"Το όνειρο της νύχτας μου, 5 Φεβρουαρίου 2016", Φανή Γέμτου

   Είμαι καθισμένη σε μια καρέκλα. Όπως όλοι μπροστά και πίσω μου. Είμαστε όλοι ντυμένοι στα ασπρόμαυρα, πολύ σικάτοι. Όλοι γύρω μου ευπαρουσίαστοι. Μπροστά στο κέντρο βρίσκονται κάποιοι άντρες με μούσια, όρθιοι, σε ετοιμότητα, που κάνουν όλες τις δουλειές, που δεν ξέρω, όμως, ποιες είναι. Ευπαρουσίαστοι, με μαύρα σακάκια και άσπρα πουκάμισα. Συνεννοούνται μεταξύ τους. Στα αριστερά μου, μπροστά μπροστά, βρίσκονται κάποιοι άνθρωποι που βλέπω μόνο την πλάτη τους και τα μαλλιά τους. Ασπρόμαυρα ντυμένοι κι εκείνοι. Βλέπω τα κοτσάκια τους, τα μαύρα μαλλιά τους (κανείς δεν έχει ξανθά μαλλιά, ούτε εμείς, ούτε εκείνοι) έχω την αίσθηση των μπλεγμένων δακτύλων τους. Δεν ξέρω γιατί τους ξεχωρίζω σε εμάς κι σε εκείνους, ίδιοι είμαστε, απλώς η δική τους εικόνα είναι λίγο πιο ξεθωριασμένη. Έχω μια ανησυχία. Σα να θέλω να φέρω εδώ κάποιον από εκείνους, δεν ξέρω ποιόν, αλλά θέλω. Λέω διαισθητικά σε κάποιον από τους μουσάτους φευγαλέους δυναμικούς τύπους. Του λέω διαισθητικά "μήπως να το διαπραγματευτούμε;" . Εστιάζω στο πολυάσχολο πρόσωπο του μουσάτου με την απόσταση να μας χωρίζει.    Μου λέει διαισθητικά "ίσως και να γίνεται". 
Και ξέρω εκείνη τη στιγμή, ενώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει κατά τη διάρκεια, πως εμείς είμαστε οι ζωντανοί κι εκείνοι οι νεκροί. Και ξυπνάω με την πεποίθηση πως γίνεται.