Κάπου στο βάθος

Είναι φορές που οι πληγές ανοίγουν την ώρα που αγαπάς ή καταπίνεις το φαΐ σου ανέμελα. Τελευταία έμαθα να ρίχνω σκόνη στα τραύματα και να μιλάω για τον ήλιο. Ο κόσμος αλλάζει έτσι. Γίνεται αλμυρός και νόστιμος. Η ουρά μου, ωστόσο,  χώνεται διαρκώς στην άμμο από κεκτημένη ταχύτητα κι ας είχα κάποτε βλέψεις για πουλί. Δεν γινόμαστε ό,τι ονειρευόμαστε. Κι είναι φορές που ζητάς να σε καταλάβουνε με μια ανάσα ή ένα βλέμμα, εκείνοι που σε ξέρουνε, εκείνοι που σε αγάπησαν στα αλήθεια περισσότερο, είναι εγωισμοί που η επιβίωση τους θρέφει κι εγώ πρέπει να μάθω την ουρά μου να γίνεται έλικας και να μπορώ να εξαφανίζομαι, όταν η παρουσία μου έχει από μέσα μαυρισμένο τοπίο. Ας μιλήσουμε για εκείνα τα μέρη με τα παραδεισένια πουλιά και τους δύο ήλιους, ας μιλήσουμε για κάτι άλλο που χαρίζει ανάβ(τ)αση κι αν σε κοιτώ βαθιά μέσα στα μάτια είναι για μια βοήθεια που ποτέ δε δόθηκε στην ώρα της και ύστερα γεράσαμε στα χρόνια.

Κι είναι μάλλον κακό να μην έχεις λόγια για το κενό.

                                                                                          Φ.Γ.

                             Berlinde De Bruyckere Inside me II, 2011                          

Wax, epoxy, wood, rope, cloth, wool, iron
82 x 225 x 88 cm / 32 1/4 x 88 5/8 x 34 5/8 in
Installation view, 'Into One-Another To P.P.P.', Hauser & Wirth New York NY, 2011