Αν το στόμα μας ήτανε μέρος των εντέρων μας, θα ήτανε κατανοητό, γιατί αυτό το μεταξύ εκείνου που λέγεται και εκείνου που δε λέγεται, μοιάζει ως επί το πλείστον με κακοχωνεμένη τροφή με διαταραχές στην κένωση. Τώρα όμως που το στόμα είναι η πύλη του μυαλού και των συναισθημάτων, πώς να εκλάβω ακριβώς τις ασυνέπειες στα λόγια? Σαν παράπλευρη απώλεια της εντερικής κοιλότητας, μάλλον. Άρα πάλι στα ίδια ερχόμαστε.
Κοίτα να δεις, που η ισορροπία είναι εξωγήινο εμφύτευμα στο μυαλό κι αργότερα θα τη βρούμε να απεικονίζεται σκαλισμένη σε σπηλιές στην Ήπειρο, αμφιλεγόμενης προελεύσεως. Κοίτα να δεις, που σε λίγο θα εξοικειωθούμε με την αληθινή μας γλώσσα χωρίς ενοχή: το μούγκρισμα.
Γιατί ή θα μιλάμε, μουγκρίζοντας ή θα μουγκρίζουμε, ευελπιστώντας κάποτε να μιλήσουμε. Το μπαστάρδεμα είναι για τους ανυποψίαστους. Κι εγώ προτιμώ να είμαι ή μοσχάρι ή άνθρωπος. Όχι μοσχάρι που νομίζει οτι είναι άνθρωπος.
Κι αν το καλοσκεφτείτε, το φεγγάρι δεν είναι τίποτε άλλο από το μάτι του Κύκλωπα εξωγήινου που έτυχε να γεννηθεί μαύρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου