Το θέατρο που πιστεύω και νοσταλγώ

Απόσπασμα του Γιέρζι Γκροτόφκσι "Για ένα φτωχό θέατρο":
" Υπάρχει κάτι το ασύγκριτα οικείο και παραγωγικό την ώρα της δουλειάς με τον ηθοποιό, που εμπιστεύτηκε τον εαυτό του στα χέρια μου. Πρέπει να είναι προσεχτικός, να δείχνει εμπιστοσύνη και να νιώθει ελεύθερος, γιατί ο μόχθος μας συνίσταται στην εξερεύνηση των δυνατοτήτων του για το μη περαιτέρω. Η ανάπτυξή του περιβάλλεται στοργικά από την παρατήρηση, την έκπληξη, από την επιθυμία για βοήθεια. Η δική μου ανάπτυξη προβάλλεται πάνω του, ή μάλλον, συντελείται μέσα του. Τότε η κοινή μας ανάπτυξη γίνεται αποκάλυψη. Δεν πρόκειται εδώ για τη διδασκαλία κάποιου μαθητή, αλλά για το υπέρτατο ξάνοιγμα σε ένα άλλο πρόσωπο. Στο πρόσωπο αυτό υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργηθεί το φαινόμενο της "μοιρασμένης ή διπλής γέννησης". Ο ηθοποιός ξαναγεννιέται-όχι μόνο σαν ηθοποιός, αλλά και σαν άνθρωπος- και μαζί του ξαναγεννιέμαι κι εγώ. Είναι αδέξιος ο τρόπος που το εκφράζω, αλλά εκείνο που πετυχαίνουμε είναι η ολοκληρωτική αποδοχή ενός ανθρώπινου όντος από ένα άλλο. "