"Ο φόβος του φόβου του εαυτού", Φανή Γέμτου

Ο αβάσταχτος πόνος του να βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο καταστάσεις. Το ασύνειδο μούδιασμα στον έρωτα που παλιώνει, που σ' αφήνει με ένα φορεμένο χαμόγελο και μια υπερβολική χρήση της λέξης "σ' αγαπώ" για να καλύψεις τις τρύπες, να μη φανούν τα κενά. Η ανάγκη για έναν καινούργιο έρωτα, που κι αυτός αναπόφευκτα παλιώνει. Η ανία του τώρα. Η τύψη της ανίας. Η τύψη για το πλήγωμα που προκαλείς. Που πονάει πιο πολύ κι από τη δική σου πληγή. Μια προσπάθεια να καλύψεις την ατελή φύση της ζωής, να μην πονέσεις ό,τι αγάπησες. Κι η ανάγκη σου να δείχνει αντίθετα. Εκεί που όλα πονάνε, αλλά εκτοξεύονται και σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός.

Και πας εκεί. Εκεί που δεν μπορείς να αντισταθείς. Εκεί που δεν μπορείς παρά να πας. Και ζεις αυτό που διατάραξε την ηρεμία σου. Αυτό που πληγώνει ό,τι αγάπησες και σε αγάπησε. Που πληγώνει το είναι σου, αλλά δεν μπορείς να αντισταθείς. Και το ζεις με όλη σου την καρδιά, αφήνοντας άλλη μια καρδιά πίσω, που την εμπεριέχεις . Κι η ζωή συνεχίζεται με τη λειτουργία που ακόμα και το καινούργιο αποκτά την κανονικότητα μιας ακόμα εκδοχής που εξαερώνεται. Ο φόβος του φόβου της μετάβασης κι ύστερα η ζωή ξανά σε ατελή πορεία. Όσο κι αν προσπαθήσεις, το κενό υπάρχει. Θες, δε θες. Μελαγχολία σε μια αχτίδα φωτός στο πεζοδρόμιο και το απόγευμα περνάει χωρίς να σε ρωτήσει.

Ενώ εσύ είσαι γεμάτη ερωτήσεις.

Μόνο στο λούνα παρκ, στο τρελό στροβίλισμα, τα μέλη σου εκτοξεύονται στο άπειρο. Ναρκωτικό για μια συνάντηση αέρος με εκείνα που δεν αφήνεις να βγουν σε ώρες ανθρώπινες. Η καρδιά είναι γεμάτη κρατήρες. Στο στροβίλισμα ο αέρας παίρνει τα δάκρυα και τα κολλάει στους διπλανούς. Παίρνει τα δάκρυα και χαράζει τη διαδρομή. Και το βράδυ μαγειρεύεις κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο για την οικογένεια.