μεσάνυχτα. ξυπνάς με μια αίσθηση πως πέθανες. δε θυμάσαι ούτε πριν ούτε μετά. μόνο μελωδία. ολόκληρος μόνο ο ήχος. ήχος που ανοίγει τη χαμένη μεγάλη ξύλινη εξώπορτα. ένα όνειρο. μεμιάς. μέσα σου. κάπου στα θεμέλια, το σπίτι κρύβει το καταφύγιο των παιχνιδιών. βελούδινο μπορντό στους τοίχους και στην αφή. από τα κλαδιά ένα παιδί. εσύ. το στομάχι σου γεννάει το παιδί. σου. εσύ. δε θυμάσαι. είσαι αυτή η αναγούλα που περιστρέφει τον κόσμο. είσαι 16 χρονών. υπάρχεις στους τοίχους, στα σύννεφα, διανύεις τους δρόμους, είσαι οι δρόμοι, με το στομάχι σφουγγαρίζεις την εικόνα, ερωτεύεσαι για να μην ξεράσεις, οι παλάμες διαχέονται στον αέρα . ποτέ το φιλί. ποτέ το φιλί δεν είχε τόσα μόρια. σε αγαπάω. σε αγαπάω. σε αγαπάω. μετά τον ήχο. θα το ξεχάσω. θα το.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου