Όταν όλα τελειώσουν, δε θα υπάρχει κανείς να μιλήσει για κείνη την ευκαιρία που χάθηκε.Ωστόσο χάθηκε. Όσο κι αν θρηνήσει το μυρμήγκι, καμιά αιωνιότητα δεν πρόκειται να χωρέσει στο δωμάτιο του. Στο 'χαν πει. Τα μόρια του αέρα. Πως εκείνο που τελειώνει δεν έχει έλεος, ούτε θλίψη. Παρά μονάχα παρουσία. Η παρουσία της απουσίας ήταν πάντα το γεγονός των ζωντανών. Κι εκείνων που πέθαναν χωρίς να το μάθουν.
Κι έρχεσαι τώρα να μου πεις πως υπάρχεις. Πως είσαι η ευκαιρία που χάθηκε. Κι εγώ χαμογελώ με την αβεβαιότητα του παιδιού που είδε το τέρας του Λοχ Νές στο βάθος του διαδρόμου. Και θα μπορούσα να πω πως είναι παραίσθηση ή απύθμενη ανάγκη μου για τη δική σου παρουσία και δεν πιστεύω, μ' ακούς, δεν πιστεύω πως είμαστε δεμένοι μεταξύ μας με κλωστές, γιατί αν ήμασταν, μ' ακούς, αν ήμασταν, θα 'χες φροντίσει να με βγάλεις απ' το αμφίβολο βάθος του νερού την ώρα που πνιγόμουν, δε θα περίμενες με το σαγόνι στραμμένο προς τα πάνω να ικετεύσω το δικό σου επιδέξιο χέρι στην καρδιά μου.
Εγώ όταν αγαπώ ένα λουλούδι, μ' ακούς, όταν αγαπώ ένα λουλούδι, μαθαίνω να ακούω τα πέταλά του με στηθοσκόπιο. Δεν κάθομαι στο σύννεφό μου να αγναντεύω τις δονήσεις του. Δεν έχω μάθει να φοβάμαι να φωνάζω, ακόμα κι αν η φωνή μου έχει χιλιάδες ρίζες δειλίας στο κέντρο της, δεν έχω μάθει να φοβάμαι να φωνάζω, ακόμα κι αν η ενοχή μου είναι πιο μεγάλη κι απ' τον ήλιο.
Ο εγωισμός ήταν πάντα ίδιον των μικρών κι ανέραστων διπόδων. Μη μου μιλάς για ζωτικότητα, λοιπόν, όταν ο εγωισμός σου θρέφεται από την δική μου τυφλότητα. Εσύ ήσουν, λένε, η πιο σοφή. Εσύ η μεγαλύτερη. Εγώ απλώς εδώ. Χωρίς να ξέρω ούτε πώς, ούτε γιατί. Μην περιμένεις να σε βρω στα μονοπάτια, αν δεν μου κλείσεις πρώτα εσύ το μάτι. Γιατί, αν σε βρω εγώ στα μονοπάτια, δεν είμαι σίγουρη, αν θα βρω πραγματικά εσένα ή την δική μου αδήριτη ανάγκη να σε βρω στα μονοπάτια. Στο λέω, λοιπόν, μια και καλή: θέλω να σε συναντήσω, μα όχι έτσι, μες στη δική μου φαντασία, μα μέσα σε μια αλήθεια γεμισμένη από αλήθειες πιο πυκνές κι απ' τις δικές μου τις αλήθειες. Για μένα οι συναντήσεις έχουν νόημα στις επιμέρους διεισδύσεις.
Πώς να σε διεισδύσω; Και από πού;
Εγώ θα έχω τις κεραίες μου ανοιχτές. Θα είμαι δύσπιστη, να ξέρεις, μα γεμάτη.
Κι έρχεσαι τώρα να μου πεις πως υπάρχεις. Πως είσαι η ευκαιρία που χάθηκε. Κι εγώ χαμογελώ με την αβεβαιότητα του παιδιού που είδε το τέρας του Λοχ Νές στο βάθος του διαδρόμου. Και θα μπορούσα να πω πως είναι παραίσθηση ή απύθμενη ανάγκη μου για τη δική σου παρουσία και δεν πιστεύω, μ' ακούς, δεν πιστεύω πως είμαστε δεμένοι μεταξύ μας με κλωστές, γιατί αν ήμασταν, μ' ακούς, αν ήμασταν, θα 'χες φροντίσει να με βγάλεις απ' το αμφίβολο βάθος του νερού την ώρα που πνιγόμουν, δε θα περίμενες με το σαγόνι στραμμένο προς τα πάνω να ικετεύσω το δικό σου επιδέξιο χέρι στην καρδιά μου.
Εγώ όταν αγαπώ ένα λουλούδι, μ' ακούς, όταν αγαπώ ένα λουλούδι, μαθαίνω να ακούω τα πέταλά του με στηθοσκόπιο. Δεν κάθομαι στο σύννεφό μου να αγναντεύω τις δονήσεις του. Δεν έχω μάθει να φοβάμαι να φωνάζω, ακόμα κι αν η φωνή μου έχει χιλιάδες ρίζες δειλίας στο κέντρο της, δεν έχω μάθει να φοβάμαι να φωνάζω, ακόμα κι αν η ενοχή μου είναι πιο μεγάλη κι απ' τον ήλιο.
Ο εγωισμός ήταν πάντα ίδιον των μικρών κι ανέραστων διπόδων. Μη μου μιλάς για ζωτικότητα, λοιπόν, όταν ο εγωισμός σου θρέφεται από την δική μου τυφλότητα. Εσύ ήσουν, λένε, η πιο σοφή. Εσύ η μεγαλύτερη. Εγώ απλώς εδώ. Χωρίς να ξέρω ούτε πώς, ούτε γιατί. Μην περιμένεις να σε βρω στα μονοπάτια, αν δεν μου κλείσεις πρώτα εσύ το μάτι. Γιατί, αν σε βρω εγώ στα μονοπάτια, δεν είμαι σίγουρη, αν θα βρω πραγματικά εσένα ή την δική μου αδήριτη ανάγκη να σε βρω στα μονοπάτια. Στο λέω, λοιπόν, μια και καλή: θέλω να σε συναντήσω, μα όχι έτσι, μες στη δική μου φαντασία, μα μέσα σε μια αλήθεια γεμισμένη από αλήθειες πιο πυκνές κι απ' τις δικές μου τις αλήθειες. Για μένα οι συναντήσεις έχουν νόημα στις επιμέρους διεισδύσεις.
Πώς να σε διεισδύσω; Και από πού;
Εγώ θα έχω τις κεραίες μου ανοιχτές. Θα είμαι δύσπιστη, να ξέρεις, μα γεμάτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου