Κάποτε ένα προϊστορικό τέρας βγήκε από το στόμα μου. Δεν είχα ιδέα πως ήταν μέσα μου. Μεγάλωσε ξαφνικά και απότομα κι έσκισε το περίβλημά μου με την ένταση που σκίζει ο Hulk τα ρούχα του, όταν μεταλλάσσεται. Κανείς δε μου είχε μιλήσει γι' αυτό. Και ποτέ δε είδα κάτι ανάλογο να συμβαίνει σε άλλον. Μπορεί να το υπονοούσαν κάποιοι, αλλά ποτέ δεν είδα καθαρά να τους συμβαίνει, όπως συνέβη σε μένα. Όταν συνέβη σε εμένα, ήταν τόσο μεγάλο το δέος και τόσο απρόσμενη η συνέπεια, που έμεινα κουλουριασμένη έξω από τον εαυτό μου, χωρίς τον εαυτό μου, παρακολουθώντας τον εαυτό μου. Είναι αυτή η αίσθηση του μετατραυματικού σοκ, που δεν ορίζεις ποιος είσαι και πού βρίσκεσαι. Αν κάποτε μου ζητηθεί να διηγηθώ σε κάποιον μια σπάνια εμπειρία, αυτή θα επιλέξω. Αυτή που έσκισε τον πυρήνα μου και με έκανε να υπάρχω διευρυμένη, κουβαλώντας δύο εαυτούς, τον μικρό και τον τεράστιο, τον γνωστό και τον άγνωστο, τον οικείο και τον ανοίκειο. Αυτός ο πόνος του ξεσκίσματος, της μετατόπισης από το δικό μου ένα στο δικό μου διευρυμένο δύο, αυτό το απαράμιλλο μέγεθος της στιγμής που χωράει την έκρηξη δύο εαυτών σε έναν, αυτό το μοιραίο άνοιγμα του κλειστού σε ανοιχτό σύστημα χωρίς έλεος, αυτό για μένα ήταν ο έρωτας. Κι εκείνος ο τρίτος, ο εισβολέας, με άλλους δυο εαυτούς, τον δικό του μικρό κι εκείνον τον απόλυτα διευρυμένο, πώς να φανταστεί οτι ο έρωτας δεν έχει να κάνει με δύο ανθρώπους, όπως μας είπαν, αλλά με ολόκληρη στρατιά τεράτων; Γιατί, ναι, κάποτε και σε εκείνον, τον τρίτο, τον εισβολέα, βγήκε από το στόμα του ένα προϊστορικό τέρας έτοιμο να καταπιεί τον κόσμο.
Αν κάποτε μου ζητηθεί να διηγηθώ σε κάποιον μια σπάνια εμπειρία, αυτή θα επιλέξω. Γιατί κανείς δεν διηγείται τα πράγματα ως έχουν, παρά μονάχα ως διανθίζονται. Κι εγώ οφείλω να πω την αλήθεια γι'αυτή τη διεύρυνση. Ως πρέπει. Χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου