Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

"Αλτσχάιμερ", Φανή Γέμτου

Πόσα φιλιά, πες μου, πόσα φιλιά ξεχάστηκαν,
πόσα δάκτυλα λατρεμένα στους καρπούς, 
πόσοι ψίθυροι ταξιδεμένοι ως τους αστραγάλους,
πες μου, πόσες ανάσες από κείνες που φέρνουν ρίγη αύγουστο μεσημέρι,
πόσα μικρά κι αναίτια βλέμματα έπαψαν να ριζώνουν πια μέσα στο ένστικτο
κι ύστερα μέσα στα όνειρα, μέσα στους εφιάλτες. Δεν έχω πια εφιάλτες, ούτε όνειρα.
Πόσα βράδια, πόσα βράδια, πες μου, πόσα βράδια πέφτουμε πια σε λήθαργο,
δεν κλαίμε, το δάκρυ είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, κανείς δεν μας βοήθησε,
δεν κλαίμε, γιατί κάθε ρίζα έχει κοντύνει και κάθε βλέμμα έχει τραβηχτεί πίσω από τις κουρτίνες, εκεί που το δένρο ξεκουράζεται μες τους χυμούς του και δεν νιώθει πια την παραμικρή νοσταλγία. Εγώ, εγώ που κολυμπούσα πάντα μέσα στη δίνη των μαγεμένων ουσιών του κόσμου, πες μου πώς ξεβράστηκα μέσα στους αχινούς και μέσα στην πηχτή την άμμο, πότε συνέβη και γιατί;  Καμιά βελόνα δε στέκεται ικανή να με ξυπνήσει, γιατί είναι μάταιος κι ο πόνος και το τρύπημα. 
Μόνο καμιά φορά, για δευτερόλεπτα, ανοίγει η πύλη 
και τότε σφαδάζω σαν πατημένη από τρακτέρ κι ονειροπόλα, 
τάχα σαν τότε, μα στ' αλήθεια, μέσα στο πρώτο βραδινό αεράκι.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου