Ξύπνησα με μια σκέψη. Αν κάτι στη ζωή μου μού προκαλούσε πάντα φρίκη μέσα μου, ήταν η εν δυνάμει στιγμή που εγκλωβίζεται κανείς στις λάθος επιλογές και τις λούζεται μια ζωή. Αυτό από μόνο του, προσωπικά, μού προκαλεί και θα μού προκαλεί αληθινή κατάθλιψη. Η έννοια της ατομικής ελευθερίας λειτουργεί πολύ έντονα μέσα μου. Γι' αυτό έχω αποφύγει σε όλη μου τη ζωή να κάνω επιλογές, για τις οποίες δεν ήμουν ποτέ με τα μπούνια μέσα (τουλάχιστον να λουστείς τις συνέπειες, αλλά να ποθείς κάτι πολύ) από ένστικτο να συντηρήσω τη δυνατότητα της επιλογής στο μέλλον. Όταν διαβλέπω εκείνο που θα λουστώ, προσπαθώ να το αποφύγω, ωστόσο δεν είναι εύκολο να το εξηγήσω με λόγια. Ο συμβιβασμός ήταν πάντα ένα θέμα που μου μαύριζε την εικόνα κι οι κεραίες μου πάντα αναγνώριζαν τους πιο επιρρεπείς σε αυτόν. Κι ύστερα το λίγο των ανθρώπων. Το λίγο των ανθρώπων με συνέθλιβε πάντα. Μέσα στα χρόνια αυτή η θλίψη απέκτησε από πόνο θέση κι αποφάσισε μόνη της (κι εδώ το δικαίωμα της επιλογής) να μην έχει ανάγκη το λίγο τους. Αυτάρκης. Για το πολύ των ανθρώπων θα μπορούσα να θυσιάσω ακόμα και τη ζωή μου.
Μετά από αυτή τη μίνι εξομολόγηση, είναι λογικό γιατί κάνω τέχνη.
Τουλάχιστον πια ξέρω συνειδητά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου