειναι το σωστο μασημα της τροφης..Και μετα ερχεται η πραγματικη θρεψη..Και μετα ολα γινονται ηλεκτρισμος..δονηση.. φως.
ΑπάντησηΔιαγραφή