Καινούργια μέρα

   Είναι που όλα τα χρόνια είχαν μια αναμονή. Και μια απόγνωση, που, ενώ εκείνα φεύγουν, η αναμονή μένει. Κι η αναμονή με τα φόντα της εμμονής να κυριαρχεί.

   Υπήρχαν στοιχεία. Όχι χειροπιαστές αποδείξεις. Στοιχεία. Όταν κάτι δεν έχει τελειώσει, αφήνει υπονοούμενα συνέχειας. Όταν κάτι δεν έχει τελειώσει, αφήνει μια γεύση αναμονής. Τα χρόνια περνάνε κι η αναμονή από απλή γεύση, γίνεται εθισμός και μετά συνήθεια. Κι ύστερα φτάνει μια στιγμή που δεν ξέρεις πραγματικά αν αυτό που ζεις λέγεται αναμονή ή απλώς καθημερινότητα. Κι ύστερα είναι και το άλλο. Η ιδιότητα εκείνη που βοηθάει στην επιβίωση: η λήθη. Γιατί, καθώς περίμενες και "φρόντιζες" να είσαι ιδιαίτερα πιστός, σχεδόν τελετουργικός σε αυτό που αγάπησες κι ορκίστηκες ερήμην σου να περιμένεις, οι χειροπιαστές αποδείξεις κι όχι τα στοιχεία σε έπεισαν. Πως μάταια περίμενες. Μεγάλη απογοήτευση.

   Κάποτε η λύτρωση έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Και τότε ξαφνικά η ζωή χωρίζεται στα δύο. Προ Αναμονής και Μετά Αναμονήν. Δύο είναι τα τινά τότε: ή προχωράς στ' αλήθεια αλλού ή προχωράς με νέες βάσεις, καθόλου εις μνήμην.

Lena Karpinsky,  A new Day's  Morning

 
...Τα μάτια λένε πάντα αυτό που το στόμα δεν τολμάει να πει. Απόφθεγμα απόλυτο στην αρχή, όταν τα στοιχεία κατακλύζουν κάποτε την καρδιά. Απόφθεγμα σε διαθεσιμότητα μετέπειτα, όταν οι χειροπιαστές αποδείξεις κατακλύζουν το μυαλό. Απόφθεγμα ζωής στο τέλος; 

Ποτέ μου δεν κατάλαβα, ωστόσο, γιατί το στόμα κάνει τέτοιες βρωμοδουλειές, αν τις κάνει, χωρίς ενοχή.

                                         Φ.Γ.