"Έβαλε ένα πώμα", Φ. Γέμτου

Έβαλε ένα πώμα για να μην εκτοξευθούν όλα έξω από την τρύπα. Κι ήταν πολλά. Γιατί ήταν πολλά. Όταν κατακάθονταν, δεν υπήρχε πρόβλημα. Ήξερε κι αυτή, χωρίς πώματα και χωρίς τιθασεύσεις, να τα γαληνεύει. Όλα κυλούσαν ήρεμα και διαχειρίσιμα, χωρίς να αναμοχλεύονται ουσίες.
Ήταν μια από εκείνες τις μέρες. Εκείνες τις απρόσμενες μέρες που προμηνύεται έκρηξη. Ήταν μια μέρα που το πώμα δε φτάνει για να διαχειριστεί το ανθρακικό. Τον είδε στην άκρη της εικόνας της. Τον είχε διαγράψει κάποτε από την άκρη της εικόνας της. Πώς τρυπώνουν κάποτε στις εικόνες εκείνα που πονάνε περισσότερο; Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στον πλανήτη Γη μια μικρή ορθολογίστρια μύγα χάνει τα φτερά της.
Τον είδε στην άκρη της εικόνας της. Και θα μπορούσε να χε χώσει το πώμα πιο βαθιά στο στόμα της. Και θα μπορούσε να το χε σφηνώσει μέχρι το λάρυγγα, μη τυχόν και ξεφύγει δόση ανθρακικού. Το χε ξανακάνει. Ήξερε. Το χε ξανακάνει, όχι από επιλογή. Από ανάγκη. Πονάει πολύ το ανθρακικό, όταν φτάνει στον ουρανίσκο και τότε δεν υπάρχει λύση. Αν ανέβει μέχρι εκεί, ο κόσμος κατακερματίζεται σε μικρές εκδοχές εικόνας. Δεν είναι τυχαίο που οι μύγες βλέπουν καλειδοσκοπικά. Σε ένα παράλληλο σύμπαν μπορεί κάποτε να ερωτεύτηκαν ανεπανόρθωτα κι αντί να ρευτούν από τη δόση του ανθρακικού, τη μη διαχειρίσιμη , άφησαν να διαβρώθεί το νεύρο του ματιού  τους, εκείνο το διαχειρίσιμο, μόνο και μόνο για να αλλάξει οπτική. Όχι από επιλογή. Από ανάγκη. Από θάνατο.
Ονειρεύτηκε μια εικόνα. Την πιο προβλέψιμη. Το ανθρακικό διαπέρασε τη ρωγμή κι έφτασε στον ουρανίσκο. Και μαζί με τον ουρανίσκο μούσκεψαν και τα μάτια. Και μαζί με τα μάτια γέμισε το στομάχι πεταλούδες. Και μαζί με τις πεταλούδες, ξαναφύτρωσαν φτερά σε όλες τις αλογομυγες του κόσμου που χτύπησαν σε τοίχο, και μαζί με τον τοίχο, εκτοπίστηκαν όλα τα πώματα που εμποδίζουν παλίρροιες και όνειρα και σφραγίζουν καταπακτές και μαζί με κάθε καταπακτή αναδύθηκε από το κέντρο του σύμπαντος μια λάβα, μια λάβα που θα φοβόταν κι ο ίδιος ο Θεός. Εκείνη ποτέ δε φοβήθηκε τη λάβα από μόνη της. Ήταν πάντοτε θαρραλέα με τις λάβες της. Μα τι να τις κάνεις αν καίνε μόνο εσένα;
Αυτή ήταν η τραγωδία της. Ένα πώμα χωμένο στο στόμα και το ουίσκι μέσα στο μπουκάλι. Κι ο κόσμος γύρω να υπάρχει, απολύτως λογικά κι αδιαπραγμάτευτα.

"Πριν το τίποτα", Φανή Γέμτου

Πόσο τα βαριέμαι όλα αυτά, είπε.Έκλεψε τη μαφία και ταξίδεψε σε όλο το κόσμο.Ο πλανήτης είναι μεγάλος. Κάπου θα τον θυμούνται ως κλέφτη. Κάπου ως εκδικητή. Κάπου ως ονειροπόλο και κάπου ως ταξιδευτή. Στο τέλος των πάντων, όμως, εκείνος θα έχει βγει νικητής απέναντι στην ανία του λίγου. Κι ας ρίσκαρε κάποτε τη ζωή του. Για μια δεξαμενή λεφτά. Όχι όχι λεφτά. Για μια δεξαμενή προοπτικές. Κι ας ρίσκαρε με φόβο ένα απρόσμενο τέλος από τα χέρια του αληθινού κλέφτη.Εκείνο που μένει στο τέλος, ούτως ή άλλως, είναι το τίποτα.Εκείνος, λοιπόν, είχε τα κότσια για το πριν.Ήτανε θέμα απόφασης.Ήτανε θέμα αμφισημίας.

"Μην το πείτε", Φ. Γέμτου

Έτρεχε πάντα με αναμμένο το κοντέρ κι ας μην το 'ξερε. Σε ένα δωμάτιο. Κι ας μην το 'ξερε.Το έμαθε λίγα χρόνια μετά, όταν έφαγε τα μούτρα της στον τοίχο και το κοντέρ δεν έκανε ούτε μια παύση. Ούτε μία. Εκείνη σταμάτησε μόνο για λίγο και κοίταξε γύρω της. Όλα να τρέχουν ανελέητα κι εκείνη να παρατηρεί την αέναη κίνηση με τα μούτρα σπασμένα από τον τοίχο.

Τότε είδε για πρώτη φορά τον τοίχο. Τότε είδε για πρώτη φορά τον εαυτό της να παρατηρεί τον τοίχο και την αέναη κίνηση γύρω της. Τότε είδε για πρώτη φορά τα βάζα με τις εξωπραγματικές τουλίπες, την κολλημένη ταπετσαρία με το ηλιοβασίλεμα, τα χέρια της με τις μπογιές, τις μεγάλες χρωματιστές κουβέντες -ζωγραφισμένες στον τοίχο-, την αντανάκλαση του πλανήτη στα παραθυρόφυλλα και στο ταβάνι, τα μαύρα φορέματα των κοριτσιών με το άσπρο χαμόγελο, τα φιλημένα στόματα από το πάντα και το πουθενά, τα νιάτα που έφυγαν, τα γηρατειά που εγκλωβίστηκαν στο αναπόφευκτο τώρα, τις απαγορευμένες θέες των αυτόχειρων, τα μυστικά που κρύφτηκαν νηφάλια από το ίδιο δωμάτιο στις πιο ονειρικές κρυψώνες της ταχύτητας.

Είχε δύο δυνατότητες.
Να μείνει εκεί, παρατηρώντας  ή
να ξεγραπωθεί από το τραύμα της και
να συνεχίσει μαζί με την κίνηση.
Έκανε το εξής:
Ξεγραπώθηκε σαν από αδιαπραγμάτευτη ανάγκη,
αφήνοντας με συνείδηση το μάτι της να αιωρείται μεταξύ τοίχου και ταχύτητας.
Κι ύστερα πέρασαν χρόνια.
Με ένα ποτήρι κρασί βγαίνει στην βεράντα.
Κοιτάει το φεγγάρι και ξέρει.
Δεν υπάρχει καλύτερη στολή παραλλαγής για το μάτι της στο κέντρο του ουρανού.
Εκείνη τρέχει. Τρέχει. Αέναα. Δε γίνεται αλλιώς.
Εκείνο αιωρείται πάντα μεταξύ τοίχου και ταχύτητας.
Μην το πείτε, αλλά-μεταξύ μας-
τα κατάφερε.

"Αλτσχάιμερ", Φανή Γέμτου

Πόσα φιλιά, πες μου, πόσα φιλιά ξεχάστηκαν,
πόσα δάκτυλα λατρεμένα στους καρπούς, 
πόσοι ψίθυροι ταξιδεμένοι ως τους αστραγάλους,
πες μου, πόσες ανάσες από κείνες που φέρνουν ρίγη αύγουστο μεσημέρι,
πόσα μικρά κι αναίτια βλέμματα έπαψαν να ριζώνουν πια μέσα στο ένστικτο
κι ύστερα μέσα στα όνειρα, μέσα στους εφιάλτες. Δεν έχω πια εφιάλτες, ούτε όνειρα.
Πόσα βράδια, πόσα βράδια, πες μου, πόσα βράδια πέφτουμε πια σε λήθαργο,
δεν κλαίμε, το δάκρυ είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, κανείς δεν μας βοήθησε,
δεν κλαίμε, γιατί κάθε ρίζα έχει κοντύνει και κάθε βλέμμα έχει τραβηχτεί πίσω από τις κουρτίνες, εκεί που το δένρο ξεκουράζεται μες τους χυμούς του και δεν νιώθει πια την παραμικρή νοσταλγία. Εγώ, εγώ που κολυμπούσα πάντα μέσα στη δίνη των μαγεμένων ουσιών του κόσμου, πες μου πώς ξεβράστηκα μέσα στους αχινούς και μέσα στην πηχτή την άμμο, πότε συνέβη και γιατί;  Καμιά βελόνα δε στέκεται ικανή να με ξυπνήσει, γιατί είναι μάταιος κι ο πόνος και το τρύπημα. 
Μόνο καμιά φορά, για δευτερόλεπτα, ανοίγει η πύλη 
και τότε σφαδάζω σαν πατημένη από τρακτέρ κι ονειροπόλα, 
τάχα σαν τότε, μα στ' αλήθεια, μέσα στο πρώτο βραδινό αεράκι.

Η εξομολόγηση της ημέρας

Ξύπνησα με μια σκέψη. Αν κάτι στη ζωή μου μού προκαλούσε πάντα φρίκη μέσα μου, ήταν η εν δυνάμει στιγμή που εγκλωβίζεται κανείς στις λάθος επιλογές και τις λούζεται μια ζωή. Αυτό από μόνο του, προσωπικά, μού προκαλεί και θα μού προκαλεί αληθινή κατάθλιψη. Η έννοια της ατομικής ελευθερίας λειτουργεί πολύ έντονα μέσα μου. Γι' αυτό έχω αποφύγει σε όλη μου τη ζωή να κάνω επιλογές, για τις οποίες δεν ήμουν ποτέ με τα μπούνια μέσα (τουλάχιστον να λουστείς τις συνέπειες, αλλά να ποθείς κάτι πολύ) από ένστικτο να συντηρήσω τη δυνατότητα της επιλογής στο μέλλον. Όταν διαβλέπω εκείνο που θα λουστώ, προσπαθώ να το αποφύγω, ωστόσο δεν είναι εύκολο να το εξηγήσω με λόγια. Ο συμβιβασμός ήταν πάντα ένα θέμα που μου μαύριζε την εικόνα κι οι κεραίες μου πάντα αναγνώριζαν τους πιο επιρρεπείς σε αυτόν. Κι ύστερα το λίγο των ανθρώπων. Το λίγο των ανθρώπων με συνέθλιβε πάντα. Μέσα στα χρόνια αυτή η θλίψη απέκτησε από πόνο θέση κι αποφάσισε μόνη της (κι εδώ το δικαίωμα της επιλογής) να μην έχει ανάγκη το λίγο τους. Αυτάρκης. Για το πολύ των ανθρώπων θα μπορούσα να θυσιάσω ακόμα και τη ζωή μου.

Μετά από αυτή τη μίνι εξομολόγηση, είναι λογικό γιατί κάνω τέχνη. 

Τουλάχιστον πια ξέρω συνειδητά.

"Το δικό μου θέατρο", Φανή Γέμτου

Όλα τα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου, ανήκω στο θέατρο.

Όλα τα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν ανήκω σε κάθε θέατρο.

Όλα τα χρόνια της ζωής μου ψάχνω να ορίσω τι είναι θέατρο. Για μένα.

Όλα τα χρόνια της ζωής μου δεν μπορώ να βάλω νερό στο κρασί μου για εκείνα που η καρδιά μου συγκλονίζεται και να πω πως με τη λέξη "επάγγελμα" είμαι ικανή να υποβιβάσω την καρδιά και το μυαλό μου σε μικρά τίποτα με ζάχαρη.

Όλα τα χρόνια της ζωής μου αναγνωρίζω αυτές τις καταπακτές που σε οδηγούν στο πιο βαθύ πηγάδι κι εκεί με βρίσκω. Στις απομιμήσεις με χάνω.

Όλα τα χρόνια της ζωής μου δεν μπόρεσα σε μάκρος χρόνου να κάνω εκπτώσεις σε αυτό και να πω "δεν πειράζει".

Κι αν το είπα, το προσπάθησα.

Για να νιώσω οτι ελίσσομαι, αλλά δεν μπόρεσα.

Όλα τα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου, ανήκω στο θέατρο.

Όλα τα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν ανήκω σε κάθε θέατρο.

Ημερολόγιο κατάντιας και διαμαντιού 1

Τρίτη 7 Ιουνίου

•  Στο δρόμο παρκαρισμένο αυτοκίνητο, το πρώτο σε σειρά, με ηλιοκρύπτη, που εμποδίζει την ορατότητα στα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν  να διασχίσουν τον δρόμο χωρίς να τρακάρουν. Σήμερα είδα τουλάχιστον τέσσερα. Στα αρχίδια τους. Αυτοί να μην μπουν μέσα και να καίει το τιμόνι. Αν θες ηλιοκρύπτη, βάλτο κάπου που να μην ενοχλεί, γιατί μέσα από το παρμπρίζ σου, ηλίθιε, βλέπουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα, αν έρχεται κανείς από την άλλη πλευρά. 
• Παιδιά Λυκείου που δουλεύουν συστηματικά για την παράστασή μας. Που προτείνουν, ακούνε, εκφράζονται και νικούν την τεμπελιά για χάρη μιας κοινής απόφασης. Βραβείο. Απ' την καρδιά μου τουλάχιστον.
• Άκουσα ιστορία για άνθρωπο που σιχαίνεται τα ζώα. Τον εαυτό του ;
• Είδα χαμόγελο παιδικό σε πρόσωπα μεγάλων.