Ξαφνική μπόρα

 

 

Σαν τα μικρά παιδιά 

που επιμένουν 

να μένουν γραπωμένα 

στο πόδι του πατέρα 

που φεύγει για δουλειές.

Σηκώνουν τα μάτια 

και βλέπουν 

τον κόσμο νερουλό 

μες απ΄τα δάκρυα

κι ύστερα φυλλορροούν 

σα μικρές αγιάτρευτες τουλίπες 

χωρίς χρώμα.

Μα πριν να φτάσει το απόγευμα 

έχουν ήδη ξεχάσει την πληγή.

Γιατί τα χώματα 

μυρίζουνε μιαν άλλη θαλπωρή,

πιο μυστική, 

σα δεύτερης ζωής ζωή

κι ας βρέχει ακατάπαυστα 

μπρος στην ανάσα τους

 κι εντός.   

Στη διαδρομή: 

εκεί που όλα δείχνουν 

πως τελείωσε,

ο ουρανός 

βαραίνει

 και διαλύεται. 

                                Φ.Γ.