ΤΕΛΟΣ, Ντ. Χριστιανόπουλος

Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,
καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,
τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα
κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,
νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.

"Η παραδοχή" της Φ. Γέμτου

Βρέθηκε εκεί.
Κοιτάζει μέσα στη θάλασσα. Καθρεφτίζεται. Είναι τόσο ήρεμη που βλέπει όλη την εικόνα του μέσα της. Μοιάζει με ξάφνιασμα. Σκέφτεται: Τόσες ερμηνείες για ένα πρόσωπο. Τόσες λάθος εκτιμήσεις από μερικές ξεστομισμένες λέξεις. Άμυνα. Επίθεση.
 Η παραδοχή του σ΄αυτό το κομμάτι νερού διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα. Ναι, όσο να αλλάξει πλευρό η σκέψη και να γίνει πάλι κατεστημένο. Άβολη αίσθηση σα γαστρεντερίτιδα. Όχι, η παραδοχή  δεν είναι κατεστημένο. Είναι μια αληθινή στιγμή στην αιωνιότητα, που ξεφεύγει τυχαία από την τάξη της επιβίωσης.
Στο πρόσωπο του μια έκφραση χωρίς ετικέτα.
Σα να ξερνάει ο κόσμος ανθρώπινα μέλη από κλειστό φάρυγγα.
Σα να αντιλαμβάνεται το μάτι πως ξαφνικά τα δέντρα βουλώνουν ύπουλα τρύπες στην ταπετσαρία του ουρανού.
Ύστερα ηρεμεί μέσα σε έναν ποταμό δακρύων. Που εκβάλλει στη θάλασσα.
Η σκέψη αλλάζει πλευρό.
Η παραδοχή συρρικνώνεται με ένα ανεπαίσθητο big bang.
Η θάλασσα ανατριχιάζει.
Ο εργένης κρεμάει πάλι την ταμπέλα πάνω του.
Σαν πανοπλία ελευθερίας.
Σαν από χρόνια επιλογή για κείνα που δεν ήρθαν.
Επίθεση.